Film 3D
Z Wikipedii
Film 3D (film trójwymiarowy) – szereg technik, w których dzięki różnorodnej technologii uzyskuje się iluzję głębi ruchomych obrazów. Główną techniką pozwalającą na uzyskanie wrażenia głębi jest przedstawienie obserwatorowi dwóch różnych obrazów prawemu i lewemu oku. Pierwszym trójwymiarowym filmem przedstawionym publicznie był przyjazd pociągu na stację, zrealizowany przez Braci Lumière w 1903 roku, choć nie jest to potwierdzone.
Podstawowe techniki generowania obrazu stereograficznego, osobnego dla obojga oczu:
- Anaglyficzny obraz - kombinacja na jednej kartce, zdjęciu lub filmie dwóch obrazów - czerwonego i zielonego (lub niebieskiego), po założeniu odpowiednich okularów, do każdego oka nie dociera jeden z obrazów, przez co zachodzi iluzja trójwymiarowości.
- Naprzemienna sekwencja klatek - Widzowi dostarczamy 48 zamiast 24 klatek na sekundę. Przeznaczone są na przemian dla lewego i prawego oka. Widz musi założyć specjalne okulary (tzw. LCD shutter glasses), które błyskawicznie odcinają i ponownie przepuszczają światło, tak by "dawkować" odpowiednie klatki do odpowiednich gałek ocznych. Współpracują jedynie z monitorami CRT, gdyż współczesne monitory LCD nie mają odpowiedniego czasu odpowiedzi dla 48fps. Okulary muszą być zasilane. Rozwiązanie to jest najpopularniejsze w grach komputerowych
- IMAX - technologia wykorzystująca polaryzację fali świetlnej. Obrazy z projektorów przechodzą przez polaryzatory (obrócone względem siebie o 90’). Okulary spełniają rolę analizatora przepuszczając jedynie obraz przeznaczony dla danego oka.
Projektory przestrzenne:
- Ekrany obrotowe - Półprzezroczysta powierzchnia ekranu obraca się z wielką prędkością (ok. 600rpm), dzięki temu „w każdym” momencie w całym obrębie bryły wyświetlacza mamy ekran i możemy w całej objętości rysować obraz (m.in. na zasadzie monitora CRT lub projektora i zestawu luster). Eksperymentuje się również z obrotowymi wyświetlaczami LED. Obraz jest półprzezroczysty i zamknięty pod szkłem.
- Ekrany wolumetryczne - Seria 20 ekranów typu "LCD shutter". W danym momencie 19 ekranów przepuszcza całkowicie światło i tylko jeden działa jako zwykły ekran na który rzucany jest od tyłu obraz. Daje to efekt 20 poziomów głębi. Firma LightSpace Technologies oferuje ekran Depth Cube 1024x768x20, co daje 15,3 miliona voxeli (przestrzennych odpowiedników pikseli). 100Hz (20Hz w przypadku 3D).
- Laser Display - Niewielka bryłka specjalnego szkła służy jako ekran. Dwa lasery podczerwone (o nieznacznie różnej długości fali) pobudzają jony wewnątrz bryłki do świecenia, w punkcie, gdzie wiązki się krzyżują. W ten sposób krzyżując je w różnych punktach uzyskujemy trójwymiarowy obraz. Istnieją tylko eksperymentalne urządzenia, rozwiązanie to zupełnie się nie przyjęło. Prototypy rysowały obraz (również animowany) w sześcianie o krawędzi 1,5 cm.
- Laser Plasma - Laser pracujący w podczerwieni emituje około 100 impulsów na sekundę, każdy o czasie trwania jednej nanosekundy. Dzięki soczewce cała wiązka skupia się w jednym punkcie, tworząc świecącą kulę plazmy. Obecnie urządzenie jest w stanie tworzyć obraz w objętości jednego metra sześciennego. Punkt skupienia wiązki jest regulowany przez soczewkę i dwa lustra.
