Flamberg

Z Wikipedii

Flamberg to rodzaj miecza dwuręcznego o długości 1,5 do 1,8 metra z głownią płomienistą.

Używany głównie przez niemieckich (landsknechtów) i szwajcarskich piechurów do walki głównie ze słabo opancerzoną piechotą (wtedy jako broń sieczno-kłująca) oraz opancerzoną piechotą (wtedy głównie jako broń kłująca). Broń miała często możliwość ujęcia jej za tak zwane ricasso (pol. podkrzyże) czyli tępy odcinek głowni tuż za jelcem. Flambergi, podobnie jak i inne miecze dwuręczne, posiadały często specjalne haki (czy też wąsy, obłęki) zabezpieczajace dłoń użytkownika w czasie korzystania z ricasso.

Były produkowane w Styrii, Friuli i Mediolanie. Wbrew utartej opinii nie były ciężkie-najdłuższe egzemplarze ważyły około 3,5 kg, a ciężar ten był świetnie rozłożony, co przeczy mitowi "długiego i ciężkiego miecza europejskiego". Choć oczywiście waga zależała nie tylko od długości, ale i od jakości wykonania broni.

[edytuj] Ciekawostki

• Płomienista głownia miecza, poza walorami ozdobnymi, miała też stanowić o jego zwiększonej odporności. Istnieje też teoria że taki kształt głowni zwiększa przebijalność ciała i pancerza (na zasadzie piły).
• Kształt głowni mógł też mieć wpływ na zmniejszenie wagi miecza w porównaniu do analogicznego miecza o głowni prostej.
• Osoba używająca tego miecza miała duże problemy z wyciągnięciem go ze zbroi przeciwnika. "Ząbki" zahaczały się o płyty zbroi, przez co blokowały miecz. Potrzeba było dość dużej siły by wyciągnąć tak ugrząźnięty miecz.

Zobacz też: espadon