IV rozbiór Polski
Z Wikipedii
IV rozbiór Polski – nazwa stosowana niekiedy wobec wydarzeń bezpośrednio poprzedzających wybuch II wojny światowej (podpisanie 23 sierpnia 1939 paktu Ribbentrop-Mołotow) i po jej wybuchu (agresja Niemiec 1 września 1939 i następująca zaraz po niej agresja ZSRR 17 września 1939).
Na wydarzenia te – likwidację państwa polskiego przez Niemcy i ZSRR – państwa sprzymierzone z Polską (Wielka Brytania i Francja) zareagowały z początku jedynie formalnym wypowiedzeniem wojny Niemcom bez podjęcia działań wojennych ("dziwna wojna"), które było zagwarantowane w dwustronnych umowach z Polską oraz bliżej nieokreślonym potępieniem działań ZSRR po 17 września.
Rzadziej nazwę tę stosuje się na określenie podziału ziem zależnego od Francji Księstwa Warszawskiego na kongresie wiedeńskim (1814-1815). Wtedy wydarzenia z 1939 r. nazywane są V rozbiorem Polski.
Ponieważ rozbiór państwa odbywa się na drodze wyłącznie dyplomatycznej i polega na rozdzieleniu terytorium suwerennego państwa pomiędzy inne bez użycia siły[1], toteż pojęcie IV rozbioru Polski w gruncie rzeczy nie jest prawidłowe (więcej - zobacz rozbiory Polski: współczesna publicystyka historyczna a rozbiory Polski).
[edytuj] Zobacz też
Przypisy
- ↑ co nie wyklucza groźby użycia siły, bez czego takiego rozdzielenia na ogół nie da się dokonać
