Późny modernizm
Z Wikipedii
Historia architektury: |
< Architektura secesji |
Modernizm |
Czas trwania: XX wiek Zasięg: świat |
... we Francji ... w Holandii ... w Niemczech ... w Polsce ... w Rosji i ZSRR ... w Skandynawii ... w Stanach Zjednoczonych ... w Wielkiej Brytanii ... we Włoszech ... w Europie Środkowej ... poza Europą i USA |
Konstruktywizm Ekspresjonizm Styl międzynarodowy Architektura organiczna Późny modernizm |
Postmodernizm > |
Późny modernizm - kierunek architektury nowoczesnej rozwijający się od lat 50. XX wieku, stojący w opozycji do postmodernizm, lecz również zakładający rewizję niektórych założeń modernizmu, przede wszystkim zaś przywiązywanie większej uwagi do lokalnego kontekstu przyrodniczego i kulturowego oraz do zagadnień psychologicznych. Wykorzystując zdobycze nowoczesnej architektury, twórcy późnego modernizmu brali pod uwagę jej wszelkie porażki.
Charles Jencks wyróżnia w obrębie modernizmu również prąd modernizmu krytycznego (ang. critical modernism), który definiuje jako modernizm krytyczny wobec samego siebie.
Krytyka stylu międzynarodowego z pozycji modernistycznych zarzucała mu zwrócenie się przeciwko głównemu założeniu nowoczesnej architektury, dającemu się zawrzeć w sformułowaniu, że miarą i celem architektury jest człowiek (Neufert). Architektom związanym ze szkołą międzynarodową ich krytycy zarzucali skupienie się na zagadnieniach estetycznych. Dążność do w pełni abstrakcyjnej formy miała ich zdaniem stać w sprzeczności z funkcjonalnością i potrzebami (także psychicznymi) użytkowników. Stąd też wywodzi się nacisk krytycznego prądu modernizmu na opracowanie obiektu w każdej skali oraz dobór materiałów. W sensie formalnym cechował się on pragmatycznym minimalizmem. W obrębie późnego modernizmu można wyodrębnić zjawiska takie, jak brutalizm i strukturalizm. Znaczącymi grupami twórczymi były Team X i Archigram.
Kierunkiem rozwoju w znacznym stopniu przeciwstawnym do brutalizmu była rozwijająca się przede wszystkim w Japonii radykalnie oderwana od kontekstu architektura metabolistyczna.
[edytuj] Główni przedstawiciele
- Jacob Bakema
- Aldo van Eyck
- Cedric Price
- Moshe Safdie
- Alison Smithson
- Peter Smithson
[edytuj] Bibliografia
- Charles Jencks Spätmoderne Architektur: Beiträge über die Transformation des internationalen Stils, Stuttgart 1981, ISBN 3-421-02562-2