Pancerniki typu South Dakota (1939)
Z Wikipedii
| Pancerniki typu South Dakota | |
 |
|
| USS "South Dakota" | |
| Opis | |
| Producent | Stany Zjednoczone |
| Klasa | pancernik |
| Historia | |
| Rozpoczęcie budowy | 1939 |
| Zakończenie budowy | 1942 |
| Zbudowane okręty | 4 |
| Służba | |
| Użytkownik | U.S. Navy |
| Wejście do służby | 1942 |
| Działania zbrojne | |
| II wojna światowa | |
Dwa typy pancerników były nazwane od okrętów noszących nazwę USS "South Dakota". Aby zobaczyć typ jednostek których budowa została anulowana przed wodowaniem zobacz Pancerniki typu South Dakota (1920)
Budowa pancerników typu South Dakota (drugiego typu o tej samej nazwie) zaczęła się krótko przed II wojną światową – prace rozpoczęto za pomocą funduszy z 1939. Okręty miały być krótsze i lepiej opancerzone w porównaniu do typu North Carolina, ale z takim samym głównym uzbrojeniem składającym się z dziewięciu dział kalibru 406 mm (16 cali) o lufach długości 45 kalibrów (układ dział 3 wieże po 3 działa – 3xIII). Ulepszono także wewnętrzny pancerz burtowy, który miał zabezpieczać najbardziej witalne części okrętów przed ogniem dział 406 mm, ulepszono także położenie wałów napędowych okrętu. Polepszono zabezpieczenia przeciwtorpedowe na burtach okrętu i zwiększono moc silników, aby mogły przy krótszym kadłubie osiągać tą samą prędkość 27 węzłów (50 km/h). W porównaniu do swoich siostrzanych okrętów, pancernik "South Dakota" (BB-57) miał dodatkowe pomieszczenia dowodzenia oraz nie miał dwóch dwulufowych wież dział kalibru 127 mm.
Okręty tego typu zostały ukończone pomiędzy marcem i sierpniem 1942, wzmacniając, uszczuploną atakiem na Pearl Harbour i pierwszą fazą wojny na Pacyfiku, Marynarkę Stanów Zjednoczonych i przez to siły alianckie w krytycznym momencie wojny. W 1942 i 1943 okręty stanowiły straż atlantycką na wypadek rajdów niemieckich pancerników, wzięły udział w inwazji na Północną Afrykę i w operacjach związanych z desantem amerykańskim na Guadalcanal. Podczas tej ostatniej kampanii "South Dakota" została uszkodzona w czasie artyleryjskiego pojedynku z siłami japońskimi, w skład których wchodził pancernik Kirishima. Kiedy wojska amerykańskie rozpoczęły ofensywę na Centralnym Pacyfiku, pancerniki typu South Dakota służyły jako eskorta szybkich zespołów lotniskowców, wspierając te oddziały szczególnie ogniem ciężkich dział przeciwlotniczych. Pancerniki wykorzystywały także najcięższe działa w ramach ostrzeliwania celów lądowych i były gotowe do walki w razie ewentualnego ataku pancerników japońskich.
Wszystkie cztery pancerniki typu South Dakota po zakończeniu II wojny światowej i nie przewidywano dla nich wielkiej przyszłości w aktywnej służbie. Na początku lat 60. XX wieku, gdy wycofywano stare okręty z floty rezerwowej "Massachusetts" i "Alabama" zostały przerobione na okręty muzealne, natomiast pozostałe dwie jednostki zostały złomowane.
Jednostki typu South Dakota są uznawane za jedne z najlepszych pancerników "traktatowych", jakie zostały, i jedne z najlepszych pancerników, w swojej klasie tonażowej, jakie kiedykolwiek zostały zbudowane. Szczególne pochwały zbierał doskonały system kierowania ogniem, jaki posiadały te pancerniki. Gdy były w rezerwie rozważano wiele projektów przebudowy, wliczając w to przebudowę na pancernik rakietowy albo okręt kontroli satelitarnej, ale wszystkie projekty pozostały w fazie planowania. Ich prędkość maksymalna działała na ich niekorzyść (27 węzłów – typ Iowa osiągał 32 – 35 węzłów, taką samą prędkość osiągały praktycznie wszystkie ciężkie krążowniki ery II wojny światowej). Poprzednikiem okrętów typu South Dakota były pancerniki typu North Carolina, a następcą pancerniki typu Iowa.
[edytuj] Okręty
[edytuj] Dane techniczne
- Wyporność standardowa 35.000 ton
- Długość 207 metrów (680 stóp)
- Szerokość 33 metry (108,2 stopy)
- Zanurzenie: 11 metrów (36,2 stopy)
- Napęd: turbiny parowe o mocy 130 000 koni mechanicznych (97 MW)
- Prędkość maksymalna 27 węzłów (50 km/h)
- Załoga: 1793 oficerów i marynarzy (w momencie wejścia do służby)
[edytuj] Uzbrojenie
- 9 dział kalibru 406 mm (16 cali) o długości luf 45 kalibrów (3 wieże po trzy działa)
- 20 dział kalibru 127 mm (5 cali) o długości luf 38 kalibrów (10 wież po dwa działa) – "South Dakota" miała osiem wież po 2 działa
- 24 działa przeciwlotniczych kalibru 40 mm
- 22 działa przeciwlotniczych kalibru 20 mm
w czasie wojny artyleria przeciwlotnicza została silnie wzmocniona
