Itamar Franco

Z Wikipedii

Itamar Franco
Data urodzenia	28 czerwca 1930
37. Prezydent Brazylii
Okres urzędowania	od 29 września 1992 do 1 stycznia 1995
Przynależność polityczna	Brazylijski Ruch Demokratyczny
Poprzednik	Fernando Collor de Mello
Następca	Fernando Henrique Cardoso
24. Wiceprezydent Brazylii
Okres urzędowania	od 15 marca 1990 do 29 września 1992
Poprzednik	José Sarney
Następca	Marco Maciel

Itamar Augusto Cautiero Franco, znany bardziej jako Itamar Franco (ur. 26 czerwca 1930) – brazylijski polityk, który w latach 1992-1995 piastował urząd prezydenta kraju, a wcześniej (1990-1992) wiceprezydenta.

Franco urodził się na pokładzie płynącego po oceanie statku płynącym między Salwadorem a Rio de Janeiro (stąd też jego imię, oznaczające w wolnym przekładzie "ma morzu"). Jego rodzina pochodziła z Juiz de Fora w stanie Minas Gerais, gdzie się wychowywał i pracował jako inżynier od 1955, kończąc studia w tym kierunku.

W latach 1967-1971 sprawował funkcję burmistrza Juiz. Ponownie zajmował to stanowisko od 1973 do 1974, kiedy zrezygnował, aby zająć miejsce w Senacie jako wybrany reprezentant Minas Gerais. Szybko stał się czołowym przedstawicielem Movimento Democrático Brasileiro (Brazylijskiego Ruchu Demokratycznego), opozycji wobec rządzącej w latach 1964-1985 junty. Wybrany ponownie na senatora w 1982. W 1986 przegrał walkę o stanowisko gubernatora Minas Gerais.

W 1989 opuścił Partię Liberalną, do której wówczas należał, przystępując do małej Partii Rekonstrukcji Narodowej, albowiem został mianowany kandydatem na wiceprezydenta u boku Fernanda Collor de Mella. Collor i Franco zostali wówczas wybrani.

W 1992 prezydent Collor był sądzony za korupcję i poddany próbie impeachmentu. We wrześniu, w czasie jego procesu w parlamencie, Franco został pełniącym obowiązki prezydenta, zaś po uznaniu Collora winnym, formalnie objął prezydenturę w grudniu tegoż roku.

Kiedy obejmował urząd szefa państwa, Brazylia znajdowała się w ogromnym kryzysie gospodarczym, a poziom inflacji sięgał aż 1100 procent, a w 1993 6000%. Rząd Franco, postrzeganego powszechnie jako bystry i żywy przywódca, wyprowadził kraj z kryzysu, realizując program powołanego przezeń ministra finansów Fernando Henrique Cardoso.

Cardoso został następcą Franco, który go poparł, w wyborach 1994, obejmując urząd 1 stycznia 1995. Mimo wcześniejszej współpracy były prezydent Franco został szybko jego krytykiem, zwłaszcza programu prywatyzacji.

Na prezydenckiej emeryturze Franco pełnił różne funkcję, także z ramienia rządu Cardosy, m.in. ambasadora w Portugalii, przedstawiciela Brazylii w Organizacji Państw Amerykańskich z siedzibą w Waszyngtonie (do 1998).

Wybrano go na gubernatora Minas Gerais w 1998. Franco na tym stanowisku wprowadził moratorium na spłatę długów publicznych. Po odejściu z funkcji szefa stanowej władzy wykonawczej w 2003 został ambasadorem we Włoszech, gdzie przebywał w tym charakterze do 2005.