Eugeniusz Lokajski
Z Wikipedii
Eugeniusz Zenon Lokajski (ur. 14 grudnia 1908 w Warszawie, zm. 25 września 1944 w Warszawie) – polski lekkoatleta, olimpijczyk, fotograf amator.
Był mistrzem Polski w rzucie oszczepem, pięcioboju i dziesięcioboju, wicemistrzem w skoku wzwyż i autorem ponad 1000 zdjęć dokumentujących powstanie warszawskie oraz uczestnikiem kampanii wrześniowej. Ukończył studia w Centralnym Instytucie Wychowania Fizycznego w Warszawie. W 1924 r. wstąpił do KS Warszawianka, gdzie trenował różne dyscypliny, m.in. pływanie, bieganie i piłkę nożną. Chciał wstąpić do sekcji oszczepniczej, ale trener mu odmówił. W 1928 zdał maturę w Liceum im. Mikołaja Reja i odbył obowiązkową służbę wojskową. Po skończeniu studiów w 1932 roku powrócił do KS Warszawianka. W roku 1934 został Mistrzem Polskim w rzucie oszczepem. Był także instruktorem lekkoatletyki w Centralnym Instytucie Wychowania Fizycznego i nauczycielem wychowania fizycznego w Liceum im. Mikołaja Reja.
Startował na Igrzyskach Olimpijskich w Berlinie w 1936 roku, gdzie zajął 7. miejsce. Pierwszy w Polsce rzucił oszczepem ponad 70 m (jego rekord z Poznania - 73,27 m przetrwał 17 lat). Przed II wojną światową był czołowym oszczepnikiem na świecie.
W kampanii wrześniowej dowodził plutonem 35. pułku piechoty, nadal wykładał w C. I. W. F. (tajnym), później był oficerem Armii Krajowej, a w powstaniu warszawskim - dowódcą plutonu kompanii sztabowej "Koszta" (pod ps. "Brok"). Zajmował się dokumentacją fotograficzną przebiegu walk, oraz zbrodni dokonywanych przez wojska niemieckie, a jego zdjęcia spotkały się powszechnym uznaniem i stanowią nieocenione świadectwo oporu walczącej stolicy. Zginął 25 września pod gruzami domu przy ul. Marszałkowskiej 129.
