Mötley Crüe

Z Wikipedii

Mötley Crüe
Mötley Crüe na żywo
Rok założenia	1981
Pochodzenie	Stany Zjednoczone (Los Angeles, Kalifornia)
Gatunek	heavy metal, glam rock, hard rock
Aktywność	1981 - dziś
Wytwórnia płytowa	Mötley Elektra Leathür
Powiązania	Brides of Destruction Rock Star Supernova 58 Methods of Mayhem Sixx:A.M.
Aktualni członkowie
Mick Mars Nikki Sixx Vince Neil Tommy Lee
Byli członkowie
John Corabi Randy Castillo Samantha Maloney
Strona internetowa

Mötley Crüe – powstała w 1981 roku amerykańska grupa rockowa, której styl można określić jako wypadkową glam rocka, hard rocka i heavy metalu. Grupa, po 4 latach milczenia, w 2004 roku nagrała nowy singel If I Die Tomorrow, który okazał się dużym sukcesem. Amerykańscy fani zespołu określani są mianem "The Crüe Heads", zespół posiada jeden z największych fan-clubów w USA. Mötley Crüe sprzedało ponad 41 milionów płyt na całym świecie (w samych Stanach ponad 24 miliony płyt). Założycielem i liderem tej formacji jest basista Nikki Sixx – właśc. Frank Carlton Serafino Ferranno (ur. 11 grudnia 1958 w San Jose). Na początku lat osiemdziesiątych zaczął formować nową grupę po odejściu z kalifornijskiego zespołu London. Perkusistą został Tommy Lee – właśc. Thomas Lee Bass (ur. 3 października 1962 w Atenach), wcześniej związany z zespołem Suite 19, a kolejnym członkiem grupy stał się gitarzysta Mick Mars – właśc. Robert Alan Deal (ur. 4 maja 1951 w Terre Haute, Indiana), grający uprzednio w zespole White Horse. To właśnie Mars jest odpowiedzialny za nazwę Mötley Crüe (oryginalna wymowa – "mott-lee kru"). Jeden z jego kumpli określił tak tworzącą się właśnie grupę – "a motley looking crue". W wolnym tłumaczeniu oznacza to "szalony gang, załogę". Rozważano także nazwę "Christmas", ale nie została ona zaakceptowana. Nazwę zespołu uzupełniono o heavymetalowy umlaut nad literami "o" i "u". Jako ostatni dołączył do zespołu wokalista Vince Neil – właśc. Vincent Neil Wharton (ur. 8 lutego 1961 w Hollywood, Kalifornia), z którym Tommy Lee znał się jeszcze z czasów szkoły średniej – Royal Oak High School. Przed przyjściem do The Crüe Vince udzielał się wokalnie w kapeli Rock Candy. Wypatrzył go tam Mick Mars i zasugerował kolegom z Mötley zaangażowanie tego frontmana. Za pierwszym razem Vince odmówił, ale niedługo potem Rock Candy rozpadło się. Powtórnie poproszony przez Tommy'ego Vince zgodził się dołączyć do Mötley i tak zawiązał się skład grupy, który przetrwał przez następne 10 lat i świętował w latach osiemdziesiątych największe sukcesy.

Rozmaitych składanek i płyt okolicznościowych ciąg dalszy. Wymienione wyżej pozycje to kolejne zbiory przebojów w różnych konfiguracjach. Na ostatnim jak do tej pory albumie Mötley "Red, White & Crüe" znajdują się dwa nowe kawałki – "Sick Love Song" i "If I Die Tomorrow". Zespół z okazji wydania tej płyty wyruszył w trasę w oryginalnym składzie (Vince Neil, Nikki Sixx, Mick Mars, Tommy Lee), która udokumentowana została koncertowym DVD "Carnival Of Sins" [2006 r.]. Jest to świadectwo wielkości zespołu w Ameryce. Hale pełne fanów, gorące przyjęcie na każdym koncercie... Amerykanie kochają The Crüe. Jest to bez wątpienia "ich" zespół.

Spis treści 1 Historia 1.1 Lata 80. 1.2 Lata 90. 1.3 Lata 2000 i później 2 Skład zespołu 2.1 Aktualni członkowie 2.2 Byli członkowie 3 Dyskografia 3.1 Albumy studyjne 3.2 Kompilacje 3.3 Live 3.4 Single 3.5 Inne 4 Wideografia 4.1 DVD & VHS 4.2 Teledyski 5 Książki 6 Zobacz też 7 Linki zewnętrzne

[edytuj] Historia

[edytuj] Lata 80.

Mötley Crüe szybko znalazło swojego pierwszego managera, był to Allan Coffman. Szwagier Coffmana – Robert "Stick" Crouch był członkiem ekipy koncertowej zespołu. Obydwaj wspólnie prowadzili firmę kontraktową w Grass Valley w Kalifornii i planowali zainwestować w sektor rozrywkowy . Pierwsze wydawnictwo Mötley Crüe to singel "Stick to Your Guns/Toast of the Town" który wydali pod własną banderą Leathür Records.
W roku 1981 ich debiutancki album "Too Fast For Love" samodzielnie wyprodukowany w Leathür sprzedał się w liczbie 20 000 egzemplarzy. Asystent Coffmana zorganizował trasę koncertową po Kanadzie, przyzwyczajeni do sukcesu na scenie klubowej Los Angeles, mając w planach negocjowanie kontraktu z kilkoma poważnymi wytwórniami. Późną wiosną 1982 roku Mötley Crüe podpisuje kontrakt z Electra Records. Pod naciskiem nowej wytwórni ich debiutancki zostaje ponownie zmiksowany przez producenta Roy Thomas Baker i ponownie wydany 20 sierpnia 1982.

Podczas trasy "Crüesing Through Canada Tour '82" nie obyło się bez incydentów. Zespół kilkukrotnie został aresztowany. Pierwsze aresztowanie zostało spowodowane przez zajście na Międzynarodowym Lotnisku w Edmonton – zespół chciał przejść przez kontrolę celną w swoich najeżonych ćwiekami i kolcami strojach. Do tego Vince torbę podręczną miał załadowaną magazynami pornograficznymi. Klasyfikacja przestępstwa to: "posiadanie niebezpiecznej broni i nielegalnych materiałów". Rzeczy zarekwirowano i zniszczono.
Drugi wybryk to wyrzucenie telewizora przez okno w hotelu "Sheraton Caravan". To w połączeniu z maratonem wybryków w Edmonton zaowocowało "Dożywotnim zakazem przebywania na terenie miasta".
Mimo że trasa sama w sobie była finansową katastrofą Mötley Crüe zaistniało w prasie.

W roku 1983 Mötley Crüe zmienia menadżera. Allana Coffmana zastępują Doug Thaler i Doc McGhee. Drugi z nich, McGhee, znany jest także jako menadżer Bon Jovi i Kiss.

Po zagraniu na największym festiwalu w USA oraz z pomocą nowej stacji telewizyjnej – MTV, grupa odniosła błyskawiczny i spektakularny sukces na rynku amerykańskim. Znani byli z zamiłowania do groupies, niesamowitego stylu ubierania, butów na ekstremalnie wysokich koturnach, ostrego makijażu, oraz nieprzerwanej rzeki alkoholu i narkotyków płynącej jako inspiracja dla ich muzyki. Ich połączenie hard rocka i glam rocka było strzałem w "dziesiątkę" i spowodowało pojawienie się komercyjnie idealnych albumów sprzedawanych w milionach egzemplarzy, np. "Shout at the Devil" (1983), "Theatre of Pain" (1985) i oczywiście "Girls, Girls, Girls" (1987), które ukazywały ich miłość do whisky, motocykli i nocnych klubów, generalnie niszczyły wszystkie autorytety.

W 1984, Neil uczestniczył w wypadku samochodowym. Jego pasażer perkusista Hanoi Rocks, Nicholas "Razzle" Dingley, nie miał tyle szczęścia i nie przeżył. Neil został oskarżony o "prowadzenie pod wpływem" i spowodowanie wypadku ze skutkiem śmiertelnym, został skazany na 30 dni w więzieniu (spędził tylko 18). Całe to wydarzenie było motorem do wydania kompilacji pod tytułem "Music to Crash Your Car To".

W roku 1987, Nikki Sixx był bliski śmierci z przedawkowania heroiny. Jeszcze w drodze do szpitala, Nikki został uznany za zmarłego lecz jeden lekarz nie chciał się poddać i podał mu dwa dosercowe zastrzyki z adrenaliny. Jego krótka śmierć kliniczna była inspiracją dla piosenki "Kickstart My Heart," która znalazła się na 16 miejscu listy Mainstream U.S. chart i pojawiła się na albumie Dr. Feelgood. Ich dekadencki styl życia prawie pozabijał członków zespołu, dopiero interwencja Thalera and McGhee'ego która polegała na braku pozwolenia na trasę po europie gdyż jak to stwierdzili – "niektórzy [z was] wrócą w plastikowych workach". Krótko później, wszyscy członkowie poddali się odwykowi, oprócz Marsa który z nałogiem poradził sobie sam . Tommy był pierwszą osobą wysłaną na detox.

Od momentu zerwania z nałogami w 1989, Mötley Crüe osiągnęło szczyt popularności wraz z wydaniem piątego albumu, "Dr. Feelgood", 1 września 1989. Już półtora miesiąca później 14 października tego samego roku, stał się on albumem nr 1 i pozostawał na listach przebojów przez następne 109 tygodni. Każdy z członków grupy utrzymywał w wywiadach że, w dużej mierze jest to zasługa ich grupowej trzeźwosci. W tamtym momencie Dr. Feelgood był najbardziej dopracowanym albumem Mötley Crüe.

Rok 1989 przyniósł także zmiany wśród menedżerów zespołu, McGhee został zwolniony po niedotrzymaniu obietnic złożonych zespołowi, "dotyczących Moskiewskiego Festiwalu Pokoju", Thaler natomiast awansował na głównego menadżera.

[edytuj] Lata 90.

14 października 1991 roku światło dzienne ujrzał szósty album zespołu "Decade of Decadence. Prawie natychmiast dotarł do drugiego miejsca listy przebojów "Billboard". W założeniu miał to być album dla fanów "na osłodę" oczekiwania na jeszcze inny krążek z całkowicie nowym materiałem. Po wydaniu "Dekad" w lutym 1992 roku zespół opuścił Neil. Do dziś jest zagadką czy odszedł z własnej woli czy został z niego wyrzucony. Nikki Sixx przez długi czas utrzymywał że Neil odszedł, jednakże sam pokrzywdzony, Neil twierdzi że został wyrzucony.W tym czasie Neil został zastąpiony przez Johna Corabi (grającego wcześniej w Angora and The Scream). Komercyjny sukces Mötley Crüe trwał przez lata dziewięćdziesiąte, Thaler jako jedyny zajmował się zarządzaniem zespołem aż do 1994 roku gdy ich kolejny album zatytułowany po prostu Mötley Crüesh nie spełnił pokładanych w nim nadziei co zaowocowało rozpadem.

Zespół ponownie spotkał się w roku 1997, po umówionym przez ich menadżera, Allena Kovac, oraz menadżera Neila , Berta Steina. Spotkanie zaowocowało ugodą i nowym wydawnictwem – "Generation Swine". Mimo że album na starcie był "numerem cztery" i pomijając fakt że zespół zagrał na "American Music Awards" w sprzedaży okazał się komercyjną klęską, co było spowodowane brakiem pomocy ze strony ich macierzystej wytwórni Elektra Records. Zespołowi wkrótce zakończył się kontrakt co spowodowało założenie Mötley Records od tej pory Mötley robi wszystko na własną rękę.

W 1999 roku na skutek nieporozumień z zespołu odchodzi Tommy Lee a zastępują go początkowo Randy Castillo a później Samantha Maloney. Na sklepowych półkach pojawia się też DVD "Lewd, Crüed & Tattooed".

[edytuj] Lata 2000 i później

W ciągu ostatnich lat Sixx grał w zespołach "58" oraz "Brides of Destruction", Lee założył "Methods of Mayhem" oraz występował jako artysta solowy. Neil koncertował solo grając głównie piosenki Mötley Crüe. Mars natomiast przewlekle chorował.

W 2001 pojawia się autobiograficzna książka zatytułowana "The Dirt".do 2004 roku Mötley Crüe nie istnieje, jednak we wrześniu 2004 roku czterech oryginalnych członków zespołu zapowiada nową trasę koncertową i w walentynki 2005 roku ma miejsce pierwszy koncert po długiej przerwie. W tym samym czasie w sklepach jest już nowy album Red, White & Crüe.

[edytuj] Skład zespołu

[edytuj] Aktualni członkowie

• Vince Neil – śpiew (1981-1992, 1997-)
• Nikki Sixx – gitara basowa (1981-)
• Mick Mars – gitara (1981-)
• Tommy Lee – perkusja (1981-1999, 2004-)

[edytuj] Byli członkowie

• John Corabi – śpiew (1992-1997)
• Randy Castillo – perkusja (1999-2001)

[edytuj] Dyskografia

[edytuj] Albumy studyjne

• Too Fast for Love (10 listopada 1981 oraz II wydanie 20 sierpnia 1982)
• Shout at the Devil (26 września 1983)
• Theatre of Pain (21 czerwca 1985)
• Girls, Girls, Girls (15 maja 1987)
• Dr. Feelgood (1 Września 1989)
• Mötley Crüe (15 marca 1994)
• Generation Swine (1997)
• New Tattoo (2000)

[edytuj] Kompilacje

• Raw Tracks (1988)
• Raw Tracks vol. 2 (1990)
• Decade of Decadence (best of 1981-1991) (14 października 1991)
• Quaternary (1994)
• Greatest Hits (Best of 1980-1998) (1998)
• Supersonic and Demonic Relics (1999)
• 20th Century Masters – The Millennium Collection: The Best of Mötley Crüe (2003)
• Music to Crash Your Car To, Vol. 1 (2003);
• Music to Crash Your Car To, Vol. 2 (2004);
• Loud as F*@k (2004, best of box set zawierające DVD)
• Red, White & Crüe (2005);

[edytuj] Live

• Live: Entertainment or Death (1999)
• Carnival Of Sins Live (2006)
• Carnival of Sins Live: Volume 1 (2006, Wal-Mart Exclusive)
• Carnival of Sins Live: Volume 2 (2006, Wal-Mart Exclusive)

[edytuj] Single

• Toast Of The Town / Stick To Your Guns (1981)
• Live Wire / Merry-Go-Round (16 sierpnia 1982)
• Looks That Kill / Piece Of Your Action (4 stycznia 1984)
• Too Young To Fall In love / Merry-Go-Round – 30 kwietnia 1984
• Smokin' In The Boy's Room / Use It Or Lose It – 24 czerwca 1985
• Home Sweet Home / Red Hot – 30 września 1985
• Girls, Girls, Girls / Five Years Dead – 11 maja 1987
• Wild Side / Dancing On Glass – 10 sierpnia 1987
• You're All I Need / All In The Name Of... – 19 października 1987
• Dr. Feelgood – 28 sierpnia 1989
• Kickstart My Heart – 20 listopada 1989
• Without You – 12 marca 1990
• Don't Go Away Mad (Just Go Away) – 28 maja 1990
• Same Ol' Situation (S.O.S.) – 20 sierpnia 1990
• Primal Scream – 1991
• Hooligans Holiday – 1994
• Misunderstood – 1994
• Afraid – 1997
• If I Die Tomorrow – 2005
• Sick Love Song – 2005

[edytuj] Inne

• Quaternary (1994)

[edytuj] Wideografia

[edytuj] DVD & VHS

• Mötley Crüe: Lewd, Crüed & Tattooed
• Mötley Crüe: Loud As F@*k
• Mötley Crüe: Uncensored
• Mötley Crüe: Dr. Feelgood, the Videos
• Mötley Crüe: Decade of Decadance '81-'91
• Mötley Crüe: Lewd, Crüed & Tattooed
• Mötley Crüe: Greates Video Hits
• Mötley Crüe: Carnival of Sins
• Classic Mötley Crüe: Universal Masters DVD Collection
• VH1 Behind the Music: Mötley Crüe

[edytuj] Teledyski

• Live Wire (Too Fast for Love )
• Take Me To The Top (Too Fast for Love)
• Public Enemy #1 (Too Fast for Love)
• Looks That Kill (Shout at the Devil)
• Too Young To Fall In Love (Shout at the Devil)
• Home Sweet Home (Theatre of Pain)
• Smoking In The Boy's Room (Theatre of Pain)
• Wild Side (Girls, Girls, Girls)
• Girls, Girls, Girls (Girls, Girls, Girls)
• You're All I Need (Girls, Girls, Girls)
• Dr. Feelgood (Dr. Feelgood)
• Kickstart my Heart (Dr. Feelgood)
• Same Ol' Situation (Dr. Feelgood)
• Don't Go Away Mad (Just Go Away) (Dr. Feelgood)
• Without You (Dr. Feelgood)
• Primal Scream (Decade of Decadence)
• Home Sweet Home '91 Remix (Decade of Decadence)
• Anarchy in the U.K. (Decade of Decadence)
• Hooligan's Holiday (Mötley Crüe)
• Misunderstood (Mötley Crüe)
• Smoke the Sky (Mötley Crüe)
• Afraid (Generation Swine)
• Shout at the Devil 97' (Generation Swine)
• Enslaved (Greatest Hits)
• Hell On High Heels (New Tattoo)
• If I Die Tomorrow (Red, White and Crüe)
• Sick Love Song (Red, White and Crüe)
• Home Sweet Home feat. Chester Bennington (dochód dla ofiar huraganu)

[edytuj] Książki

• The Dirt: Confessions of the World's Most Notorious Rock Band
• Mötley Crüe in the Studio
• An Education in Rebellion: The Biography of Nikki Sixx
• Behind the Boards: Vol I
• What Mötley Crüe Means to Me

[edytuj] Zobacz też

• Heavymetalowy pseudoumlaut

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Strona zespołu