Drukarka atramentowa
Z Wikipedii
Drukarka atramentowa – drukarka wykorzystująca do druku atrament, a mówiąc poprawniej tusz (rozpuszczalnikowy lub pigmentowy), poprzez wystrzeliwanie malutkich kropel środka barwiącego przez mikroskopijne dysze wykonane w głowicy drukarki przechodzącej nad elementem zadrukowywanym.
Spis treści |
[edytuj] Historia drukarki atramentowej
Pierwsze informacje o sposobie druku za pomocą wymienionych właściwości pochodzą z 1976 r., lecz pierwsza współczesna drukarka atramentowa powstała w 1988 r. wyprodukowana przez znaną już z innych urządzeń cyfrowych korporację Hewlett-Packard. Była to drukarka z linii DeskJet. Od tamtego czasu drukarka atramentowa przeszła znaczące zmiany ewolucyjne. Powstało wiele różnych typów drukarek atramentowych, różniących się nie tylko budową i sposobem drukowania, ale także zastosowaniem.
[edytuj] Opis działania
Drukarka atramentowa wykorzystuje do druku tusz, który dzielimy na dwie grupy: rozpuszczalnikowy i pigmentowy. Tusz rozpuszczalnikowy jest jednorodną cieczą z rozpuszczonymi barwnikami i może tworzyć bardzo małe krople, które są niezbędne do otrzymania wysokich rozdzielczości w wydrukach. Wadą jest podatność wydruków na czynniki zewnętrzne, jak: promienie UV (blaknięcie), woda, tarcie. Tusz pigmentowy zawiera w sobie cząstki stałe – pigmenty. Atutem tuszu pigmentowego jest duża odporność na czynniki zewnętrzne takie jak: woda, promienie UV, tarcie. Wady takiego tuszu to: stosunkowo duża wielkość kropli, utrudnione mieszanie się między sobą. Każdy z podanych tuszy ma dobre i złe strony. Najczęściej w drukarkach atramentowych stosuje się naraz oba typy tuszu.
Najczęściej spotykane są drukarki atramentowe z tuszem w postaci ciekłej. Są jednak też tusze stałe (solid ink), bazujące na żywicach rozpuszczanych termicznie w drukarce przed wydrukiem, stosowane w tzw. drukarkach stałoatramentowych.
Mechanizm drukujący, czyli głowica drukująca
Mechanizmem drukującym w drukarce atramentowej jest układ silniczków z elementami przenoszącymi napęd, oraz jedna lub więcej głowic, które przesuwają się prostoliniowo w poprzek nad materiałem podawanym i przesuwanym przez drukarkę. Istnieją dwa główne typy głowic różniące się sposobem wystrzeliwania kropel. Pierwszy – termiczny – bardziej popularny, wykorzystuje zjawisko rozszerzania się cieczy podczas znacznej zmiany temperatury. Drugi – piezoelektryczny – wykorzystujący właściwości drgania kryształów, podczas podania właściwej dawki energii elektrycznej.
Termiczny typ głowicy drukarki atramentowej
W głowicy termicznej nad każdą dyszą znajduje się komora, w której są ulokowane równolegle dwa elementy grzewcze, które potocznie są zwane "grzałkami", to właśnie one pod impulsem elektrycznym, nagrzewają tusz czyli ciecz ulokowaną między grzałkami, która zmienia swą objętość pod wpływem temperatury, powodując wydobycie się przez otwór, a powstałe ciśnienie, zasysa nową dawkę atramentu. Tak proces powtarza się kilkadziesiąt razy na sekundę, i liczony jest w Hz (hercach). W głowicy jest ulokowanych od kilkudziesięciu do kilkuset komór z otworami, a każda z tych mikrodysz jest sterowana niezależnie od pozostałych poprzez elektronikę drukarki.
Piezoelektryczny typ głowicy drukarki atramentowej
Jest podobnej budowy jak głowica termiczna, tylko zamiast elementów grzewczych wykorzystuje się zjawisko drgania kryształów, które mechanicznie wypychają krople atramentu poprzez dyszę z komory.
Oba rozwiązania mają swoje plusy i minusy. Układ termiczny jest znacznie szybszy ponieważ pojedyncza dysza potrafi zrobić więcej taktów podczas sekundy, czyli potrafi więcej wyrzucić kropli tuszu podczas jednostki czasu niż piezoelektryczna. Ponadto termiczny jest tańszy w produkcji i wymaga mniej precyzji podczas produkowania, a także jest zgodny z produkcją wykorzystujący ten sam układ systemów co do produkcji jednostek logicznych, więc najczęściej w drukarkach z typem termicznym, głowice są wymienne, a w niektórych modelach integrowane razem z nabojem tuszu i zamieniane podczas wymiany naboju, co świadczy o uniwersalności tego zastosowania. Ponadto w głowicy termicznej jest najczęściej o wiele więcej dysz, niż w piezoelektrycznej, co powoduje, że urządzenie drukujące jest jeszcze szybsze. Ale termiczny typ ma też znaczne wady. Po pierwsze, głowice termiczne szybko się potrafią zużyć, ponieważ układy podgrzewające w komorze przestają należycie pracować po jakimś czasie. W głowicy termicznej jest ciężej kontrolować wyrzucenie kropli we właściwym miejscu i jest ono wprost zależne od stanu elementu grzewczego w komorze, więc termiczny typ jest mniej precyzyjny i faktycznie potrzebuje mniejszej kropli atramentu aby różnica niewłaściwego ulokowania kropli na nośniku była mniej widoczna. Zaś typ piezoelektryczny głowicy ma znacznie lepsze osiągi podczas dawkowania i prawidłowego ulokowania kropli atramentu aniżeli typ termiczny. Piezoelektryczne głowice znacznie lepiej radzą z przejściami tonalnymi, mają długą żywotność pracy, która eliminuje praktycznie zamianę głowicy co jakiś czas. Czyli piezoelektryczne drukarki mają lepszy stosunek jakości do szybkości i mają wielu zwolenników wśród zaawansowanych i osób profesjonalnie się tym zajmujących aniżeli drukarki termiczne. Chociaż już teraz precyzyjność obu układów zwiększyła się do takich granic, że spostrzec różnice jest coraz ciężej.
[edytuj] Jak pracuje drukarka atramentowa w kolorze
Kolorowa drukarka atramentowa ma do dyspozycji kilka kolorów tuszu. Każdy z poszczególnych kolorów ma na głowicy osobny rząd dysz. Głównie do druku kolorowego jest potrzebny zestaw trzech podstawowych kolorów: cyjan – niebieski odcień, żółty, magenta – czerwony (różowy) odcień, z których tworzy się odpowiednią mozaikę na papierze z różnych kropel, które dają złudzenie dla ludzkiego oka, jednolitości i odpowiedniej barwy. Im mniejsze krople atramentu drukarka potrafi wydrukować, tym większa paleta barw i odcieni, które oko ludzkie może interpretować. Dlatego tak ważne jest z jaką najmniejszą wielkością kropli drukarka potrafi drukować i jaki typ tuszu wykorzystuje podczas wydruku.
Rozdzielczość to wartość wyrażana w dpi (od angielskiego: Dots Per Inch – punkty na cal), oznaczająca gęstość rozmieszczenia kropel, jakie może drukarka ulokować na długości i szerokości powierzchni podłoża. Przykład: 1200x2400 dpi – czyli maksymalnie 1200 kropli na cal w linii przesuwu głowicy i 2400 w linii prostopadłej do ruchu głowicy, oznaczające rozdzielczość skokowego przesuwu podłoża.
[edytuj] Zastosowania przemysłowe
Drukarki ink-jet w wersji przemysłowej stanowią jeden ze sposobów druku cyfrowego, np ploterowy druk wielkoformatowy stosowany w przypadku produkcji jednostkowych lub niskonakładowych w dużym formacie, często na specjalnych podłożach(banery, folie itd.), nieopłacalnych lub niemożliwych do wykonania innymi technikami poligraficznymi.
