Klan Ausran
Z Wikipedii
Klan Ausran - grupa (początkowo jako koło młodzieżowe), o charakterze "religijno-lingwistycznym", znana także pod nazwą Zorzan. Jednym z jej założycieli (1954) i liderów był lingwista doc. Dr hab. Ryszard Ignacy Danka. Większość członków Klanu Ausran to naukowcy lub studenci. Ausranie odwołują się do tradycji indoeuropejskich, z których to wywodzą się pogańskie religie całej Europy. Klan Ausran zajmował się rekonstrukcją języka indoeuropejskiego i dziedzictwa kulturowego praeuropejczyków. Obecnie związek nie figuruje w rejestrze związków wyznaniowych MSWiA.
Klan Ausran należy zaliczyć do grupy neopogańskich ruchów etnicznych, sięgających swymi korzeniami do końca XVIII i początków XIX wieku. Ruchy te stanowiły protest ludności tubylczej w koloniach przeciw działalności chrystianizacyjnej, wyrażającej się w tępieniu wszelkich przejawów lokalnych tradycji kulturowych, bądź też były konsekwencją przeobrażeń prawno- ustrojowych i powiązanej z tym sekularyzacji życia społecznego i kulturalnego . Właśnie z neopogaństwa etnicznego wywodzi się neosłowiańskie ruchy religijne lub parareligijne, odwołujące się do przedchrześcijańskich wierzeń i tradycji kulturowych, mitologii lokalnych i praktyk rytualno-magicznych.
Głównym celem klanu Ausran jest „odzyskanie dziedzictwa duchowego indoeuropejskich praojców” . Słowo ausra w języku indoeuropejskim oznacza „zorza, jutrzenka”. W mitologii aryjskiej Asura jest żoną Pusana, który obecnie patronuje „bractwu jutrzenki”, czyli klanowi Ausran. W obrębie klanu używa się języka ausrańskiego, czyli indoeuropejskiego, a nawet drukuje się w nim kalendarze, tworzona jest poezja oraz pieśni religijne. Członkowie klanu zajmują się również działalnością naukową, organizując odczyty, wykłady i sympozja dotyczące kultury i religii indoeuropejskiej.
Obecnie liczebność klanu szacuje się na około 500 osób, choć nie wszyscy traktują go jako grupę religijną. Filia Ausran w Warszawie powstała w 1958 roku, a w roku 1960 na zjeździe w Lesie Tuszyńskim przyjęto statut klanu (Dhedhmatus Perkvunijos) . W myśl statutu klan Aura oparty jest na wspólnocie językowej, kulturowej i społecznej. Językiem klanu jest język indoeuropejski, zwany aryjskim lub ausrańskim. Wyznawcy posiadają własną kulturę, która do kultury europejskiej dodaje elementy i wyobrażenia indoeuropejskie i antyczne. Wysoko ceniona jest jedność i lojalność wobec siebie- członkowie ugrupowania „wspomagają się nawzajem wszelkimi możliwymi sposobami w różnych sytuacjach, szczególnie w wypadku zagrożenia części lub jednostki pochodzącej ze wspólnoty”, i starają się jeśli to tylko możliwe utrzymywać ze sobą kontakt.
Struktura klanu jest dość przejrzysta- składa się on z greontii i apotii, członek klanu (lites ausranikos) jest bądź jednym, bądź drugim, przy czym nie wszystkich obowiązują te same prawa- niektóre dotyczą wszystkich członków, niektóre tylko gerontów lub apotów. Geront jest pełnoprawnym członkiem klanu i wraz z innymi gerontami kieruje klanem i podejmuje decyzje. Z kolei apot to człowiek, który nie może w pełni podołać obowiązkom Ausranina, więc jest pozbawiony możliwości decydowania w sprawach ausrańskich, a jego głos ma charakter doradczy. Władze w klanie sprawuje greontia (grupa gerontów), która podejmuje decyzje we wszystkich sprawach związanych z klanem. Wszelkie decyzje podejmowane przez gerontów muszą być zgodne ze statutem, dlatego też poważne zmiany mogą nastąpić tylko wtedy, gdy wszyscy geronci wyrażą na to zgodę. Drobnych zmian w dhedhamacie można dokonać przy pomocy większości, tak samo jak w przypadku przedsięwzięć w sprawach zewnętrznych klanu. Za wykroczenia i działania na szkodę klanu kary ustanawia gerontia. Nowe ognisko klanowe może powstać, jeśli nowa grupa składa się co najmniej z pięciu członków, którym przewodzić będzie co najmniej jeden geront, ponadto grupa ta musi być poważnie oddalona od ogniska macierzystego. Jeśli członkowie klanu wyrażają na to zgodę, zbierane są wśród nich składki członkowskie lub docelowe.
Działalność klanu nie ma nic wspólnego z działalnością polityczną- „klan nie posiada charakteru politycznego i nie podejmuje dyskusji związanych z tym tematem”. W myśl dhedhamatu klan nie wywiera presji na wierzenia ani światopogląd członków, mimo iż darzy sympatią wiary ludów starożytnych. Tłumaczy to, dlaczego spośród 500 Ausran tylko 15 do 30 osób traktuje klan jako grupę religijną. W klanie nie gloryfikuje się żadnej z istniejących wiar, a dyskusje poglądowe na tematy religijne i filozoficzne podejmuje się z poszanowaniem dla każdego światopoglądu.
Obrzędy ausrańskie to deivokolia, a biorą w nich udział deiwokvolowie- kapłani: deiwkvolos menesenes (kapłani z powołania) i deiwokvolos mbhaktii ( kapłani z urzędu) oraz perisantowie, czyli wierni. Główną rolę w obrzędach odgrywają pieśni- mantle, śpiewane w języku ausrańskim (jest ich ponad 200), zawierające wiedzę religijną. Cechą charakterystyczną religii ausrańskiej jest fakt, że nie uważa się za jedyną słuszną, a sprzeciwia się nietolerancji, zaślepieniu i fanatyzmowi. „Najpiękniejszym prawem jest prawo istnienia na drodze nie wzajemnej walki, lecz współżycia (…). Tak jak istnieją różne systemy ludzkie, tak również istnieją różne systemy boskie”
Według Scotta Simsona, autora książki „Native Faith. Polish Neo-Paganism At the Drink of the 21st Century” polskim nurtom neopogańskim- w tym także klanowi Ausran, wspólne jest osiem głównych motywów, tworzących jego rdzeń, wspólny często nie znającym się grupom.
1) Wyobraźnia mityczna: czyli „mitotwórczy impuls w tolkienowskim stylu, mający luźne związki z historyczną prawdą i mogący obyć się bez niej” inaczej można to nazwać „wynalezioną tradycją”. Według autora można ten motyw odnaleźć w hymnach śpiewanych podczas deivokvoliów ku czci praindoeuropejskich bóstw.
2) Odbudowanie ruin: przejawia się w rekonstrukcjoniźmie- próbach odbudowania minionej chwały. Ten motyw jest zależny od historycznych i archeologicznych źródeł, samo w sobie nie jest tworzeniem, ale odtwarzaniem.
3) Post- chrystianizm: odrzucenie chrześcijaństwa i jego wartości przez ludzi, którzy czują się przez nie zranieni lub wyalienowani. Jest to poszukiwanie świata, który by „rósł wolny od okowów chrześcijaństwa”. Jak czytamy w książce, klan Ausran „w dziele odbudowy ruin postawił sobie tak monumentalne zadania, że chrześcijaństwa i tego, co po nim, może po prostu nie zauważać”. 4) Monizm- politeizm: chodzi zasadniczo o liczbę czczonych bóstw- jedyność i wielość nie wykluczają się wzajemnie, ale występują obok siebie.
5) Genderyczna równość boskości: w neopogaństwie nie istnieje męskość bez żeńskości- klan Ausran ma patronkę- boginię, osobistym zaś patronem lidera klanu jest bóstwo męskie.
6) Religia przyrody: uznawanie Ziemi za świętą, głęboka ekologia. Neopogaństwo jest religią przyrody również dlatego, że jest wyprowadzane z naturalnych zasad, a nie z objawionych przykazań. 7) Krew i ziemia: przeciwstawienie religiom uniwersalnym religii ojców i religii kraju. „religia jest czymś własnym, wyłącznym, tak jak wyłącznie własnych ma się przodków”.
8) Immanentalizm: bywa formułowany jako panteizm, czyli przekonanie, iż Bóg jest tym samym, co materia. Dobre Życie jest tworzone przez człowieka na ziemi, a nie oczekiwane w pośmiertnych zaświatach. To, co boskie, jest dostępne dla każdego, wszędzie i w każdym czasie.
