Formuła 1 Sezon 1993

Z Wikipedii

Ten artykuł wymaga dopracowania zgodnie z zaleceniami edycyjnymi. Po naprawieniu wszystkich błędów można usunąć tę wiadomość.

Sezon 1993 Mistrzostw Świata Formuły 1
Inauguracja	14 marca
Zakończenie	7 listopada
Liczba wyścigów	16
Mistrzowie
Kierowcy	Alain Prost
Konstruktorzy	Williams
Poprzedni sezon • Następny sezon
Galeria zdjęć w Wikimedia Commons

Artykuł dotyczący sezonu 1993 Mistrzostw Świata Formuły 1.

[edytuj] Przebieg sezonu

Po rocznej przerwie spowodowanej wydaleniem z Ferrari Alain Prost powrócił do formuły 1 w barwach bezspornie najszybszego Williamsa-Renault. Frank Williams i Patrick Head po bezsennych nocach wreszcie odetchnęli, gdy okazało się, iż ich team dostał pozwolenie na start, mimo pierwotnego zakazu. Ayrton Senna nie zawiódł swych fanów i mimo testów w Indy-Car oraz braku stałego kontraktu z McLarenem, wystartował w grand prix jako partner debiutującego Amerykanina Michaela Andrettiego. Michael Schumacher w pełnym nadziei nowym i bardzo szybkim Benettonie wraz z debiutującymi Sauberami zostali zaliczeni do czarnych koni mistrzostw. Ford przygotował silniki dla Benettona i McLarena (po stracie Hondy, która wycofała się z F1 z końcem sezonu 1992). Jednak to pozornie słabsze Benettony uzyskały nową jednostkę napędową Coswortha. Senna i Andretti musieli zadowolić się silnikami starszej generacji. Sauber po fantastycznych zimowych testach z Karlem Wendlingerem i JJ Lehto na pokładzie nie ukrywali nadziei związanych z nowym bolidem opatrzonym widocznym napisem "concept by Mercedes-Benz". Damon Hill uzupełniał listę debiutantów. Nigel Mansell wystartował z nr 5 w Indy-Car. Ron Dennis bezskutecznie starał się o wypracowanie porozumienia z Senną na całoroczny kontrakt. Gerhard Berger i Jean Alesi bez większych nadziei na satysfakcjonujący wynik oczekiwali pierwszego GP na zmodernizowanym i powracającym do kalendarza F1 po 7 latach absencji toru Kyalami. Mika Hakkinen miał stać się nową nadzieją. Ayrton Senna miał pięciokrotnie stanąć na najwyższym podium po raz ostatni...

Inauguracyjny wyścig dostarczył fantastycznego, długo wyczekiwanego pojedynki między Prostem, a Senną. Zaskoczeniem była postawa Benettonów. Mocniejszy silnik i świetna aerodynamika bolidu Schumachera była zdecydowaniem lepszą kombinacją od McLarena Senny, ale wciąż gorszą od Williamsa Prosta, który odniósł zwycięstwo. Drugi dojechał Senna. Schumacher, po kolizji z Brazylijczykiem, odpadł z wyścigu. Punktował Lehto w Sauberze.

Brazylia okazała się majstersztykiem w wykonaniu Senny. Niespodziewane zwycięstwo nad Williamsem Hilla, po wypadnięciu Prosta i seria kar stop-and-go dla Schumachera oraz przede wszystkim mistrzowski styl jazdy w deszczu dały zebranym Brazylijczykom w São Paulo i milionom przed telewizorami efektowny popis możliwości Senny dysponującym średnim McLarenem.

O ile Interlagos było majstersztykiem Senny, to 2 tygodnie później w wielkanocną niedzielę Grand Prix Europy było potwierdzeniem pozycji Senny, jako kierowcy w gronie mistrzów F1. Popisowe i dziś już historyczne pierwsze okrążenie było lekcją Mistrza Senny dla 25 innych kierowców, a w szczególności Wendlingera, Schumachera, Hilla i Prosta, których na zalanej wodą nawierzchni kolejno wyprzedził na 1 okrążeniu dowożąc zwycięstwo do mety.

Na deszczowym Imola Alain Prost i jego Williams powrócił do najwyższej formy i zgarnął 10 punktów. Schumacher dojechał na drugim miejscu. Senna i Hill nie ukończyli wyścigu.

Słoneczna Barcelona udowodniła to, co widoczne było w RPA. Ponieważ kolejne 3 GP miały miejsce podczas intensywnych opadów, potencjał bolidów nie mógł być w pełni widoczny. W Hiszpanii jasne było, iż Williams wciąż jest w innej lidze. Benettony były zdecydowanie szybsze od McLarenów, a Ferrari spadło do grupy środkowej. Prost ponownie dojechał na pierwszym miejscu, Senna odparł ataki trzeciego Schumachera, a Andretti wreszcie ukończył wyścig na punktowanej piątej pozycji.

Senna wciąż nie dysponował stałym kontraktem. Brazylijczyk podpisywał umowę przed każdym GP, na jeden wyścig za 1 milion dolarów.

Monako okazało się pechowe dla pierwszych dwóch liderów wyścigu. Prost dostał karę stop-and-go za falstart, a Schumacher odpadł po awarii silnika. Senna przekroczył linię jako zwycięzca, przed solidnym Hillem i błyskotliwym zmodyfikowanym Ferrari Alesiego.

Grand Prix Kanady okazało słabość McLarena. Senna wystartował z dalekiej ósmej pozycji i odpadł z wyścigu będąc goniony przez trzeciego Schumachera. Andretti okazał się bardzo zawodnym i przeciętnym kierowcą, nie przypominającym błyskotliwego zwycięzcę z Indy-Car. Ponownie dziesięć punktów Prosta, sześć Schumiego i cztery pechowca Hilla, któremu po starcie z Pole Position ponad 30-sekundowa wymiana koła odebrała szanse na wygraną.

Wyścig we Francji dostarczył pojedynek między Hillem i Prostem. Startujący ponownie z Pole Position Hill musiał uznać wyższość swego partnera. Startujące z drugiego rzędu Ligiery Brundle'a i Blundella okazały się bardzo konkurencyjne. Brundle zdobył dwa punkty, natomiast Blundell wypadł na łuku Estoril. Schumacher stanął na najniższym stopniu podium wyprzedzając Sennę na kilka okrążeń przed metą.

Silverstone w Wielkiej Brytanii okazało się wspaniałym spektaklem. Ponowna niezwykle długa walka między Senna w zmodyfikowanym McLarenie z nowym silnikiem Forda, a Prostem i Schumacherem oraz pech Hilla dostarczyło wiele emocji. Francuz zwyciężył przed Niemcem. Hill uznał wyższość problemów technicznych, a Senna, jak w latach poprzednich, wycofał się na ostatnim okrążeniu z powodu braku paliwa.

Hockenheim w Niemczech przywróciło wspomnienia z Suzuki 89 i 90. Kolizja Senny z Prostem na pierwszej szykanie spowodowała spadek Brazylijczyka na ostatnie miejsce. W efekcie pogoń Senny za czołówką zakończyła się imponującym czwartym miejscem, za Blundlem, szczęśliwym Schumacherem i pechowcem Prostem ukaranym karą stop-and-go za ominięcie szykany na Ostcurve. Hill ponownie bliski tryumfu wycofał się na kilka okrążeń przed metą z powodu defektu opony będąc na pozycji lidera.

Na Hungaroringu i w Belgii wreszcie szczęście sprzyjało Hillowi, który przekroczył metę jako zwycięzca.

Na Monza we Włoszech doszło do kolizji na pierwszej szykanie między Senna i Hillem, co nie przeszkodziło Anglikowi w zwycięstwie. Brazylijczyk po wjechaniu w tył Ligiera Brundle'a musiał się wycofać. Schumacher i Prost odpadli z powodu defektu jednostek napędowych. Antybohater McLarena - Michael Andretti po raz pierwszy zajął miejsce na podium. Idol Tiffossi Jean Alesi dojechał na drugim miejscu doprowadzając włoskich fanów do histerii.

W niedzielę przed wyścigiem na Monza Michael Andretti poinformował Rona Dennisa o chęci wycofania się z F1 po starcie we Włoszech. Szef McLarena nie krył zadowolenia po wysłuchaniu Amerykanina. Młody i obiecujący Fin Mika Hakkinen mógł zająć miejsce obok Senny już w Portugalii, gdzie Prostowi udało się to, czego nie osiągnął we Włoszech. Jednak sensacją weekendu miały okazać się trzy kwestie. Pierwszą - kluczową - okazało się wycofanie Prosta z F1 po zakończeniu sezonu. Drugą - przejście Senny do Williamsa. Trzecią - trzecia pozycja startowa Hakkinena przy czwartej Senny.

Po zamieszaniu na starcie pierwsza piątka wyglądała bardzo nietypowo. Prowadził Alessi, przed Senną, Hakkinenem, Schumacherem i Prostem. Po wypadnięciu Senny i Hakkinena prowadzenie objął Schumacher, który zwyciężył przed asekuracyjnie jadącym Prostem, któremu sześć punktów, przy czterech Hilla dało czwarty tytuł mistrzowski.

W Japonii wreszcie kombinacja McLarena i Forda zagrodziła bolidom Williamsa. Pole Position zdobył wprawdzie Prost, ale Senna i Hakkinen byli już za nim. Po udanym starcie Brazylijczyk objął prowadzenie, którego nie oddał do mety. Prost finiszował jako drugi, Hakkinen był trzeci. Po wypadnieciu Schumachera i słabej postawie Hilla, Senna miał wciąż szanse na tytuł wicemistrzowski.

W Adelajdzie po pierwszym Pole Position Senny w sezonie nastąpiły dwa zwycięstwa. Pierwsze - Senny w wyścigu. Drugie - w aspekcie walk i wieloletniej agresji między Senną i Prostem , bardziej istotne - pogodzenie Brazylijczyka z Francuzem najpierw w boxach, po opuszczeniu bolidów, później na podium, gdzie dwaj rywale podali sobie dłonie - po raz pierwszy od pamiętnej konferencji prasowej we Włoszech w 1990 - i stanęli w przyjaznym uścisku żegnając się z fanami i formułą 1 sezonu 1993.