Floyd Mayweather Jr.

Z Wikipedii

Floyd Mayweather Jr.
Pseudonim	Pretty Boy
Data i miejsce urodzenia	24 lutego 1977 Grand Rapids
Narodowość	Stany Zjednoczone
Styl	praworęczny
Kategoria wagowa	półśrednia
Bilans walk zawodowych
Liczba walk	39
Zwycięstwa	39
Nokauty	25
Porażki	0
Remisy	0
No contests	0

Floyd Mayweather Jr. (ur. 24 lutego 1977 w Grand Rapids) - amerykański bokser, aktualny zawodowy mistrz świata organizacji WBC w kategorii półśredniej (do 147 funtów), były mistrz świata WBC w kategoriach junior lekkiej (do 130 funtów), lekkiej (do 135 funtów), junior półśrednia (do 140 funtów) i junior średniej (do 154 funtów) oraz organizacji IBF w kategorii półśredniej. Jest brązowym medalistą olimpijskim z Atlanty.

Spis treści 1 Kariera amatorska 2 Kariera zawodowa 2.1 Kategoria junior lekka 2.2 Kategoria lekka 2.3 Kategoria junior półśrednia 2.4 Kategoria półśrednia 3 Przypisy 4 Linki zewnętrzne

[edytuj] Kariera amatorska

Jego bilans walk amatorskich to 84 zwycięstwa i 6 porażek^[1]. Trzykrotnie wygrywał turniej amerykański turniej bokserski Golden Gloves (w 1993, 1994 i 1996). W 1996, na Igrzyskach Olimpijskich w Atlancie, zdobył brązowy medal w kategorii piórkowej. W półfinale przegrał z Serafimem Todorowem z Bułgarii.

[edytuj] Kariera zawodowa

[edytuj] Kategoria junior lekka

Karierę zawodową rozpoczął w październiku 1996. Dwa lata później, 3 października 1998, w swojej osiemnastej walce, zdobył tytuł mistrza świata WBC w kategorii junior lekkiej, pokonując Genaro Hernandeza (nie wyszedł do walki w dziewiątej rundzie)^[2]. Jeszcze w grudniu tego samego roku pierwszy raz obronił swój tytuł, pokonując przez techniczny nokaut w drugiej rundzie Angela Manfredy^[3].

W 1999 stoczył kolejne trzy zwycięskie walki: z Carlosem Alberto Ramonem Riosem (wygrana na punkty)^[4], Justinem Juuko (nokaut w 9 rundzie)^[5] i Carlosem Gerena (TKO w 7 rundzie)^[6]. W następnym roku odbył dwie walki. 18 marca wygrał na punkty z byłym mistrzem świata WBC w kategorii piórkowej, Gregorio Vargasem^[7], a siedem miesięcy później pokonał Emanuela Augustusa (nie była to walka mistrzowska)^[8].

20 stycznia 2001 wygrał z Diego Corralesem: w dziesiątej rundzie, po tym jak Corrales piąty raz leżał na deskach, jego trener poddał walkę rzucając ręcznik na ring^[9]. W 2001 jeszcze dwukrotnie obronił swój tytuł - najpierw w maju pokonał na punkty przyszłego mistrza świata IBF w kategorii junior lekkiej, Carlosa Hernandeza (w tej walce Mayweather Jr. pierwszy raz leżał na deskach)^[10], a w listopadzie wygrał przez techniczny nokaut w dziewiątej rundzie z Jesúsem Chávezem^[11].

[edytuj] Kategoria lekka

Po walce z Chávezem Mayweather Jr. zdecydował się porzucić swój pas mistrzowski i zmienić kategorię wagową na wyższą, ponieważ miał problemy z utrzymaniem swojej wagi w limicie wagowym. W kategorii lekkiej stoczył zaledwie cztery walki, ale wszystkie były pojedynkami mistrzowskimi.

W 2002 dwukrotnie walczył z José Luisem Castillo. 20 kwietnia 2002 pokonał Meksykanina na punkty i odebrał mu tytuł mistrza świata WBC^[12]. 7 grudnia odbył się pojedynek rewanżowy, który również zakończył się zwycięstwem Amerykanina na punkty^[13].

Rok później pokonał Victoriano Sosę (jednogłośnie na punkty)^[14] i Philipa N'dou (TKO w 7 rundzie)^[15].

[edytuj] Kategoria junior półśrednia

W 2004 Mayweather Jr. ponownie zmienił kategorię wagową. 22 maja, w pierwszej walce w kategorii Junior półśredniej pokonał na punkty byłego mistrza organizacji WBO, DeMarcusa Corleya. Corley dwukrotnie (w 8 i 10 rundzie) leżał na deskach^[16]. To była jedyna walka jaką odbył w 2004.

W styczniu następnego roku, w walce eliminacyjnej WBC, łatwo pokonał Henrego Bruselesa (TKO w 8 rundzie)^[17]. Pięć miesięcy później, 25 czerwca, pokonał przez techniczny nokaut w szóstej rundzie mistrza WBC, Arturo Gattiego^[18].

[edytuj] Kategoria półśrednia

19 listopada 2005 Mayweather Jr. stoczył nietytułową walkę z byłym mistrzem świata WBA, Sharmba Mitchellem, pokonując go w szóstej rundzie przez techniczny nokaut^[19]. Walka odbyła się w kategorii półśredniej. 8 kwietnia 2006 zmierzył się z Zabem Judahem w walce o tytuł mistrza IBF. W dziesiątej rundzie Judah zadał cios poniżej pasa, a następnie w kark. Podczas gdy sędzia zarządził krótką przerwę, wuj i zarazem trener Mayweathera Jra, Roger Mayweather wkroczył na ring, czym zapoczątkował bójkę z udziałem Judaha i osób z jego narożnika. Porządek na ringu powrócił dopiero po interwencji policji. Walka została po pewnym czasie wznowiona i zakończyła się zwycięstwem Mayweathera Jra na punkty^[20]. Roger Mayweather został jako trener zawieszony na rok i ukarany grzywną w wysokości 200 tys. dolarów. Karą rocznego zawieszenia zostali ukarani także Zab Judah i jego ojciec i trener Yoel^[21].

30 czerwca 2006 Mayweather Jr. zrezygnował z tytułu IBF. 4 listopada 2006 pokonał na punkty Carlosa Manuela Baldomira i odebrał mu tytuł mistrza świata WBC^[22].

5 maja 2007 doszło do długo oczekiwanej walki Mayweathera Jr. z mistrzem olimpijskim z Barcelony i wielokrotnym zawodowym mistrzem świata w sześciu różnych kategoriach wagowych, Oscarem de la Hoyą. Pojedynek był bardzo wyrównany i zakończył się niejednogłośnym zwycięstwem Mayweathera Jra na punkty. Tylko jeden sędzia ocenił ostatnią rundę na korzyść Floyda. Gdyby orzekł inaczej, walka zakończyłaby się remisem. Była to najbardziej dochodowa walka w historii boksu^[23]. W kolejnej walce, 8 grudnia 2007, zmierzył się z niepokonanym wcześniej Anglikiem, Ricky Hattonem, byłym mistrzem świata IBF i WBA w kategorii junior półśredniej i byłym mistrzem świata IBF w kategorii półśredniej. Mayweather Jr. wygrał pojedynek przez techniczny nokaut w dziesiątej rundzie^[24].

Przypisy

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Lista walk zawodowych Floyda Mayweathera Jra
• Oficjalna strona boksera