Dębina (Poznań)
Z Wikipedii
Dębina - lewobrzeżna część miasta Poznania na terenie dzielnicy Wilda. Dębina obejmuje tereny zielone nad rzeką Wartą (część tzw. południowego klina zieleni miasta Poznania) oraz osiedla mieszkaniowe. Znajduje się tam również ujęcie wody pitnej dla miasta Poznania, węzeł autostrady A2 "Poznań-Wilda" oraz przystanek kolejowy Poznań Dębina (na linii Kluczbork-Poznań). Mostem kolejowym wraz z kładką dla pieszych łączy się z prawobrzeżną częścią miasta Poznania - Starołęką na terenie dzielnicy Nowe Miasto. Znajdują się tutaj pętle dla linii autobusowych: 49, 71, 76, 243.
[edytuj] Park leśny
Naturalny park leśny Dębina o powierzchni 80 ha stanowi pozostałość lasu łęgowego rosnącego niegdyś na zalewowej terasie Warty. Obecnie rośnie tam ok. 400 dębów stuletnich i starszych, wiele z nich o wymiarach pomników przyrody (obwód 5m). W Dębinie gnieździ się ponad 50 gatunków ptaków (m.in. łyska, kokoszka, kapturka, gąsiorek) jednak w czasie wieloletnich obserwacji ornitolodzy naliczyli ich przeszło 130. Inną liczną grupą zwierząt są ryby, które zamieszkują tutejsze stawy. Naliczono ich aż 27 gatunków. Poza tym występuje tu prawie 500 gatunków roślin naczyniowych a także ponad 70 gatunków porostów, 26 gatunków mchów oraz wiele gatunków grzybów. Do dzisiaj lasy te posiadają charakter jednych z najbardziej zbliżonych do lasów naturalnych na terenie Poznania. Mają one bogaty i zróżnicowany podszyt oraz runo, z wieloma ciekawymi i niekiedy rzadkimi gatunkami roślin. Jeziora występujące obecnie na terenie parku są starorzeczami. Mają one bardzo mocno rozbudowaną strefę przybrzeżną (litoral).
[edytuj] Historia
Dębina od XVw. należała do klasztoru Karmelitów Trzewiczkowych przy kościele p.w. Bożego Ciała. W 1703 r. podczas Potopu Szwedzkiego Dębinę splądrowano i wycięto ponad 300 dębów. W czasach Wielkiego Księstwa Poznańskiego willę tutaj miała Ludwika - żona namiestnika Księstwa Antoniego Radziwiłła. W 1820 roku wybudowano Drogę Dębińską, która miała ułatwić księżnej dojazd do jej pałacyku. Z czasem wzdłuż drogi zaczęły powstawać różnego rodzaju kompleksy rozrywkowe: pergole, altany, pawilony muzyczne, podesty do tańca, muszle koncertowe, kręgielnie. W połowie XIX wieku występował tu zespół Teatru Polskiego, który wystawiał tu nawet sztuki narodowe. Właściciele ogródków (o często pretensjonalnie brzmiących nazwach np.: "Columbia", "Nowa Ameryka" czy "Dolina Szwajcarska"), dbali o dobre jedzenie i rozrywkę dla swoich gości. Różne organizacje, polskie i niemieckie, urządzały tutaj koncerty, spotkania towarzyskie i zloty.
Po kasacie zakonu Karmelitów w 1856 roku Dębinę przejął rząd pruski, a w 1905 miasto. W tym czasie w południowej części Dębiny wykopano kilkadziesiąt studni, a w latach 20. XX wieku powstały stawy infiltracyjne ujęć wody dla Poznania. Te działania odbiły się ujemnie na stanie lasu. Degradację terenu miała powstrzymać akcja „Ratować Dębinę”, która odbyła się w latach 1929-1931 przez Komitet Ochrony Przyrody. W 1994 roku Rada Miasta Poznania utworzyła tu użytek ekologiczny. Obecnie terenem tym opiekuje się Zarząd Zieleni Miejskiej oraz Stowarzyszenie Miłośników Dębiny "Leśniczówka", powstałe w 1985 roku.
W miejscu gdzie dzisiaj stoi stacja benzynowa Esso była Fogielka (Vogelwiese), czyli wesołe miasteczko. Często odwiedzana przez dzieci, kusiła karuzelami, strzelnicami, beczkami śmiechu. Starsi bywalcy mogli nacieszyć oko widokiem kobiet wykonujących taniec brzucha i zasięgnąć porady u wróżki. Po przeciwnej stronie drogi (obecnie tereny AWF) znajdował się stadion Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”, wybudowany w 1922 roku. Z wyposażenia przetrwały tylko łazienki rzeczne stojące nad Wartą, które zaprojektował Jerzy Tuszowski. Otwarto je w 1925 roku. W głównym budynku znajdowały się kasy biletowe, pogotowie ratunkowe, restauracja i mieszkanie dozorcy, w bocznych skrzydłach kabiny i szatnia. Początkowo panowie i panie korzystali z osobnych plaż, ale dzielący je płot ustawicznie był niszczony. Wydzielono więc trzeci oddział – rodzinny, który zyskał największą popularność. Obok łazienek zbudowano w latach 1927-1928, również według projektu Tuszowskiego, dziedziniec miejski „Pod Słońcem”, nazywany potocznie ogrodem jordanowskim. Budowa tego rodzaju placówki edukacyjnej należała wówczas do nowatorskich realizacji. Obecnie znajduje się tu Młodzieżowy Dom Kultury nr 1.
