José Mourinho

Z Wikipedii

José Mário dos Santos Mourinho Félix (ur. 26 stycznia 1963 w Setúbal), portugalski piłkarz i trener piłkarski. Po szybkim zakończeniu kariery sportowej rozpoczął przygotowania do pracy szkoleniowej; warsztatu trenerskiego uczył się w Anglii, a po powrocie pracował w portugalskich klubach jako asystent. W 1992 zainaugurował trwającą pięć lat współpracę z Bobbym Robsonem. Pomagał mu w Sportingu, FC Porto i FC Barcelonie. Jako pierwszy trener zadebiutował w 2000 roku w Benfice. Największe sukcesy odniósł z jej największym rywalem - FC Porto, z którym w latach 2003-2004 wywalczył dwa tytuły mistrza kraju oraz Puchar UEFA i Puchar Mistrzów. Szkoła Mourinho podporządkowana żelaznej dyscyplinie taktycznej i skuteczności kosztem efektownego stylu gry oraz nowy model trenera-wizjonera, który bierze pełną odpowiedzialność za wyniki drużyny, odcisnęły duże piętno w rozwoju myśli szkoleniowej początku XXI wieku. Od czerwca 2004 do września 2007 roku był szkoleniowcem Chelsea F.C., z którym dwukrotnie zdobył mistrzostwo Anglii. Jest żonaty, ma córkę 10-letnią Matihldę i syna 6-letniego José Juniora.

Kariera szkoleniowa

Szybko zrezygnował z kariery piłkarskiej (grywał jako obrońca) i z zamiarem zgłębiania warsztatu trenerskiego wyjechał do Anglii. Po powrocie do kraju przez dwa sezony pracował jako asystent i trener młodzieży. Dobra znajomość języka angielskiego pozwoliła mu na rozpoczęcie współpracy z Bobby Robsonem, najpierw w Sportingu i później - z dużo większym powodzeniem - w FC Porto i FC Barcelona. Ich największe sukcesy z tego okresu to dwa tytuły mistrza Portugalii oraz po jednym Pucharze i Superpucharze tego kraju. W Barcelonie Mourinho już przy boku następcy Robsona Holendra Louisa van Gaala wywalczył także dwukrotnie mistrzostwo Hiszpanii.

W 2000 roku objął posadę pierwszego trenera Benfiki, ale po miesiącu został wyrzucony po kłótni z prezesem. Do młodego szkoleniowca nie zrazili się jednak działacze União Leiria. W 2001 roku zaproponowali mu pracę, która zakładała szeroką autonomię w podejmowaniu decyzji. Właśnie w Leiria Mourinho odniósł swój pierwszy sukces - ligowego średniaka doprowadził do trzeciego miejsca w lidze i wywalczył awans do rozgrywek Pucharu UEFA.

Niedługo później został szkoleniowcem FC Porto i w ciągu zaledwie dwu lat z dotychczasowego lidera jedynie na krajowych boiskach, uczynił najlepszą drużynę Starego Kontynentu; zdobył z nią dwa najważniejsze trofea w europejskim futbolu - Puchar UEFA i Puchar Europy. W tamtej drużynie występowali m.in. bramkarz Vítor Baía oraz młodzi Ricardo Carvalho i Paulo Ferreira, których potem zabrał do Chelsea, oraz Brazylijczyk z portugalskim paszportem Deco, późniejszy lider drugiej linii Barcelony i reprezentacji Portugalii.

Dla Mourinho praca ze "Smokami" okazała się trampoliną do klubu znacznie potężniejszego, zarówno pod względem ekonomicznym, jak i sportowym. 2 czerwca 2004 podpisał kontrakt z Chelsea Londyn, która niedługo wcześniej znalazła nowego finansowego mecenasa w osobie rosyjskiego miliardera Romana Abramowicza. Pierwszym sukcesem portugalskiego szkoleniowca było odzyskanie w 2005 roku, po pięćdziesięcioletniej przerwie, tytułu mistrza Anglii. Rok później powtórzył to osiągnięcie. Na arenie międzynarodowej podopieczni Mourinho, wśród których znajdowali się m.in. Frank Lampard, Petr Čech, Didier Drogba, czy sprowadzeni przez niego z Porto Ricardo Carvalho i Paulo Ferreira, dwukrotnie dotarli do półfinałów Ligi Mistrzów, gdzie za każdym razem ulegali Liverpoolowi. Szkoła Mourinho, nastawiona na zespołowość (trener nie sprowadzał uznanych piłkarzy, ale raczej mniej ogranych i nieznanych - vide Drogba - którzy dopiero w Chelsea awansowali do piłkarskiej elity) i prymat skuteczności nad efektownym stylem gry, stała się jedną z najsilniej oddziałujących metod szkoleniowych początku XXI wieku. Rozstanie szkoleniowca z londyńską drużyną nastąpiło 20 września 2007 roku; w nocy z 19 na 20 w siedzibie Chelsea zebrał się zarząd klubu, który po słabszym początku sezonu w lidze i Lidze Mistrzów (1:1 z Rosenborgiem Trondheim), zdecydował o rozwiązaniu kontraktu z Mourinho.

2 czerwca 2008 został trenerem Interu Mediolan.

• 1990-92 - Vitória Setúbal, trener młodzieży
• 1992-92 - Estrela Amadora, asystent
• 1992-93 - Sporting Lizbona, tłumacz i asystent Bobby'ego Robsona
• 1994-96 - FC Porto, tłumacz i asystent Bobby'ego Robsona
• 1996-00 - FC Barcelona, asystent Bobby'ego Robsona, a następnie Louisa van Gaala
• 2000-00 - Benfica Lizbona
• 2001-02 - União Leiria
• 2002-04 - FC Porto
• 2004-07 - Chelsea Londyn
• od 2008 - Inter Mediolan

Sukcesy szkoleniowe

• III miejsce w ekstraklasie portugalskiej 2002 z União Leiria
• mistrzostwo Portugalii 2003 i 2004, Puchar Portugalii 2003, Superpuchar Portugalii 2003 i 2004, finał Pucharu Portugalii 2004, Puchar UEFA 2003 oraz Puchar Mistrzów 2004 z FC Porto
• mistrzostwo Anglii 2005 i 2006, wicemistrzostwo Anglii 2007, Puchar Anglii 2007, Puchar Ligi Angielskiej 2005 i 2007, Angielska Tarcza Dobroczynności 2006 oraz półfinał Ligi Mistrzów 2005 i 2007 z Chelsea Londyn.

poprzednik: Claudio Ranieri

Trener Chelsea Londyn 2004-2007

następca: Avraham Grant

poprzednik: Roberto Mancini

Trener Interu Mediolan od 2008

następca: urzęduje