Kasper Borowski

Z Wikipedii

Kacper Borowski (ur. 6 stycznia 1802, zm. 15 stycznia 1885) – używał pseudonimów: "Cudzonowski", "X. Chwalibóg". Biskup łucko-żytomierski, potem płocki, profesor Akademii Duchownej w Wilnie i Petersburgu, patrolog.

Pochodził z rodziny Borowskich, która nosiła przydomek Cudzonowskich i w XVII wieku przybyła z ziemi dobrzyńskiej na Wileńszczyznę. Urodził się 6 stycznia w 1802 roku w Polinowszczyźnie. Uczył się w szkołach dominikańskich, jezuickich i misjonarskich, studia odbył w latach 1823-1827 w wyższej szkole połockiej pijarów, w której nabył dobrej znajomości języka greckiego i łacińskiego. W 1827 roku wstąpił do Seminarium Głównego w Wilnie.

Święcenia kapłańskie przyjął w 1831 roku i pracował jako wikariusz w Rzeżycy, następnie jako proboszcz w Josephstahlu, kolonii niemieckiej k. Odessy. W 1835 roku rozpoczął wykłady z Pisma św. w Akademii Wileńskiej. Zdobył doktorat z teologii i prawa kanonicznego. W 1839 roku objął katedrę prawa i historii Kościoła, na której działał nadal po przeniesieniu Akademii do Petersburga.

Za sprawą swego seminaryjnego kolegi, ks. abpa Ignacego Hołowińskiego, został w 1848 roku biskupem łucko-żytomierskim. Rządy diecezji objął 27 lutego 1849 roku. Jako pasterz diecezji łucko-żytomierskiej rozwinął szczególnie energiczną działalność pasterską i administracyjną. Gorliwy pasterz powiększył seminarium duchowne w Żytomierzu, starał się o odnowienie i budowę nowych kościołów, często wizytował parafie w swojej diecezji. Wydał szereg listów pasterskich, w których dbał o rozwój życia duchowego swoich wiernych: "List pasterski... przy objęciu rządów swej diecezji 1849 r." (Petersburg 1849), ["List pasterski o spowiedzi wielkanocnej"] (Żytomierz 1850), ["List pasterski o obowiązkach, życiu, godności człowieka i jego stosunku do Boga"] (Wilno 1854), "List pasterski... [O sakramencie pokuty]" (w: "Pamiętnik Religijno-Moralny" T. 28: 1855, s. 527-542), "List pasterski... [Instrukcja pastoralna o spowiedzi]" (w: "Pamiętnik Religijno-Moralny" T. 28: 1855, s. 626-635), "[List pasterski o fałszywych naukach wypaczających prawdziwą wiarę]" (Żytomierz 1864). Pod pseudonimem X. Chwaliboga wydał też katechizm: "Katechizm mniejszy przez X. Chwaliboga" (Wilno 1860) i "Katechizm rzymskokatolicki, czyli nauka chrześcijańska przez X. Chwaliboga" (Żytomierz 1860). Opublikował również własne tłumaczenie pism najstarszych Ojców Kościoła.

Od 1866 r. zarządzał także zniesioną przez Rosjan diecezją kamieniecką.

Zrównoważony, taktowny i pełen powagi, bp K. Borowski umiał zachować dobre stosunki z władzami rosyjskimi. Cieszył się nawet ich zaufaniem, czego dowodem były liczne odznaczenia i fakt, że na zjazd biskupów w Rzymie w 1862 roku z okazji kanonizacji męczenników japońskich, tylko jemu pozwolono wyjechać z terenu Rosji. Te stosunki nie uratowały go jednak przed ostrym konfliktem z władzami rosyjskimi w okresie prób rusyfikacji nabożeństw katolickich. Bp K. Borowski energicznie przeciwstawił się próbom wprowadzenia języka rosyjskiego do nabożeństw i nie przyjął "trebników" w języku rosyjskim. Ponieważ nie uległ namowom ani pogróżkom, w 1869 został wywieziony do Permu. Zwolniono go z zesłania dopiero po trzynastu latach w 1882 roku. Nie mógł powrócić do swojej diecezji, wyjechał do Płocka, gdzie w 1883 r., został mianowany biskupem ordynariuszem płockim. Zmarł po niespełna dwóch latach rządów 15 stycznia 1885. "Wzorowy kapłan i sumienny człowiek – tak o bpie K. Borowskim pisał Walerian Charkiewicz – pracy żadnej się nie uląkł, odznaczał się wytrwałością i wyjątkową rzetelnością. Nie obdarzony ani krasomówstwem, ani wybitnym talentem pisarskim, umiał za pomocą szczerego słowa, a tym bardziej za pomocą przykładnego, ofiarnego życia zjednywać sobie serca ludzkie. Walki – religijnej, politycznej, literackiej – unikał, choć tyle razy znajdował się na terenie tych walk; nie uznawał jednak kompromisu z sumieniem". Wystawiono mu okazałe epitafium w prezbiterium płockiej katedry.

[edytuj] Źródła

• Ks. Witold Józef Kowalów, Biskup Kasper Borowski (1848-1883), [w:] "Wołanie z Wołynia" nr 6 (19) z listopada-grudnia 1997 r., s. 32-34.
• Krzysztof Rafał Prokop, Sylwetki biskupów łuckich, Biały Dunajec – Ostróg 2001, s. 178-182.
• Інна Шостак. Луцько-Житомирська Римо-Католицька дієцезія наприкінці XVIII – у першій половині XIX століття, Білий Дунаєць (Biały Dunajec) – Острог (Ostróg) 2005.