Półwysep Koreański
Z Wikipedii
Półwysep Koreański – półwysep w Azji Wschodniej, wcinający się na 1100 km w Ocean Spokojny. Od północnego wschodu oblewają go wody Morza Japońskiego, które w Korei Południowej nazywają się Morzem Wschodnim, a w Korei Północnej Morzem Wschodniokoreańskim, a od południowego zachodu – Morza Żółtego. Od Wysp Japońskich oddziela go Cieśnina Koreańska.
Pod względem politycznym Półwysep Koreański podzielony jest między dwa państwa: Republikę Korei (Korea Południowa) i Koreańską Republikę Ludowo-Demokratyczną (Korea Północna). Przez wiele wieków, aż do podziału po II wojnie światowej, Korea tworzyła jedną jednostkę terytorialną.
Za północną granicę Półwyspu Koreańskiego powszechnie uznaje się granicę Korei Północnej z Chinami (1416 km) i Rosją (19 km). Biegnie ona wzdłuż dwóch rzek: Yalu (Amnok) i Tumen (Tuman). Przyjmując takie granice półwyspu, można obliczyć jego powierzchnię, która wynosi ok. 220 tys. km².
Linia brzegowa półwyspu jest bardzo dobrze rozwinięta, zwłaszcza południowe i zachodnie wybrzeże. Jej łączna długość wynosi 8460 km. Przy południowym i zachodnim wybrzeżu rozsianych jest 3579 wysp. Góry zajmują około 70% powierzchni Półwyspu Koreańskiego. Najwyższy szczyt to położony na północy Paektu-san.
Zarys Półwyspu Koreańskiego znajduje się na tzw. Fladze Zjednoczenia, pod którą występują niekiedy sportowcy obu państw koreańskich. Przedstawia ona niebieski zarys półwyspu na białym tle. Po raz pierwszy wystąpili pod nią reprezentanci Korei Północnej i Południowej podczas mistrzostw świata w tenisie stołowym w 1991. Maszerowali pod nią także sportowcy obu tych krajów podczas otwarcia Igrzysk Olimpijskich w 2000 i 2004.
