Ignacy Hołowiński

Z Wikipedii

Ignacy Hołowiński (pseud. Żegota Kostrowiec, Ignacy Kefaliński) (ur. 24 września 5 października 1807 w miejscowości Owrucz na Polesiu Wołyńskim, zm. 19 października 1855 w Sankt Petersburgu) - polski duchowny rzymskokatolicki, arcybiskup mohylewski, profesor Uniwersytetu Kijowskiego, potem Akademii Duchownej w Petersburgu, apologeta i patrolog, pisarz i tłumacz. Był synem Piotra i Dominiki z Łęskich. Ukończył szkołę pijarów w Międzyrzeczu Koreckim, a następnie Seminarium Duchowne w Łucku (1825-1826). Wysłany w 1826 r. na Wydział Teologiczny Uniwersytetu Wileńskiego, po 4 latach uzyskał stopień magistra teologii. Święcenia kapłańskie przyjął 25 września 1830 r. w Łucku.

[edytuj] Działalność duszpasterska

Nauczyciel religii w szkole szlacheckiej w Żytomierzu. W 1835 r. obdarzony godnością żytomierskiego kanonika katedralnego. Od 1837 r. profesor religii na Uniwersytecie Kijowskim i kapelan tej uczelni. Od 1842 r. do końca życia pełnił urząd rektora Akademii Duchownej w Petersburgu i w latach 1843-1844 wykładał dogmatykę, a w latach 1843-1855 patrologię i homiletykę. 3 lipca 1848 r. prekonizowany biskupem tytularnym Carystus i koadiutorem metropolity mohylewskiego abpa Kazimierza Dmochowskiego. Sakrę biskupią przyjął 30 listopada 1848 roku. Po śmierci abpa K. Dmochowskiego rządy w archidiecezji objął 11 stycznia 1851 r. Trwał w ścisłej łączności ze Stolicą Apostolską, bronił praw Kościoła i starał się w metropolii o realizację konkordatu z 1847 r. Obdarzony zaufaniem rządu carskiego. Konserwatysta w sprawach społecznych. Autor licznych publikacji teologicznych. Pociągały go problemy z pogranicza filozofii i teologii fundamentalnej. W swoich pismach poruszał problematykę stosunku filozofii do wiary i roli rozumu w teologii, dając wkład w rozwój myśli apologetycznej. Bronił też filozofii scholastycznej, wskazywał na niebezpieczeństwo dla chrześcijaństwa ze strony hegelianizmu, poddał krytyce poglądy Bronisława Trentowskiego na religię katolicką. Autor podręcznika „Homiletyka” (Kraków 1859). Podjął reformę kaznodziejstwa w zaborze rosyjskim poprzez powrót do źródeł biblijnych i patrystycznych. Interesował się historią. Redaktor i wydawca półurzędowego wydawnictwa źródeł do dziejów Kościoła Katolickiego w Rosji „Akty i gramoty o ustrojstve Rimsko-katoličeskoj Cerkvi v Imperii Rossijskoj i Carstve Polskom” (Petersburg 1849). Autor obszernej pracy nt. Ziemi Świętej.

[edytuj] Działalność literacka

W swoich utworach posługiwał się pseudonimem Kefaliński, pod którym wydał przekład sonetów Petrarki. Zasłynął tym, że jako pierwszy przetłumaczył dzieła Williama Shakespeare'a na język polski. Miało to miejsce w latach 1839 -1841, translacji doczekało się wtedy 10 utworów pisarza ze Stratford. Nie stały one jednak na wysokim poziomie, sam Juliusz Słowacki stwierdził, że prawie nie da się w nich dostrzec Szekspira^[1]. Przyjaźnił się z ukraińskim poetą i prozaikiem Pantelejmonem Kuliszem.

[edytuj] Źródła

Marian Banaszak, „Hołowiński Ignacy...”, [w:] [„Słownik Polskich Teologów Katolickich”, pod red. Hieronima E. Wyczawskiego OFM, t. 2, Warszawa 1982, s. 57-59 (tamże obszerna bibliografia).
Ks. Piotr Nitecki, „Biskupi Kościoła w Polsce w latach 965-1999. Słownik biograficzny”, Warszawa 2000, szp. 152.
Ks. Mieczysław Żywczyński, „Hołowiński Ignacy”, [w:] „Polski Słownik Biograficzny” t. IX, Wrocław-Warszawa-Kraków 1960-1961, s. 597-598.