Kaseta magnetofonowa
Z Wikipedii
Kaseta magnetofonowa (lub z ang. Compact Cassette - kaseta kompaktowa), to kaseta przeznaczona do magnetofonów kasetowych opracowana przez firmę Philips w 1963 roku. Służy również jako nośnik do przechowywania danych.
Standard kasety magnetofonowej opracowany przez Philipsa w 1963 roku. Szerokość taśmy w kasecie wynosi 3.81 mm (0.15 cala), a prędkość przesuwu 4.76 cm/s. Wymiary kasety wynoszą odpowiednio: długość 102 mm, szerokość 64 mm i grubość 12 mm. Najczęściej spotykane są kasety C60 (taśma o długości 85 m i grubości 18 mikronów). Daje to długość nagrania 2 x 30 minut. Kaseta C90 (2 x 45 minut) ma 132 m długości i 12 mikronów grubości. Kaseta C120 ze względu na zbyt delikatną i cienką taśmę nie jest często stosowana.
Nośnikiem magnetycznym taśmy jest:
- Type I (Normal position, IEC-I, normalna, żelazowa) - Fe2O3
- Type II (High position, IEC-II, chromowa) - CrO2
- Type III {IEC-III, mieszana, chromowo-żelazowa) - FeCr - standard używany bardzo krótko w latach 70.
- Type IV (Metal position, IEC-IV, metalowa) - Fe
Kasety magnetofonowe należały niegdyś – obok płyt gramofonowych do najpopularniejszych nośników dźwięku, a przed upowszechnieniem się płyt kompaktowych CD – jako nośnik danych. Używana była jako pamięć masowa w popularnych komputerach 8-bitowych jak: Atari, Commodore, ZX Spectrum, Timex, Amstrad CPC.
[edytuj] Kaseta czyszcząca
Rodzaj kasety magnetofonowej ze specjalną taśmą magnetyczną,pozwalającą na usunięcie brudu i kurzu z głowic magnetofonu.Poprawia także jakość odtwarzanego dźwięku.
[edytuj] Kaaseta demagnetyzująca
Rodzaj kasety pozwaląjącej na usunięcie dużej polaryzacji z metalowych części magnetofonu.Najczęściej trzeba ją zaislać baterią.Poprawia także parametry odsłuchu.
