Karol de Blois

Z Wikipedii

Karol de Blois

Książę Bretanii razem z Joanną w opozycji do Jana IV i Jana V
Okres urzędowania	od 30 kwietnia 1341 do 29 września 1364
Poprzednik	Jan III Dobry
Następca	Jan V Zdobywca
Dane biograficzne
Dynastia	Châtillonowie
Urodzony	1319
Zmarł	29 września 1364 Auray
Ojciec	Gwidon I de Châtillon-Blois
Matka	Małgorzata de Valois
Żona	Joanna de Penthievre
Dzieci	Jan I de Penthievre

Karol de Blois (ur. 1319, zm. 29 września 1364 pod Auray), książę Bretanii w prawach swojej żony Joanny, młodszy syn Gwidona I, hrabiego Blois, i Małgorzaty, córki Karola I, hrabiego de Valois. Siostrzeniec króla Francji Filipa VI.

4 czerwca 1337 r. w Paryżu poślubił Joannę, hrabinę de Penthievre (1319 - 10 września 1384), córkę Gwidona de Penthievre, i Joanny, córki Henryka IV, pana d'Avaugour. Karol i Joanna mieli razem trzech synów i dwie córki:

Maria (1343 - 12 lipca 1404), pani de Guise, żona Ludwika I, księcia Andegawenii
Jan I (5 lutego 1345 - 16 stycznia 1404), hrabia de Penthievre
Gwidon
Henryk (zm. ok. 1400)
Małgorzata, żona Karola de la Cerda

Karol był człowiekiem dewocyjnie pobożnym. Często umartwiał swoje ciało, nawet włożył sobie do butów kamienie. Co wieczór spowiadał się, gdyż nie chciał spać w grzechu.

Karol wzięty do niewoli pod La Roche-Derrien

Poza tym Karol był zapalonym rycerzem. Małżeństwo z Joanną dało mu prawa do księstwa Bretanii (ojciec Joanny był młodszym bratem Jana III). Po bezpotomnej śmierci tamtejszego księcia Jana III w 1341 r. Karol i Joanna wystąpili z pretensjami do księstwa. Poparł ich wuj Karola, Filip VI Francuski. Był to początkowy okres wojny stuletniej, więc swojego kandydata mieli również Anglicy. Był nim młodszy brat Jana III i Gwidona, Jan de Montfort.

Wojna o sukcesję bretońską rozpoczęła się od sukcesów Montforta, teraz już księcia Jana IV. W ciągu kilku miesięcy opanował on prawie całą Bretanię. Wtedy do kontrakcji przystąpił Karol zajmując większość księstwa. W 1342 r. pokonał Jana pod Champtoceaux. Jego konkurent do władzy dostał się wkrótce do niewoli. W 1343 r. został z niej wypuszczony i kontynuował wojnę z Karolem. W 1344 r. Karol obległ miasto Quimper. Pobożność Karola nie przeszkodziła mu dokonać masakry ok. 2000 mieszkańców Quimper po zdobyciu miasta. W 1345 r. Jan uciekł do Anglii. Powrócił kilka miesięcy później i obległ Quimper. Karol przerwał jednak oblężenie i zmusił Jana od odwrotu. Jan IV zmarł 16 września 1345 r.

Jego pretensje odziedziczył jego 4-letni synek, Jan V, w imieniu którego wojnę prowadziła jego matka, Joanna Flandryjska. Kolejne lata to okres drobnych bitew i potyczek, które nie przynosiły trwałego sukcesu żadnej ze stron. W 1347 r. w bitwie pod La Roche-Derrien Karol dostał się do angielskiej niewoli, skąd został wykupiony w 1356 r. za sumę pół miliona ecú. Był więziony w Tower of London. Wolność odzyskał 10 sierpnia 1356 r. Po odzyskaniu wolności kontynuował on wojnę z Janem V.

Do decydującej bitwy doszło 29 września 1364 r. pod Auray. Wspierani przez Anglików stronnicy Jana V odnieśli zwycięstwo. Karol został zabity przez angielskiego żołnierza wbrew przedbitewnym rozkazom, które nakazywały brać wodzów przeciwnika żywcem.

Za swoją pobożność Karol został rychło kanonizowany, ale proces kanonizacyjny został unieważniony przez papieża Grzegorza XI na żądanie księcia Jana V.