Neoscholastyka
Z Wikipedii
Neoscholastyka - nurt filozoficzny, zapoczątkowany encykliką Leona XIII - Aeterni Patris. Leon XIII wezwał do zaangażowania się katolików w pracę filozoficzną i przyjęcie w niej jednego wzorca - scholastyki, w szczególności w formie nadanej przez Tomasza z Akwinu.
[edytuj] Kierunki
W ramach neoscholastyki pojawiły się dwa kierunki:
- Kierunek konserwatywny - według którego należy ściśle trzymać się Tomasza. Reprezentowany był głównie przez dominikanów. Jego polskim przedstawicielem był Jacek Woroniecki i Franciszek Gabryl.
- Kierunek zmierzający do dalszego rozwoju scholastyki. Niekoniecznie tomistyczny (w jego ramach pojawił się też neoaugustynizm, neoskotyzm).
[edytuj] Cechy szczególne
Wśród szczególnych cech nowej scholastyki wymienia się:
- realizm poznawczy - przedmioty materialne realnie istnieją i można je poznać
- byt jest konkretny i jednostkowy
- metafizyka musi brać pod uwagę fakty naukowe, ale może odrzucać teorie, gdyż te są jedynie hipotezami
[edytuj] Bibliografia
- Władysław Tatarkiewicz, Historia filozofii, t.3, Warszawa 2004
