Ignacy Giełgud
Z Wikipedii
Ignacy Giełgud herbu Giełgud (zm. 13 czerwca 1807 w Gniewie) strażnik wielki litewski w latach 1789-1793, generał-lejtnant armii Księstwa Warszawskiego. zasłużony działacz polityczny i wojskowy z Litwy.
Był posłem na Sejm Czteroletni i członkiem Zgromadzenia Przyjaciół Konstytucji Rządowej. Gorący zwolennik reform. 24 kwietnia 1794 wybrany do Rady Najwyższej Rządowej Litewskiej. W randze generała lejtnanta walczył w powstaniu kościuszkowskim 1794 mimo członkostwa w Radzie. Po III rozbiorze Polski wyzwał na pojedynek przebywającego w Warszawie Platona Zubowa, byłego faworyta cesarzowej Katarzyny II.
W czasie kampanii 1806 marszałek Joachim Murat powierzył mu organizację wojsk w departamencie warszawskim. 13 marca 1807 objął dywizję po rannym Janie Henryku Dąbrowskim i przeprowadził oblężenie Gdańska. Zmarł z trudów wojennych i odniesionych ran..
Odznaczony w 1807 Krzyżem Legii Honorowej. W 1792 otrzymał Order Orła Białego i Order Świętego Stanisława.
[edytuj] Bibliografia
H. P kosk Generalicja polska t. 1 wyd.: Oficyna Wydawnicza "Ajaks" Pruszków 1998
