Kalendarium powstania warszawskiego - 3 sierpnia
Z Wikipedii
| Kalendarium powstania warszawskiego |
||||||
 |
||||||
| lipiec | ||||||
| 30 | ||||||
| 31 | ||||||
| sierpień | ||||||
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | |
| 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 |
| 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 |
| 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 |
| 28 | 29 | 30 | 31 | |||
| wrzesień | ||||||
| 1 | 2 | 3 | ||||
| 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 |
| 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 |
| 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 |
| 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | |
| październik | ||||||
| 1 | ||||||
| 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 |
[edytuj] 3 sierpnia, czwartek
.jpg/200px-Lokajski_-_Atak_na_Esplenadę_(1944).jpg)
 |
|
Niemcy wprowadzili do walki przeciwko powstańcom lotnictwo bombowe, głównie bombowce nurkujące Junkers Ju 87 (tzw. "sztukasy"), które od tego dnia systematycznie bombardowały Warszawę.
Kompania por. Zbigniewa Bryma z batalionu "Chrobry II" zdobyła Dworzec Pocztowy (skrzyżowanie ulicy Żelaznej i Alej Jerozolimskich). Pozostawał on w rękach polskich do końca powstania. Powstańcy zdobyli też Pałac Blanka (biorąc do niewoli 22 SA-manów), Arsenał i Pałac Mostowskich.
Biuro Informacji i Propagandy Komendy Głównej AK uruchomiło w Śródmieściu sześć patroli megafonowych, nadających audycje informacyjne, wiersze i piosenki.
Na Pradze, w związku z niepowodzeniem akcji powstańczej, oddziały dokonały demobilizacji i rozproszyły się pomiędzy ludność cywilną. Część powstańców przeprawiła się w następnych dniach na Dolny Mokotów. Tego dnia w walkach przy ul. Gęsiej zginął 21-letni porucznik, podharcmistrz Andrzej Długoszowski z kompanii "Rudy". Wraz z nim poległ w tym rejonie również ppor. Tadeusz Tyczyński. W Szpitalu Maltańskim z ran odniesionych dzień wcześniej zmarł Julian Piasecki – major dyplomowany, inżynier, wiceminister komunikacji.
Oddziały niemieckie zaczęły wykorzystywać polską ludność jako "żywe tarcze", prowadząc ją przed czołgami. Z dziennika bojowego 9. Armii niemieckiej: Na odcinku Wisły sytuacja na przedmościu Magnuszew robi się groźna. Duża część Warszawy jest w rękach powstańców: zaczęli oni budować barykady.
3 sierpnia odbyła się pierwsza rozmowa premiera Mikołajczyka ze Stalinem. Mikołajczyk oznajmił Stalinowi, że "Warszawa będzie wolna lada dzień"[1] i zaapelował o pomoc militarną. Stalin obiecał wydanie polecenia o pomocy powstańcom w Warszawie, jednak deklaracje te pozostały w sferze obietnic - w tej samej rozmowie stwierdził iż "nie pozwoli na jakąkolwiek akcję poza naszą linią"[2], odnosząc się do propozycji Mikołajczyka udzielenia wsparcia oddziałom AK w postaci zrzutów broni. Stalin w tej sprawie skierował Mikołajczyka do PKWN.
Jednocześnie Stalin wyraził swoje lekceważenie odnośnie polskich oddziałów mówiąc iż "Cóż to jest ta wasza Armia Krajowa ? (...) to są drobne oddziałki partyzanckie, a nie regularna siła zbrojna !"[3], stwierdził też że żołnierze AK "nie walczą z Niemcami, tylko kryją się po lasach - nie są oni w stanie zrobić nic innego "[4].
Mikołajczyk odrzucił propozycję Linii Curzona jako nowej granicy wschodniej Polski, jako sprzeczną z polską racją stanu, jednocześnie Stalin uzależniał wszelkie dalsze dyskusje odnośnie granic bezwarunkowym uznaniem Linii Curzona. Mikołajczyk zapytał także dlaczego Polacy mają stracić połowę kraju w wyniku uznania nowych granic proponowanych przez Stalina, na co uzyskał odpowiedź iż przed 1914 rokiem Polska była częścią Rosji, a teraz jest mowa o jej niepodległości[5], uznając dalszą dyskusję na ten temat za bezcelową. PKWN-owi w sprawie nowego polskiego rządu Mikołajczyk zaproponował podział tek w proporcji 6:1 poprzez wprowadzenie do rządu emigracyjnego PPR jako piątej partii.
Oddziały radzieckie opuściły Wołomin.
Przypisy
- ↑ Cytat: Andrzej Krzysztof Kunert "Kronika Powstania Warszawskiego", Wydawnictwo Edipresse Polska, Warszawa, 2004, ISBN 83-7298-662-2 s. 18
- ↑ Cytat: Andrzej Krzysztof Kunert "Kronika Powstania Warszawskiego", Wydawnictwo Edipresse Polska, Warszawa, 2004, ISBN 83-7298-662-2 s. 18
- ↑ Cytat: Władysław Pobóg-Malinowski "Najnowsza Historia Polityczna Polski" , Wydawnictwo Platan, Warszawa 2004, ISBN 83-89711-10-9, tom 3, s. 694-695
- ↑ Cytat: Władysław Pobóg-Malinowski "Najnowsza Historia Polityczna Polski" , Wydawnictwo Platan, Warszawa 2004, ISBN 83-89711-10-9, tom 3, s. 694-695
- ↑ Wojciech Roszkowski "Najnowsza historia Polski 1914-1945", Świat Książki, Warszawa, 2003, ISBN 83-7311-991-4 s. 591-592
