Dynastia Shang
Z Wikipedii
Dynastia Shang lub Yin – pierwsza historycznie potwierdzona dynastia panująca w Chinach, która panowała na północnym wschodzie Chin właściwych w dolinie Rzeki Żółtej od 1766 p.n.e. do 1122 lub 1027 p.n.e.[1]. Była następczynią na wpół legendarnej dynastii Xia i poprzedzała dynastię Zhou. Z czasów dynastii Shang pochodzą odkrywane od końca XIX w. inskrypcje na rytualnych naczyniach z brązu oraz wróżebne inskrypcje na zwierzęcych kościach lub skorupach żółwich. Zaczęto także stosować kalendarz księżycowy - 12 miesięcy po 29 lub 31 dni, co 12 lat rok przestępny z 13 miesiącami. Dni i lata naznaczano za pomocą systemu 12 "ziemskich gałęzi" i 10 "niebiańskich pni".
Chiny stanowiły za rządów Shangów konglomerat plemion, których królowie posiadali władzę polityczną i religijną. Obejmowało obszar Niziny Chińskiej i środkowych Chin, pomiędzy dolnym i środkowym biegiem rzek Huang He i Jangcy - aktualnie obszar prowincji: Henan, Hubei, Shanxi, Shaanxi, Szantung, Anhui. Rozkwit państwa przypadł na XIII wiek p.n.e., budowano wtedy liczne miasta, rozpowszechniło się stosowanie brązu, powstało pierwsze pismo piktograficzne. Najważniejszą warstwę społeczną stanowili arystokraci-wojownicy. Podstawową siła bojową były dwukonne rydwany bojowe, wspierane przez trzydziestoosobowe oddziały piechoty. Uzbrojenie stanowiły siekiery, halabardy i noże wykonane z brązu[1].
[edytuj] Przypisy
- ↑ 1,0 1,1 Praca zbiorowa, 2005, Wielka Historia Świata, t.4, Polskie Media Amer.Com, str. 111, ISBN 83-7425-029-1.
