Pałac Krasińskich na Ursynowie

Z Wikipedii

Pałac Krasińskich
Pałac Krasińskich
Miejsce	Warszawa Polska
Adres	Nowoursynowska 166
Styl architektoniczny	klasycyzm neorenesans
Projekt	Chrystian Aigner
Liczba kondygnacji	1
Rozpoczęcie budowy	1776
Ważniejsze przebudowy	1858
Pierwszy właściciel	Izabela Lubomirska
Kolejni właściciele	Aleksandra Potocka Grzegorz Wykowski Ignacy Kochanowski Julian Ursyn Niemcewicz Ludwik Krasiński Adam Krasiński
Galeria zdjęć w Wikimedia Commons

Pałac Krasińskich znajduje się na warszawskim Ursynowie przy ul. Nowoursynowskiej 166.

Około roku 1776 księżna Izabela Lubomirska z Czartoryskich wybudowała mały pałac dla swej córki Aleksandry Potockiej z Lubomirskich. Przez pewien czas mieszkał tu Józef Maisonneuve, zaś już od roku 1785 do 1799 budynek był własnością Potockiej, żony Stanisława Kostki. Rozbudował pałac według projektu Chrystiana Aignera. Następnie pałac był był w posiadaniu Grzegorza Wykowskiego, później zaś Ignacego Kochanowskiego. Od roku 1822 był własnością Juliana Ursyna Niemcewicza, który w pałacu stworzył bibliotekę, gromadząc cenne zbiory. Bywał tu Juliusz Słowacki.

Po roku 1832 pałac należał do lekarza Wilhelma Malcza; później na krótko znów należał do Potockich, po czym od 1857 zajmowała go rodzina Krasińskich. W latach 1858-1860 całkowicie przebudowano pałac pod kierunkiem Zygmunta Rospendowskiego. Nadano mu styl neorenesansowy, zaś frontową elewację bogato ozdobiono płaskorzeźbami wykonanymi przez Faustyna Cenglera przedstawiającymi hetmanów: Stanisława Koniecpolskiego, Pawła Sapiehy, Jana Tarnowskiego; we wnękach postawiono figury Fortuny i Ceres. W tympanonie znalazł się herb Ślepowron (Krasińskich) wraz z rzeźbami dzieci symbolizującymi pory roku.

Od roku 1895 pałac należał do Ludwika Krasińskiego, później zaś do Adama Krasińskiego, który w roku 1906 podarował Ursynów (wraz z tymże pałacem) Polskiej Macierzy Szkolnej. Od tego czasu mieściły się w budynku siedziby placówek oświatowych. Od 1921 jego właścicielem był hrabia Edward Raczyński. Przekazał on pałac Ministerstwu Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego.

Zniszczony podczas I wojny światowej przez wojska rosyjskie; nie ucierpiał jednak podczas II wojny światowej. Od 1956 należy do Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego.