Klasyfikacja Dziesiętna Deweya
Z Wikipedii
KDD (Klasyfikacja Dziesiętna Deweya), zwana inaczej DDC - Decimal Dewey Classification lub DC - Dewey Classification. Stworzona przez amerykańskiego bibliotekarza Melvila Deweya (1851-1931). Pierwsze wydanie pochodzi z 1876 roku i posiadało jedynie 11 stron tablic oraz indeks przedmiotowy. Kolejne wydania były sukcesywnie rozbudowywane. Drugie z 1885 roku miało już 314 stron tablic i ok. 1000 symboli. Wszystkie tablice KDD redagowane są w języku angielskim i wydawane przez Library of Congress w Waszyngtonie, przy współpracy American Library Association. Klasyfikacja Deweya stworzona została w układzie dziesiętnym, składa się z 10 działów, z których każdy może być dzielony na kolejne 10 i tak dalej. Symbole są zanotowane cyfrowo, w postaci tak zwanego minimum trzycyfrowego, czyli od 000 do 999. Po trzech cyfrach używa się kropki (.) tworząc symbole rozbudowane. Dewey wprowadził również stałe symbole, w postaci poddziałów wspólnych, dla określenia cech formalnych, geograficznych i językowych wspólnych dla wszystkich działów. Schemat działów głównych klasyfikacji Dewey'a przedstawia się następująco:
- 000 Dzieła treści ogólnej
- 100 Filozofia
- 200 Religia
- 300 Nauki społeczne
- 400 Język
- 500 Nauki przyrodnicze
- 600 Nauki stosowane
- 700 Sztuka
- 800 Literatura
- 900 Geografia i historia
Rozwinięcie działu głównego odbywa się w taki sposób:
- 000 Dzieła treści ogólnej
- 010 Bibliografie i katalogi
- 020 Bibliotekoznawstwo
- 030 Encyklopedie ogólne
- 040 Zbiory prac
- 050 Czasopisma treści ogólnej
- 060 Stowarzyszenia
- 070 Dzienniki. Dziennikarstwo
- 080 Dzieła zbiorowe. Wydawnictwa seryjne. Poligrafia
- 090 Rękopisy i książki rzadkie
Uniwersalna Klasyfikacja Deweya ulega modyfikacjom, np. obecnie nie jest używany dział główny 400 - czekamy na nową dziedzinę wiedzy.
