Z Wikipedii
Miłek letni (Adonis aestivalis L.) – gatunek rośliny jednorocznej, należący do rodziny jaskrowatych. Archeofit, występuje w stanie dzikim prawie w całej Europie Środkowej, jednak jest coraz rzadszy. W Polsce występuje niemal na całym obszarze kraju, najliczniej na południu i zachodzie. W ostatnich latach stale zmniejsza się liczba jego stanowisk, prawdopodobnie grozi mu wymarcie. Spowodowane to jest tym, że w uprawach rolniczych coraz skuteczniej zwalcza sie chwasty, a miłek letni rośnie niemal wyłącznie na polach uprawnych. W opracowaniu Czerwona lista roślin i grzybów Polski umieszczony jest w grupie gatunków zagrożonych (kategoria zagrożenia V)[1].
[edytuj] Charakterystyka
- Łodyga
- Łodyga pojedyncza, lub rozgałęziająca się, o wysokości 20–40 cm, naga.
- Liście
- 2- do 3- krotnie pierzastosieczne liście o bardzo wąskich odcinkach. Dolne liście maja krótkie ogonki, górne są siedzące.
- Kwiaty
- Na szczycie łodygi wyrastają pojedyncze kwiaty o ceglasto-czerwonym kolorze, czasami pomarańczowe, lub nawet żółte, o średnicy 2–3,5 cm. 5 działek kielicha, przylegających do korony, płatków korony do 8. W kwiatach jest wiele słupków, brak miodników. Pręciki liczne, ciemnofioletowe. Kwitnie od maja do czerwca, jest owadopylny lub samopylny.
- Owoc
- O jajowato-walcowatym kształcie, złożone z niełupek. Szarozielone, pomarszczone niełupki posiadają prosty dzióbek i drobny ząbek na brzegu.
- Biotop, wymagania
- Chwast segetalny, rośnie głównie na polach uprawnych i na ugorach, zwłaszcza na glebach gliniastych z domieszką wapienia, lub ilastych. Preferuje cieplejsze miejsca na niżu. Rośnie głównie w uprawach zbóż ozimych, czasami jarych, lub roślin okopowych. Jest coraz rzadszy. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla Ass. Caucalido-Scandicetum[2].
- Roślina trująca
- Bydło nie zjada miłka letniego. Jeżeli jego nasiona dostaną się do paszy, powodują zatrucia zwierząt. Mąka zmielona ze zboża zanieczyszczonego nasionami miłka ma szary kolor, jest trująca, a upieczony z niej chleb gorzki.
Przypisy
- ↑ Zbigniew Mirek, Kazimierz Zarzyski: Red list of plants and fungi in Poland. Czerwona lista roślin i grzybów Polski. Kraków: IB PAN, 2006. ISBN 83-89648-38-5.
- ↑ Władysław Matuszkiewicz: Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14439-4.
[edytuj] Bibliografia
- Jan Mowszowicz: Przewodnik do oznaczania roślin trujących i szkodliwych. Warszawa: PWRiL, 1982.
- Lucjan Rutkowski: Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14342-8.
- Olga Seidl, Józef Rostafiński: Przewodnik do oznaczania roślin. Warszawa: PWRiL, 1973.
- Władysław Szafer, Stanisław Kulczyński: Rośliny polskie. Warszawa: PWN, 1953.
Galeria zdjęć i grafik.gif/240px-Horizontal_rule_line_(black-blue).gif){kind=small}
