Wikipedysta:Luca/brudnopis/Fragm hist UE

Z Wikipedii

Spis treści

1 Historia rozszerzania Unii Europejskiej

[edytuj] Historia rozszerzania Unii Europejskiej

Uzyskanie członkostwa w UE (ang. membership in the European Union) wymaga spełnienia szeregu warunków, tzw. kryteria kopenhaskie. Kraj starający się przynależność do europejskiej wspólnoty musi w części znajdować się na terytorium Europy, mieć demokratyczny rząd i wolnorynkową gospodarkę oraz przestrzegać praw Europejskiej Konferencji o Ochronie Praw człowieka i Podstawowych Wolności. Zobowiązany jest także do zaakceptowania i wprowadzenia w życie prawodawstwa UE oraz wszystkich układów traktatowych. Jak napisano w traktacie z Maastricht, każdy kraj członkowski oraz Parlament Europejski muszą zgodzić się na każde planowane rozszerzenie wspólnoty. Samo przystąpienie w poczet członków Unii Europejskiej określa się mianem akcesja (ang. accession). Jest to przyjęcie nowych państw do UE.

Unia Europejska

Rozszerzenia UE

Historia rozszerzeń UE

1952 – 58 – państwa założycielskie: Belgia, Francja, Holandia, Luksemburg, RFN, Włochy

1973 – pierwsze rozszerzenie: Dania, Irlandia, Wielka Brytania

1981 – drugie rozszerzenie: Grecja

1986 – trzecie rozszerzenie: Hiszpania i Portugalia

1995 – czwarte rozszerzenie: Austria, Finlandia, Szwecja

2004 – piąte rozszerzenie, część I: Cypr, Czechy, Estonia, Litwa, Łotwa, Malta, Polska, Słowacja, Słowenia, Węgry

2007 – piąte rozszerzenie, część II: Bułgaria, Rumunia

? – Planowane na przyszłość rozszerzenie UE o Chorwację, Macedonię i Turcję

[edytuj] Państwa założycielskie

Przyjęte państwa	Data akcesji	Charakter rozszerzenia
Belgia Francja Holandia Luksemburg Niemcy Włochy	18 kwietnia 1951	państwa założycielskie

[edytuj] Pierwsze rozszerzenie

Wielka Brytania, obawiając się wstąpienia do Wspólnoty z powodu ryzyka zaszkodzenia jej handlowi z Wspólnotą Narodów, ustanowiła w 1960 r. alternatywną organizację, Europejskie Stowarzyszenie Wolnego Handlu, (European Free Trade Association). Był to jedynie obszar wolnego handlu, a nie unia celna. Do EFTA weszły też w tym czasie Austria, Dania, Norwegia, Portugalia, Szwecja i Szwajcaria, a Islandia przystąpiła w 1970 r.

Ponieważ handel z Wspólnotą Narodów malał, a rósł udział handlu europejskiego, Wielka Brytania zdecydowała się przystąpić do wspólnoty, oczekując korzyści ekonomicznych. Irlandia i Dania, zależne w dużej mierze od handlu z Brytyjczykami, poszły w ślad za Zjednoczonym Królestwem. Pierwsza próba przystąpienia, jeszcze za rządów konserwatywnego premiera Harolda Macmillana, został zawetowana przez prezydenta de Gaulle'a w 1967 r.. Kolejny rząd, kierowany przez labourzystowskiego premiera Harolda Wilsona, zgłosił akces, zawetowany jednak ponownie przez de Gaulle'a. Dopiero rząd, na którego czele stał Edward Heath, zdołał wprowadzić kraj do EWG.

Grenlandia - wystąpiła w 1985 r. z EWG i nie należy do UE

Przyjęte państwa	Data akcesji	Charakter rozszerzenia
Dania Irlandia Wielka Brytania	1 stycznia 1972 1 stycznia 1972 2 stycznia 1973	pierwsze północne

Społeczeństwo Norwegii odrzuciło więc propozycję rządu (53,3% przeciw) i Norwegia nie weszła do Unii - podobnie stało się 20 lat później, gdy rząd norweski zaproponował wejście do Unii razem z Austrią, Szwecją i Finlandią.

[edytuj] Drugie rozszerzenie

Przyjęte państwa	Data akcesji	Charakter rozszerzenia
Grecja	1 stycznia 1981	pierwsze południowe

[edytuj] Trzecie rozszerzenie

Przyjęte państwa	Data akcesji	Charakter rozszerzenia
Hiszpania Portugalia	1 stycznia 1986	-

[edytuj] Rozszerzenie niepełne

Przyjęte państwa	Data akcesji	Charakter rozszerzenia
NRD	3 października 1990	pierwsze centralne Zjednoczenie Niemiec

[edytuj] Czwarte rozszerzenie

Przyjęte państwa	Data akcesji	Charakter rozszerzenia
Austria Finlandia Szwecja	1 stycznia 1995	- drugie centralne drugie północne

Referendum w Norwegii: 52,2% głosujących było przeciw. Wraz z przyjęciem Austrii, Szwecji i Finlandii do UE, tylko Norwegia, Islandia, Szwajcaria i Liechtenstein pozostały członkami EFTA.