Lustrzanka jednoobiektywowa

Z Wikipedii

Zwierciadło, które jest niezbędnym elementem lustrzanki, jest ustawione w korpusie pod kątem 45 stopni do osi optycznej obiektywu. Najczęściej jest ruchome: po naciśnięciu spustu migawki (3) podnosi się (do pozycji 5) i światło bez przeszkód dociera do odsłoniętej błony światłoczułej (4).

Lustrzanka jednoobiektywowa (ang. SLR, Single Lens Reflex Camera) – aparat fotograficzny wyposażony w jeden obiektyw (1) i wbudowane w korpus lustro (2), które kieruje światło padające przez obiektyw na matówkę (6, gdzie tworzy się obraz fotografowanego obiektu) i dalej, przez pryzmat pentagonalny (7), do wizjera (8). Są również modele, zwłaszcza starszych aparatów średnioformatowych, w których obraz na matówce obserwuje się bezpośrednio z góry, bez pryzmatu i wizjera.

Wyjątek stanowią aparaty z nieruchomym lustrem półprzepuszczalnym: część światła odbija się od lustra i trafia przez pryzmat do wizjera, a część od początku pada na migawkę (zaś po jej otwarciu – na kliszę). Taka konstrukcja znacząco zmniejsza opóźnienie między wciśnięciem spustu, a otwarciem migawki aparatu. Eliminuje także drgania pochodzące od podnoszącego się lustra, w momencie wykonywania zdjęcia, co ma duże znaczenie przy średnich czasach naświetlania (od ok. 1/60s do ok. 1s). Podobny efekt uzyskuje się stosując mechanizm blokady podniesionego lustra (ang. mirror lock-up, MLU) przed zrobieniem zdjęcia.

W lustrzankach jednoobiektywowych stosuje się zazwyczaj migawki szczelinowe, metalowe (rzadziej płócienne), o przebiegu pionowym (rzadziej poziomym), umieszczone za lustrem, jak najbliżej błony światłoczułej. Najbardziej popularnym formatem jest format małoobrazkowy (na perforowanej błonie o szerokości 35 mm naświetlana jest klatka o rozmiarach 24x36 mm), ale produkuje się również jednoobiektywowe lustrzanki średnioformatowe (format klatki 45x60, 60x60 lub 60x70 mm).

Praktica.

Aby umożliwić swobodną obserwację obrazu przez obiektyw przy różnych wartościach liczby przysłony, w lustrzankach jednoobiektywowych stosuje się zazwyczaj układ automatycznej przysłony, która przez większość czasu pozostaje całkowicie otwarta, a przymyka się do nastawionej wartości samoczynnie po podniesieniu lustra, tuż przed wyzwoleniem migawki.

Często spotykanymi (choć nie obowiązkowymi) cechami lustrzanek jednoobiektywowych są również: możliwość stosowania wymiennych obiektywów oraz wbudowany układ pomiaru światła w trybie TTL.

Zobacz też: przegląd zagadnień z zakresu fotografii.