Otwarcie Rétiego
Z Wikipedii
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Otwarcie Rétiego – otwarcie szachowe, rozpoczynające się od posunięcia:
- 1.Sf3
Należy do grupy debiutów zamkniętych, w Encyklopedii Otwarć Szachowych oznaczone jest symbolami od A04 do A09.
W ten sposób po raz pierwszy zaczął grać w 1923 r. Richard Réti, wówczas zawodnik ścisłej światowej czołówki, od posunięcia 1.Sf3 rozpoczynając kilka swoich partii w turniejach międzynarodowych rozegranych w Karlowych Warach, Morawskiej Ostrawie oraz Wiedniu. Pozycja nowego wówczas otwarcia ugruntowana została po słynnym zwycięstwie Rétiego nad mistrzem świata Jose Raulem Capablanką w Nowym Jorku w 1924 r.[1]
W zależności od wyboru czarnych, gra może rozwijać się zgodnie z prawie wszystkimi debiutami z grupy debiutów zamkniętych, jak również półotwartych (np. obrona sycylijska, po 1...c5 2.e4) czy nawet otwartych (np. partia hiszpańska, po 1...Sc6 2.e4 e5 3.Gb5). Dzięki temu, debiut ten jest doskonałym przykładem szachowej transpozycji. Z powodu mnogości ewentualnych kontynuacji, z biegiem lat przyjęto, iż klasyczne otwarcie Rétiego powstaje po posunięciach:
- 1.Sf3 d5 2.c4
Ideą systemu jest jak najwcześniejsza kontrola centrum szachownicy za pomocą lekkich figur (skoczki z pól c3 i f3, natomiast gońce z pól b2 i/lub g2). Białe podejmują decyzję o fianchettowaniu obu gońców, ewentualnie tylko biało- lub czarnopolowego w zależności od gry przeciwnika, co jest kolejnym dowodem na wyjątkową elastyczność tego debiutu.
[edytuj] Podstawowe warianty systemu klasycznego
- 2...d:c4
- 2...e6
- 2...c6
- 2...d4
[edytuj] Źródło
- W.Litmanowicz, J.Giżycki, "Szachy od A do Z", tom II, Warszawa 1987, str. 1022-1023
