Monochrome Display Adapter
Z Wikipedii
Monochrome Display Adapter (w skrócie MDA) z ang. monochromatyczna karta graficzna. Często też nazywana Monochrome Display and Printer Adapter, MDPA.
Powstały w 1981 roku standard monochromatycznych kart graficznych wyświetlających obraz na monitorze komputerowym oraz nazwa samej karty pracującej w tym trybie, opracowany przez firmę IBM. Mógł wyświetlić 25 linii po 80 znaków każda w trybie tekstowym, monochromatycznym. Karty MDA posiadały 4 kilobajty pamięci. Znaki w trybie tekstowym miały wymiary 9 na 14 pikseli, z czego sam znak zajmował powierzchnię jedynie 7 na 11 pikseli, pozostała część była używana jako światło międzyliterowe. Dodatkowo każdy znak mógł być przedstawiony w różnych formach, takich jak: niewidoczny, podkreślony, normalny, pogrubiony, negatyw, i migający. Form tych można było używać łącznie np. pogrubiony, podkreślony. Każdy znak na ekranie jest opisany przez dwa bajty (80 znaków * 25 linii * 2 bajty na znak daje 4000 bajtów potrzebnych karcie do pracy) . Pierwszy bajt jest kodem znaku, a drugi zawiera jego formatowanie (pogrubienie, podkreślenie itp.).
Oryginalne monitory IBM współpracujące z MDA miały zielony Luminofor. Istniały też monitory wyświetlające zamiast zielonego, złocistożółty i biały.
Teoretyczna całkowita rozdzielczość MDA to 720×350 piksele. Uzyskujemy ją poprzez pomnożenie 80 znaków w wierszu po 9 pikseli i 25 wierszy po 14 pikseli wysokości. Niestety MDA nie była w stanie zaadresować pojedynczych pikseli, a jedynie pojedyncze znaki których wzory znajdowały się w pamięci ROM, w związku z czym nie mogły być zmieniane przez program. MDA miała zapisane 256 znaków ze strony kodowej CP437. Jedyną możliwością stworzenia grafiki na kartach MDA jest ASCII-Art.
Oryginalna karta IBM MDA miała również gniazdo do podłączenia drukarki dlatego nazywano ją często MDPA.
[edytuj] Konkurencyjne rozwiązania
Równolegle z MDA na rynku istniały karty CGA, które również były standardem promowanym przez IBM. Podczas gdy CGA była dla użytkowników wymagających grafiki rastrowanej, MDA była przeznaczona głównie dla zastosowań biznesowych. Innym konkurentem była nie IBM-owska karta HGC. Była ona zgodna z MDA, ale z uwagi na fakt, że potrafiła zaadresować indywidualnie każdy piksel oferowała również monochromatyczną rozdzielczość 720x348 pikseli. Ponieważ oferowała dużo wyższą rozdzielczość niż nawet CGA, była ciekawą alternatywą.
