Historia Świdnicy
Z Wikipedii
Pierwsze ślady osadnictwa i zarazem najstarsze oznaki osadnictwa na terenie dzisiejszej Świdnicy pochodzą z okresu brązu czyli ok. 700 lat p.n.e. Wówczas w okolicach dzisiejszej ul. Piekarskiej istniała staropolska wioska rybacka. W bliskiej odległości znajdowała się przeprawa przez Bystrzycę znajdująca się na szlaku handlowym zwanym czeskim. W XI lub w XII wieku istniała już tutaj drewniana osada targowa z kościołem. W 1267 roku Świdnica wspominana jest już jako osada miejska. Faktem dokumentującym to jest najstarsza pieczęć miejska z 1280 roku ukazująca kroczącego gryfa. Świdnica rozwijała się dosyć szybko. W 1284 roku powstała szkoła, dynamicznie rozwijało się rzemiosło, oraz handel. Ten ostatni wspomagało nadane w 1285 roku tzw. Prawo mili. Również w tym roku rozpoczęto budowę murów miejskich.
[edytuj] Księstwo Świdnicko-Jaworskie
Lata 1290- 1392 to okres dynamicznego rozwoju miasta. Było to wynikiem pełnienia przez Świdnicę w tych latach stolicy suwerennego księstwa.Miasto było zamożne. Posiadało prawo bicia własnej monety od 1290 roku tzw florenów. Posiadało również ważne obiekty handlowe i administracyjne mianowicie zamek, dom kupiecki oraz kramy. W 1300 roku wprowadzono tzw. Prawo łaski z okresu którego pochodzi wiele kapliczek, krzyży pokutnych i różnego rodzaju relikwii zachowanych na Ziemi Świdnickiej. Upadek miasta nastąpił po wielkim pożarze w 1313 roku. Od jego okresu Świdnica była drugim miastem które prowadziło księgi miejskie. Rozwijał się system fortyfikacji miejskich. Mury obronne uposażone były w bramy miejskie: Dolną, Strzegomską, Witoszowską, Kraszowicką, Poszewniczą i Kapturową. Ów system obronny wzbogaciła się w latach 1323-1485 o brzybramne kaplice. Mimo oblężenia księstwa w 1345 roku nie poddało się ono. Świdnica za panowania Bolka II znacznie się rozbudowało. W latach 1329-1336 rozbudowano miejski ratusz, położono kamień węgielny pod nowy kościół 1330 oraz wydano nakaz a by wszyscy świdniccy mieszczanie mieli jakiś wyuczony zawód (1340). W 1344 roku rozpoczęto brukowanie miejskich ulic. W 1380 roku fortyfikacje miejskie powiększyły się o nową Bramę Mikołajską. Sądnym dniem okazał się 31 lipca 1361 roku kiedy to olbrzymi pożar trawi całe miasto. W wyniku tego w 1363 roku Świdnica była lokowana na nowym prawie magdeburskim. Spowodowało to podjęcie decyzji o odbudowie i rozbudowie miasta. Pod koniec panowania Bolka II, w 1368 roku księstwo rozciągało się od Czech po Wielkopolskę, Górny Śląsk i przedmieścia Berlina. Miasto Świdnica słynęło z produkcji piwa. W Pradze, Toruniu, Wrocławiu, Brzegu, Oleśnicy, Heidelbergu, Pizie czy Krakowie istniały specjalnje „Piwnice Świdnickie” gdzie to wyśmienite piwo serwowano. W latach 1380-1382 doszło to konfliktu na rynkach europejskich po których świdnickie piwo ostatecznie wywalczyło sobie miejsce na stołach europejskich domostw i dworów. Jednak miasto słynęło także z innych wyrobów takich jak noże, sukno, płótna. Odbywały się tutaj także duże targi bydła. Rozwijało się także winiarstwo. U schyłku XIV wieku Świdnica była drugim miastem na Śląsku po Wrocławiu posiadając 0,9km2 i 6 tysięcy mieszkańców. W obrębie murów miejskich było prawie 500 budynków a drugie tyle na przedmieściach.
[edytuj] Panowanie czesko-węgierskie
Panowanie Czech i Węgrów miało miejsce w latach 1392-1526. Było ono wynikiem zawartego układu sukcesyjnego przez Bolka II. Traktat ten mówił iż w razie swej bezpotomnej śmierci władze przejmują Czesi. Traktat ten popisany został w roku 1353. W swej historii Świdnica należała także do Monarchii Węgierskiej, co prawda był to krótki okres czasu bo zaledwie okres 21 lat ale ważny. Miasto należało wówczas do monarchii węgierskiej prowadzonej przez Macieja Korwina który to postanowił opasać Świdnicę dodatkowym pierścieniem umocnień obronnych. Miało to miejsce w roku 1486. Bardzo dobrze rozwijało się wówczas rzemiosło i handel. W Świdnicy, liczącej wtedy nieco ponad 12 tysiące mieszkańców działało ponad 650 zakładów rzemieślniczych. W 1452 ustanowiono nowy herb, który był używany do roku 1966. W 1504 roku w mieście powstała jedna z najstarszych na Śląsku loterii miejskich. Świdnica dorobiła się także swojej monety. W latach 1517-1528 w piwnicach ratusza miejskiego bito półgroszówki świdnickie które miały mniejszą wartość od ówczesnych półgroszówek koronnych bitych przez Królestwo Polskie. Fakt ten doprowadził do wielkiej afery i reformy monetarnej w 1526 roku. Szacuje się że piwnice ratusza świdnickiego na przestrzeni 12 lat opuściło 77 mln sztuk półgroszówek. Rządy czesko-węgierskie w Świdnicy trwały 134 lata.
[edytuj] Rządy austriackie
W 1526 roku Świdnica przeszła pod panowanie Cesarstwa austriackiego na ponad 214 lat. Władcami miasta byli Habsburgowie. Początki panowania zapisały się wielkim pożarem w 1528 podczas którego spłonęła zachodnia część miasta wraz z ratuszem miejskim i zamkiem królewskim. Wraz z niezbędną odbudową miasta podniesiono poziom higieny i zdrowia. Już od XIII wieku w mieście istniał lekarz, łaźnie miejskie a od 1403 roku istniał nawet okulista. Istniało nawet stanowisko fizyka miejskiego nadzorującego stan sanitarny Świdnicy. W 1560 roku wydano zarządzenie zakazujące hodowli krów, świń, wylewania ścieków przed domy, mycia się w miejskich fontannach i studniach oraz wyrzucania śmieci i odpadków na ulice. Miało to uchronić przed epidemią sanitarną. Mimo tych wszystkich zakazów epidemie miasta nie ominęły. Zarazy i inne masowe choroby zdziesiątkowały mieszkańców w 1413, 1497 i 1585 roku. W latach 1600-1601 wybudowano pierwszy wodociąg miejski. W 1611 roku Świdnica wraz z 9 tysiącami mieszkańców i licząca 1300 budynków była jednym z większych miast na Dolnym Śląsku. Katedra św. Stanisława i św. Wacława wzbogaciła się o najwyższą wieżę o wysokości 103 m dająca świadectwo bogactwa i zamożności miasta. Przed wojną trzydziestoletnią Świdnica była rozwojowym i szybko rozbudowującym się grodem z dobrze rozwiniętym handlem i rzemiosłem. Istniało 14 kościołów, szpital, ratusz miejski, apteki, zakłady rzemieślnicze w liczbie 168 sztuk, fontanny miejskie, mennica, ogrody, łaźnie, szkoły a wszystko to skryte za podwójnym rzędem murów obronnych.
