Marian Lalewicz
Z Wikipedii
Marian Lalewicz (ur. 21 listopada 1876 w Wyłkowyszkach na Litwie, zm. w sierpniu 1944 w Warszawie), polski architekt, reprezentant akademickiego klasycyzmu.
Studiował w Petersburgu, gdzie w latach 1903–1918 prowadził działalność architektoniczną i pedagogiczną jako profesor Instytutu Komunikacji, Akademii Sztuk Pięknych i Akademii Sztuk Zdobniczych. Od 1908 członek koła warszawskiego Towarzystwa Opieki nad Zabytkami Przeszłości w Petersburgu, a potem ostatni przed wojną prezes Towarzystwa Opieki nad Zabytkami. Po powrocie do kraju od 1920 profesor Politechniki Warszawskiej.
[edytuj] Ważniejsze dzieła:
- gmach Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych przy ul. Targowej 74 w Warszawie (1928–1929)
- gmach Banku Rolnego przy ul. Nowogrodzkiej 50 w Warszawie (1926–1927)
- Instystut Geologiczny przy ul. Wiśniowej w Warszawie (1923–1930)
- kamienica przy ul. Mokotowskiej 51/53 w Warszawie (1923–1925)
- gmach Banku Polskiego przy pl. Wojciecha Bogusławskiego 2 w Kaliszu (1924–1926)
- koszary Marynarki Wojennej w Gdyni (1927)
- kościół garnizonowy w Gdyni (1935–1939)
- bank w Sosnowcu
- bank w Siedlcach
- przebudowa tzw. koszarów świętokrzyskich w Lublinie na gmach Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego
- gmach NBP w Lublinie
Oprócz tego kierował pracami konserwatorskimi przy pałacach: Rady Ministrów, Prymasowskim i Raczyńskich w Warszawie.
