Fu
Z Wikipedii
Fu (賦) to gatunek poezji chińskiej, który wykształcił się i dominował za dynastii Han (206 p.n.e. - 220 n.e.) Ze względu na elastyczność formy przez jednych zaliczany jest do poezji (pieśń pochwalna, poemat prozą), poezji prozą, przez innych do prozy rytmicznej, rymowanej, czy też prozy poetyckiej. Używa wersów różnej długości, przeplatanych często prozą. Elastyczność formy służyła również przekazywaniu różnych treści - z początku poezja fu miała charakter utylitarny, później coraz bardziej literacki, by w końcu stać się wyrafinowaną lecz martwą formą gloryfikacji w kręgach dworskich.
Przedstawiciele gatunku fu:
- Jia Yi, 賈宜 (zm. 168 p.n.e.) - Pieśń pochwalna sowy
- Mei Sheng, 枚乘 (zm. 140 p.n.e.)
- Sima Xiangru, 司馬相如 (zm. 118 p.n.e.) - uznany za najważniejszego przedstawiciela
- Yang Xiong, 楊雄 (53-18)
- Ban Gu, 班固 (32-92)
- Cai Yong, 蔡雍 (132-192)
- Cao Zhi, 曹植 (192-232)
- Wang Can, 王粲 (177-217)
- Chen Lin 陳琳, (zm. 217)
- Pan Yue, 潘岳 (247-300)
Zobacz też: przegląd zagadnień z zakresu literatury.
