Maurice McLoughlin
Z Wikipedii
Maurice Evans McLoughlin (ur. 7 stycznia 1890 w Carson City, Nevada, zm. 10 grudnia 1957), tenisista amerykański, dwukrotny zwycięzca mistrzostw USA w grze pojedynczej, zdobywca Pucharu Davisa.
Praworęczny, rudowłosy McLoughlin uczył się gry w tenisa na publicznych kortach w północnej Kalifornii. Wypracował ofensywny styl gry. Był pierwszym zawodnikiem, którego serwis określono mianem "armatniego". Wykorzystując ofensywne podanie skutecznie grał przy siatce wolejem i smeczem. Błyskotliwy styl gry przyniósł mu przydomek "Kalifornijskiej Komety", nazywany był również "Red" ze względu na kolor włosów.
W latach 1911-1915 nieprzerwanie występował w finałach mistrzostw USA w grze pojedynczej. W 1911 przegrał w trzech setach z Williamem Larnedem. Triumfował rok później, w pierwszej edycji turnieju po zniesieniu challenge round (punktu regulaminu, który gwarantował obrońcy tytułu udział w finale kolejnej edycji), pokonując w finale Wallace Johnsona. W 1913 McLoughlin pokonał w decydującym meczu Dicka Williamsa. Ci sami zawodnicy spotkali się w finale mistrzostw USA rok później, kiedy ostatni raz turniej rozgrywano w Newport (Rhode Island), i tym razem górą był Williams. W inauguracyjnym turnieju na Forest Hills w 1915 McLoughlin uległ w finale Williamowi Johnstonowi. W latach 1912-1914 McLoughlin zdobył także trzy tytuły mistrzowskie w deblu, partnerując Tomowi Bundy'emu.
Ofensywny i efektowny styl gry McLounghlina wzbudził sensację na Wimbledonie w 1913. Amerykanin pokonał w I rundzie znanego Brytyjczyka Herberta Ropera Barretta (8:6 w piątym secie) i skutecznie przechodził kolejne etapy rozgrywek. Na londyńskiej trawie obowiązywał w tym okresie nadal regulamin challenge round. W finale turnieju pretendentów McLoughlin pokonał Australijczyka Stanleya Dousta 6:3, 6:4, 7:5, by w challenge round zmierzyć się z broniącym tytułu trzykrotnym mistrzem Wimbledonu, Nowozelandczykiem Tony Wildingiem. Zainteresowanie widzów tym meczem sięgnęło takich rozmiarów, że doszło do interwencji policji, która musiała powstrzymywać napór chętnych na kort centralny. McLoughlin nie wykorzystał w pierwszej partii piłki setowej i ostatecznie uległ Wildingowi, który skutecznie zneutralizował jego ofensywną grę regularnością. Wilding wykorzystał także słabszą stronę rywala i grał mu większość piłek na bekhend.
McLoghlin debiutował w reprezentacji w Pucharze Davisa w 1909. W finale z ekipą Australazji uległ zarówno Wildingowi, jak i Normanowi Brookesowi, nie zdobył także punktu w deblu partnerując Melville Longowi. Wystąpił także w przegranym finale w 1911 (przegrał z Brookesem). W 1913 przyczynił się do zdobycia przez Amerykanów trofeum po finale z ekipą brytyjską - w singlu pokonał Charlesa Dixona i uległ Jamesowi Parke, w deblu w parze z Haroldem Hackettem pokonał Dixona i Barretta. Szczyt formy McLoughlin uzyskał rok później, kiedy pokonał w finale zarówno Wildinga, jak i Brookesa, nie wystarczyło to jednak do sukcesu reprezentacji wobec słabszej postawy Richarda Williamsa. Mecz McLoughlina z Brookesem, wygrany przez Amerykanina 17:15, 6:3, 6:3, uważany jest za jeden z najlepszych pojedynków w historii tenisa.
W nieoficjalnym rankingu światowym, publikowanym przez "Daily Telegraph", w 1914 figurował na pierwszym miejscu. Był również liderem rankingu amerykańskiego w latach 1912-1914. Jego karierę przerwała I wojna światowa, w czasie której służył w armii. Po wojnie nie nawiązał już do poprzednich sukcesów, przede wszystkim stracił na sile jego słynny serwis. Karierę tenisową zakończył po wysokiej porażce w ćwierćfinale mistrzostw USA w 1919 z Richardem Williamsem. Próbował jeszcze sił jako golfista.
Na kilka miesięcy przed śmiercią w 1957 został uhonorowany miejscem w Międzynarodowej Tenisowej Hall of Fame. McLoughlin przyczynił się znacznie do popularyzacji tenisa w USA, a "Tennis Guide" w 1915 określił go jako "najwybitniejszego tenisistę amerykańskiego w historii".
Spis treści |
[edytuj] Osiągnięcia w najważniejszych turniejach
- Wimbledon
- gra pojedyncza - finał 1913
- mistrzostwa USA
- gra pojedyncza - wygrane 1912, 1913, finały 1911, 1914, 1915, finał turnieju pretendentów (All Comers) 1909
- gra podwójna - wygrane 1912, 1913, 1914 (wszystkie z Tomem Bundy'm), finały 1909 (z George Janesem), 1915 (z Tomem Bundy'm), 1916 (z Wardem Dawsonem)
- Puchar Davisa
- wygrana 1913
[edytuj] Finały singlowe w najważniejszych turniejach
- mistrzostwa USA 1911 - 4:6, 4:6, 2:6 z Williamem Larnedem
- mistrzostwa USA 1912 - 3:6, 2:6, 6:2, 6:4, 6:2 z Wallace Johnsonem
- Wimbledon 1913 - 6:8, 3:6, 8:10 z Tony Wildingiem
- mistrzostwa USA 1913 - 6:4, 5:7, 6:3, 6:1 z Richardem Williamsem
- mistrzostwa USA 1914 - 3:6, 6:8, 8:10 z Richardem Williamsem
- mistrzostwa USA 1915 - 6:1, 0:6, 5:7, 8:10 z Williamem Johnstonem
[edytuj] Źródła
- Bud Collins, Tennis Encyclopedia, Visible Ink Press, Detroit 1997
- Zbigniew Dutkowski, T - jak tenis, Krajowa Agencja Wydawnicza, Warszawa 1979
- Martin Hedges, The Concise Dictionary of Tennis, Mayflower Books Inc, Nowy Jork 1978
