Izorytmia
Z Wikipedii
Izorytmia - z łac. jeden rytm, inaczej jeden schemat rytmiczny. Technika kompozytorska, która pojawiła się we Francji pod koniec średniowiecza. Opisana jest w traktacie Ars nova Philippe'a de Vitry (1322-23). Polega na zastosowaniu tzw. ordo - periodycznego powtarzania schematu rytmicznego i melodycznego lub tylko jednego z nich. Rytmikę izorytmiczną stanowiło 6 modi - schematów rytmicznych.
Zjawisko stosowane było już w najstarszym gatunku wielogłosowej muzyki europejskiej, czyli w organum ze szkoły Notre Dáme. Najpopularniejszym gatunkiem, w którym wykorzystywano technikę izorytmiczną był motet (motet izorytmiczny).
Wyróżniamy (chronologicznie) izorytmię niekompletną - modus posiadał tylko tenor i kompletną - każdy głos ma swój modus. Technika ta miała fundamentalne znaczenie w historii muzyki. Z nią związane jest powstanie notacji menzuralnej, przyniosła ona też takie środki kompozytorskie w zakresie technik imitacyjnych jak augmentacja i jej przeciwieństwo dyminucja, ale przede wszystkim późniejsza muzyka przejęła istotę tej techniki - powtarzalność schematów rytmicznych i melodycznych - innymi słowami mówiąc, zaczęto zwracać uwagę na jednolitość materiałową kompozycji.
