Józef Łukaszewicz
Z Wikipedii
Józef Łukaszewicz (ur. 30 listopada 1799 w Krąplewie, zm. 13 lutego 1873 w Targoszycach), polski historyk, publicysta, bibliotekarz i wydawca.
Był synem Teodora, właściciela sołectwa, i Katarzyny z Poplewskich. Ukończył Szkołę Departamentową w Kaliszu, a następnie studiował historię i literaturę na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, gdzie pod wpływem Jerzego Samuela Bandtkiego wyspecjalizował się w bibliotekarstwie.
W 1825 debiutował jako poeta w czasopiśmie "Weteran Poznański". W 1829 został bibliotekarzem Biblioteki Raczyńskich w Poznaniu i współpracował z Edwardem Raczyńskim w jego działalności edytorskiej.
W latach 1832–1843 zajmował stanowisko archiwisty miejskiego w Poznaniu, a równocześnie w latach 1838–1842 był nauczycielem w tamtejszym gimnazjum Fryderyka Wilhelma. Należał do założycieli i stałych współpracowników "Przyjaciela Ludu", w którym w latach 1837–1845 zamieszczał liczne artykuły o treści historycznej i archeologicznej, a w latach 1839–1845 pełnił ponadto funkcję głównego redaktora. Redagował także "Tygodnik Literacki", a w 1840 był współzałożycielem "Orędownika Naukowego". W 1841 założył własną drukarnię i księgarnię "Nową".
W 1852 wycofał się z działalności publicznej i osiadł w odziedziczonym przez żonę, Sewerynę z Fryzów, majątku Targoszyce w powiecie krotoszyńskim, gdzie zmarł. Miał córki: Konstancję, Marię i Józefę.
Józef Łukaszewicz był typowym "szperaczem" archiwalnym, gromadzącym fakty, dokumenty, materiały źródłowe. Niektóre z jego dzieł zostały przetłumaczone na język niemiecki. Obecnie prace Łukaszewicza zastępują zniszczone lub zaginione opracowania, także dotyczące "piwa grodziskiego".
