Głowica elektromagnetyczna
Z Wikipedii
Głowica elektromagnetyczna - element konstrukcyjny urządzeń dokonujących odczytu/zapisu na nośniku ferromagnetycznym, np drucie stalowym lub taśmie magnetycznie z tworzywa sztucznego pokrytej materiałem ferromagnetycznym.
Głowica stanowi cewkę, której rdzeń ma szczelinę, nad którą przesuwa się taśma. W czasie zapisu zmiany pola elektromagnetycznego w szczelinie powodują zmiany namagnesowania taśmy, a podczas odczytu zmiany pola elektromagnetycznego taśmy powodują wzbudzenie napięcia w cewce głowicy.
Rdzenie głowic wykonywane są z cienkich blach permalojowych, ze stopów sen-alloy, sen-dust itp. Głowice posiadają dwie szczeliny : - roboczą -tylną (głowice odtwarzające i uniwersalne jej nie posiadają) Szerokość szczeliny roboczej dla głowicy zapisującej powinna by równa połowie grubości warstwy magnetycznej taśmy, zaś dla głowicy odczytującej szerokość ta powinna być jak najmniejsza aby uzyskać jak największe pasmo przenoszenia (szerokość szczeliny 0,5-1 μm). W głowicach uniwersalnych jest szerokość szczeliny roboczej jest kompromisem pomiędzy powyższymi wartościami. Szczelina tylna w głowicy zapisującej ma redukować pozostałość magnetyczną, unikając w ten sposób trwałego namagnesowania głowicy.
Zobacz też: Głowica odczytująco-zapisująca
