Juliusz Zulauf
Z Wikipedii
Juliusz Zulauf (ur. 20 sierpnia 1891 we Lwowie, zm. 21 maja 1943 w Murnau) - generał brygady Wojska Polskiego.
| Juliusz Zulauf | |
|---|---|
| ' | |
| Życie |  Generał brygady |
| Data urodzenia | 20 sierpnia1881 Lwów |
| Data śmierci | 21 maja1943 Murnau |
| Kariera | |
| W służbie od | |
| Pełniona funkcja | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
Spis treści |
[edytuj] Młodość
Urodził się i wychował we Lwowie. Był synem Józefa i Marii z Małuszyńskich. W 1910 ukończył siedmioklasową szkołę realną we Lwowie. W latach 1910-1913 studiował na Wydziale Inżynierii Wodnej Szkoły Politechnicznej we Lwowie. W latach 1913-1914 odbył jednoroczną służbę w c.k. armii.
[edytuj] Działalność niepodległościowa i służba w Legionach Polskich
W czasie studiów działał w Związku Walki Czynnej i Związku Strzeleckiego.
W sierpniu 1914 w stopniu podporucznika wstąpił do Legionów Polskich, dowodził kompanią w 2 Pułku Piechoty Legionów. W lipcu jako porucznik dowodził kompanią w 5 Pułku Piechoty. W sierpniu 1916 w walkach pod Opłową został ranny w nogę i dostał się do niewoli rosyjskiej. Z niewoli udało mu się uciec jeszcze w tym samym roku. Po kryzysie przysięgowym został wcielony do armii austriackiej.
[edytuj] Służba w Wojsku Polskim
W odrodzonym Wojsku Polskim walczył w obronie Lwowa (listopad 1918 - styczeń 1919), a od 11 maja 1919 dowodził 4 Pułkiem Piechoty Legionów. Poważnie ranny w sierpniu 1919. Kolejno dowodził: od 1 października 1919 garnizonem w Radomiu, od 23 marca 1921 28 Pułkiem Strzelców Kaniowskich, a od 28 września 1921 19 Pułkiem Piechoty. W latach 1926-1927 był dowódcą 3 Pułku Piechoty, przeniesiony na stanowisko dowódcy Piechoty Dywizyjnej 5 DP pozostał na nim do 1930. W kwietniu 1930 mianowany dowódcą 2 Dywizji Piechoty Legionów w Kielcach.
10 grudnia 1931 Prezydent RP, Ignacy Mościcki awansował go na generała brygady ze starszeństwem z dnia 1 stycznia 1932 i lokatą 2 oraz „zezwolił na nałożenie odznak nowych stopni przed 1 stycznia 1932 . [1]
Od 1937 dowódca 5 Lwowskiej Dywizji Piechoty. Podczas kampanii wrześniowej dowódca tejże dywizji i Grupy Operacyjnej swojego imienia. Od 14 września do 28 września w oblężonej stolicy dowodził odcinkiem obrony "Warszawa-Wschód" (Praga).
Po kapitulacji Warszawy w niewoli niemieckiej. Zmarł w Oflagu VIIA Murnau 21 maja 1943.
[edytuj] Awanse:
- armia austriacka:
- podporucznik - 1914,
- porucznik - 1915,
- kapitan - 20 sierpnia 1915
- Wojsko Polskie:
- podpułkownik - wrzesień 1919,
- pułkownik - lipiec 1923,
- generał brygady - 1 stycznia 1932.
[edytuj] Ordery i odznaczenia:
- Krzyż Złoty Orderu Wojennego Virtuti Militari
- Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
- Krzyż Niepodległości
- Krzyż Walecznych – czterokrotnie
- Złoty Krzyż Zasługi
[edytuj] Zobacz:
- Generałowie polscy
- Generałowie II Rzeczypospolitej Polskiej
- Generałowie polscy w niewoli
- Generałowie w ujęciu historycznym - statystyka
[edytuj] Źródła:
- Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991, wyd. II uzup. i poprawione, s. 189,
- Piotr Stawecki, Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939, Warszawa 1994, ISBN 83-11-08262-6, s. 368-369,
Przypisy
- ↑ Zarządzenie Prezydenta RP z dnia 10.12.1931 r. w: Dziennik Personalny MSWojsk. Nr 10 z 11.12.1931 r., s. 395
