Klatryna
Z Wikipedii
Klatryna - białko odkryte i wyizolowane po raz pierwszy (przez Barbarę Pearse w 1975), jako główny składnik struktury opłaszczającej tak zwane jamki klatrynowe (ang. clathrin pits), czyli wpuklenia błony komórkowej komórek eukariotycznych, będących miejscami endocytozy klatryno-zależnej. Klatryna jest także składnikiem płaszcza pęcherzyków transportujących powstałych w tym procesie endocytozy.
Podobny proces, to jest formowania i odpączkowywania pęcherzyków opłaszczonych klatryną, zachodzi także w innych organellach komórki - aparacie Golgiego i w związanych systemach kompartmentów błonowych.
Cząsteczki klatryny są rekrutowane do fragmentu błony, który ma zostać przekształcony i odpączkowany jako pęcherzyk, przy udziale kompleksów białek adaptorowych. Zależnie od typu komórki, kompartemntu i konkretnego procesu, klatryna może być rekrutowana przy udziale szerokiej gamy białek adaptorowych. Białka te zarówno rekrutują, ściągają, klatrynę w docelowe miejsce, jak też propagują jej polimeryzację w charakterystyczne wielościenne struktury na bazie triskelionu, które niczym klatka otaczają pęcherzyk.
Pęcherzyki po dotarciu na miejsce docelowe są bardzo szybko odpłaszczane z klatryny, która może być następnie użyta w innym miejscu, a sam pęcherzyk może podlec fuzji z błoną docelową.
Jednostki klatryny składają się z trzech łańcuchów ciężkich (masa molowa: 180 000 Da) oraz trzech lekkich (20 000 do 40 000 Da).
Polipeptydy klatryny są kodowane przez geny o locus, odpowiednio: CLTA – 12q23-q24, CLTB – 4q, CLTC – 17q11-qter, CLTCL1 – 22 q11.2.
