Franciszek Herman

Z Wikipedii

Franciszek Kwiryn Herman ps. "Bogusławski", "Nowak" (ur. 30 października 1904 w Stanisławowie, zm. 12 grudnia 1952 w komunistycznym więzieniu na Mokotowie w Warszawie) – generał brygady Wojska Polskiego.

Był synem Franciszka Hermana i Władysławy z domu Torbasiewicz. Uczęszczał do szkoły realnej w Żywcu, a następnie gimnazjum w Bochni i Drohobyczu. Jednocześnie prowadził drużynę harcerską. W listopadzie 1918 r. brał udział w rozbrajaniu żołnierzy austriackich w Żywcu. W 1920 r. wstąpił na ochotnika do odrodzonego Wojska Polskiego. W tym samym czasie podjął też studia na Wydziale Chemicznym Politechniki Lwowskiej, ale szybko przerwał je, poświęcając się zawodowej służbie wojskowej. Wstąpił do Oficerskiej Szkoły Piechoty w Warszawie, którą ukończył z pierwszą lokatą, otrzymując pamiątkową szablę od Prezydenta RP. Dostał przydział do 3. Pułku Strzelców Podhalańskich. W 1930 r. został dowódcą plutonu w Kompanii Zamkowej Prezydenta RP. Jednocześnie rozpoczął studia w Szkole Nauk Politycznych w Warszawie. Następnie studiował w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie i Ecole Superieure de Guerre w Paryżu po ukończeniu, kórej otrzymał tytuł naukowy "oficera dyplomowanego". Brał udział w wojnie obronnej 1939 r. jako zastępca oficera operacyjnego w sztabie Samodzielnej Grupy Operacyjnej Narew, a następnie oficer sztabu gen. Stefana Dęba-Biernackiego. Od lipca 1940 r. przebywał w Warszawie, gdzie zaangażował się w działalność konspiracyjną w szeregach Związku Walki Zbrojnej i Armii Krajowej. Był m.in. od grudnia 1943 r. zastępcą szefa Oddziału II Informacyjno-Wywiadowczego KG AK. Uczestniczył w powstaniu warszawskim; był przedstawicielem KG AK w rozmowach kapitulacyjnych z Niemcami. Po kapitulacji przebywał do końca wojny w oflagu II C Woldenberg. Po zakończeniu wojny powrócił do Polski. W sierpniu 1945 r. wstąpił do LWP. Został oficerem Oddziału Operacyjnego Sztabu Generalnego LWP, a w 1948 r. został szefem sztabu Dowództwa Wojsk Lądowych. W marcu 1949 r. został aresztowany przez Informację Wojskową. 13 sierpnia 1951 r. w tzw. procesie generałów otrzymał wyrok dożywotniego więzienia. Zmarł z wycieńczenia 12 grudnia 1952 r. w więzieniu mokotowskim. W 1956 r. zrehabilitowano go.