Latarka czołowa

Z Wikipedii

Latarka czołowa (potocznie nazywana czołówką) jest latarką, mocowaną bezpośrednio ma czole lub kasku za pomocą specjalnych pasków.

W porównaniu z latarkami ręcznymi, czołówki mają następujące zalety:

• nie zajmują rąk
• snop światła w naturalny sposób pokrywa się z kierunkiem zwrócenia głowy
• światło rozproszone przez reflektor i obudowę czołówki nie razi oczu
• dzięki korzystnemu usytuowaniu źródła światła, czołówka pozwala na optymalne oświetlenie przedmiotów widzianych z bliska (np. map), nawet przy stosunkowo niewielkiej intensywności świecenia

Ze względu na swobodę posługiwania się rękami, czołówki są szczególnie często wykorzystywane przez wspinaczy, grotołazów, wędkarzy oraz inne osoby liczące się z możliwością wykonywania jakiejkolwiek pracy w ciemności - turystów planujących nocny biwak, kierowców naprawiających po ciemku samochód, itp.

[edytuj] Rodzaje

[edytuj] Czołówki acetylenowe

Czołówki acetylenowe składają się z palnika montowanego na kasku oraz z wytwornicy acetylenu. Palnik wyposażony jest często w zapalnik piezo-elektryczny. Wytwornica ma formę niewielkiego kubełka (walca) z wydzielonymi dwoma częściami: w jednej umieszcza się karbid a w drugiej wodę. Woda w reakcji z karbidem wytwarza palny gaz acetylen, który elastyczną rurką dostaje się do palnika.

Czołówki acetylenowe stosowane są powszechnie w alpiniźmie podziemnym.

[edytuj] Czołówki elektryczne

W porównaniu ze wcześniejszymi modelami, współczesne czołówki są lekkie i bardzo wydajne. Nawet przy zasilaniu dwiema małymi bateriami typu AAA czołówka może świecić nieprzerwanie przez kilkadziesiąt godzin (zależnie od wykorzystywanej intensywności świecenia). Tak wysoką wydajność osiągnięto na dwa sposoby - po pierwsze, poprzez zastosowanie oszczędnych źródeł światła (w tym głównie wysokowydajnych diod elektroluminescencyjnych, LED, po drugie - porzez pełniejsze wykorzystanie energii elektrycznej baterii (dzięki zastosowaniu elektronicznych przetwornic napięcia, moc elektryczna dostarczana do źródła światła może być w dużym stopniu niezależna od stopnia zużycia baterii oraz temperatury otoczenia).

Nie bez znaczenia jest też możliwa do uzyskania w czołówkach diodowych duża jednorodność natężenia światła w oświetlanym polu. Starsze latarki, wyposażone w żarówki i tradycyjne reflektory lustrzane, były tej zalety pozbawione, przez co nawet przy oświetleniu gładkiej płaszczyzny widoczne były miejsca wyraźnie jaśniejsze oraz ciemniejsze smugi - utrudniało to rozpoznawanie szczegółów oświetlanego obrazu i wymagało użycia odpowiednio większej mocy światła, by słabiej oświetleno detale były widoczne.

Wśród produkowanych obecnie czołówek, większość posiada możliwość regulacji kąta emisji w płaszczyźnie pionowej, a także stopniową lub płynną regulację natężenia światła. Część czołówek posiada kilka niezależnych źródeł światła; diody LED do umiarkowanego oświetlenia bliskiego obszaru w szerokim zakresie kątów, oraz silne żarówki (lub nowoczesne, kilkuwatowe diody LED) do celów krótkotrwałego oświetlenia obszarów oddalonych o kilkadziesiąt i więcej metrów.

Nie bez znaczenia jest również odporność czołówek na wilgoć (czy wręcz zanurzenie w wodzie), oraz zakres temperatury pracy. Starsze czołówki mogą nie radzić sobie z silnym mrozem, z kolei czołówki wykorzystujące silne diody LED mogą nie nadążać z chłodzeniem diody przy dużych temparaturach (w praktyce jednak rzadko mamy do czynienia z sytuacją, gdy jednocześnie jest ciemno i gorąco).

Najpopularniejsze są latarki czołowe znanych firm produkujących sprzęt turystyczny i wspinaczkowy np. Petzl, Mammut, Silva.