Lekka jazda
Z Wikipedii
Lekka jazda - inaczej jazda tatarsko-wołoska lub ściślej jazda tatarska i wołoska. W dawnym wojsku polskim autoramentu narodowego używano jej do akcji wywiadowczych, rozpoznawczych, do osłaniania głównych sił wojska zarówno w marszu jak i w postoju a także do przeprowadzania zagonów. Podstawowe uzbrojenie składało się z szabli, łuku refleksyjnego, rohatyny i pistoletów. Czasami mieli tarcze typu kałkan. Żołnierze nie mieli na sobie zbroi (w przeciwieństwie do ciężkiej jazdy, gdzie żołnierz miał hełm, przyłbicę, był uzbrojony w kopię albo miecz dwuręczny). Oficerowie niekiedy nosili kolczugi.
