Henryk Dyakowski
Z Wikipedii
Ks. Henryk (Arkady) Dyakowski (ur.16 lutego 1904 roku, zm. 1972), kapłan obrządku bizantyjsko-słowiańskiego, później rzymskokatolicki diecezji łuckiej.
W 1929 r. jako diakon był alumnem Papieskiego Seminarium Wschodniego w Dubnie. Święcenia kapłańskie przyjął w 1929 roku w obrządku bizantyjsko-słowiańskim. Proboszcz parafii obrządku bizantyjsko-słowiańskiego Żabcze w powiecie łuckim (1930-1932). Wybudował tutaj nową cerkiew drewnianą pw. Pokrowy Najświętszej Maryi Panny, którą 14 października 1931 r. konsekrował bp Mikołaj Czarnecki (beatyfikowany przez Jana Pawła II we Lwowie 27 czerwca 2001 r.). Schematyzm diecezji łuckiej z 1933 r. podaje go w gronie księży bez przydziału (exspectant applicationem). Powraca do obrządku rzymskokatolickiego.
Proboszcz parafii Niewirków w dekanacie koreckim (1937). Administrował także parafią Bystrzyce, która została erygowana tuż przed wojną (1939-1944). Dziekan rówieński ks. Ludwik Syrewicz w liście do kurii biskupiej w Łucku z 2 maja 1943 r. wysunął jego kandydaturę na probostwo w Derażnem (parafia ta od 10 kwietnia tr. pozbawiona była proboszcza).
W czasie wojny kilka razy udawał się z podróżami duszpasterskimi do Zwiahla (Nowogradu Wołyńskiego). Przed świętami wielkanocnymi w 1942 r., podczas kolejnego tam pobytu, władze nakazały mu powrócić do Niewirkowa. 22 grudnia 1942 r. za zezwoleniem władz świeckich wyjechał na czas świąteczny do Zwiahla – w tym czasie w Niewirkowie zastępował go ks. Jan Pająk, proboszcz w Międzyrzeczu Koreckim i dziekan korecki.
W nocy z 24 na 25 czerwca 1943 r. przeżył ciężkie oblężenie przez oddziały UPA plebanii i kościoła w Niewirkowie. Wskutek zniszczenia plebanii udał się do Międzyrzecza Koreckiego, gdzie od 29 czaerwca tr. zamieszkał czasowo u ks. Kazimierza Gaworskiego.
W liście z 19 sierpnia 1943 r. prosił bpa Adolfa Piotra Szelążka o udzielenie urlopu i przesłanie „litterae passus”, gdyż planował czasowo wyjechać do diecezji przemyskiej. W tym czasie pomaga ks. K. Gaworskiemu w obsługiwaniu parafii Międzyrzecz Korecki. Po opuszczeniu Wołynia jesienią 1943 r. udał się do Polski.
Pracował w diecezji tarnowskiej i gnieźnieńskiej. Gdy pracował w Powidzu w diecezji gnieźnieńskiej, w 1946 r. przybył do niego, i mieszkał jako emeryt do śmierci w 1953 r., ks. Jan Pająk (również kapłan diecezji łuckiej, jego dawny dziekan). W 1961 r. przy-był do diecezji warmińskiej. Duże zasługi położył jako proboszcz i dziekan w Morągu. Zmarł 5 lipca 1972 r. w szpitalu w Gdańsku i został pochowany w Morągu. Kanonik kapituły łuckiej.
[edytuj] Źródła
- „Elenchus Cleri Ecclesiarumque Dioecesis Luceoriensis” (EDL) 1929, s. 20; EDL 1932, s. 92; EDL 1933, s. 93; EDL 1937, s. 61; EDL 1938, s. 60.
- „Materiały do dziejów diecezji łuckiej...”, s. 57, 58, 66, 95, 130, 131.
- Adam Peretiatkowicz, „Polska samoobrona w dorzeczu Horynia”, Katowice 1997, s. 167, 222, 223.
- Florentyna Rzemieniuk, „Kościół Katolicki obrządku bizantyjsko-słowiańskiego (Neounia)”, Lublin 1999, s. 126, 201.
