Granat ręczny Eihandgranate 39
Z Wikipedii
| Eihandgranate 39 | |
 |
|
| Dane podstawowe | |
| Państwo |  Niemcy |
| Przeznaczenie | obronny, burzący |
| Historia | |
| Data konstrukcji | 1939 |
| Lata produkcji | 1940 - 1945 |
| Dane techniczne | |
|---|---|
| Wysokość | 76 mm |
| Średnica | 60 mm |
| Masa | 230 g |
| Materiał wybuchowy | kruszący, 112 g |
| Typ zapalnika | BZE39 |
| Opóźnienie | 4,5 sekundy (typowe), 1 - 10 sekund w zależności od wersji zapalnika |
| Liczba odłamków | {{{odłamki}}} |
| Użytkownicy | |
| Niemcy | |
Eihandgranate 39 - granat ręczny "jajko" armii niemieckiej używany przez całą drugą wojnę światową. Zbudowany był z dwóch połówek metalowych z wykręcanym zapalnikiem typu BZE39 (Brennzünder fur Eihandgranate 39).
[edytuj] Historia i opis konstrukcji
Pierwsze granaty tego typu powstały jeszcze przed pierwszą wojną światową. Skonstruowany w końcu 1939, a wprowadzony do uzbrojenia na początku 1940 granat Eihandgranate 39 znany także jako M39 był rozwinięciem granatu z 1916 roku. Małe rozmiary granatu czyniły go łatwym w transporcie, pozwalały na przenoszenie większych jego ilości przez jednego żołnierza i rzucanie na większe odległości. Korpus granatu składał się z dwóch półkulistych wyprasek z blachy stalowej wypełnionych materiałem wybuchowym. Połówki były połączone poprzez zaprasowanie brzegów blachy. Początkowo obły kształt granatu, wzbogacono w maju 1942 o uchwyt w kształcie kółka przytwierdzony do dna korpusu, umożliwiający łatwiejsze jego przyczepienie do umundurowania, pasa itp. We wrześniu 1944 wprowadzono do użycia koszulkę odłamkową analogicznie jak w granacie trzonkowym Stielhandgranate 24.
Do granatu opracowano nowy typ zapalnika BZE39 (Brennzünder fur Eihandgranate 39) wkręcany w korpus granatu przy pomocy specjalnego klucza. Następne modele zapalników zaopatrzono w skrzydełka (wygięte w górę lub w dół) umożliwiające wkręcenie go bez użycia narzędzi.
Uzbrojenie granatu odbywało się przez wykręcenie kulistej nakrętki zapalnika i pociągnięcie przytwierdzonego do niej sznura uruchamiającego zapalnik tarciowy. Eksplozja następowała po upływie 1 do 10 sekund w zależności od typu zapalnika. Stosowano 4 rodzaje zapalników charakteryzujących się różnym czasem zwłoki i oznaczano je przez pomalowanie nakrętki zapalnika na jeden z kolorów:
- Czerwone - opóźnienie 1 sekunda (używany jako granat-pułapka, często celowo pozostawiany przez wycofujące się oddziały niemieckie by razić żołnierzy przeciwnika próbujących go użyć)
- Niebieski - 4,5 sekundy opóźnienia - zapalnik standardowy
- Żółty - 7,5 sekundy opóźnienia
- Szary - 10 sekund opóźnienia.
Ocenia się że wyprodukowano ok. 84 milionów sztuk tych granatów.
|
Stielhandgranate • Eihandgranate 39 • Volkshandgranate 45
|
|
