Czesław Wojtyniak

Z Wikipedii

Czesław Wojtyniak (ur. 19 lipca 1891^[1] w Puszczykowie, zamordowany w 1940 w Twerze) – ksiądz prałat, dziekan Wojska Polskiego.

Spis treści 1 Młodość 2 Służba wojskowa 3 Ordery i odznaczenia 4 Awanse 5 Źródła 6 Zobacz też 7 Przypisy

[edytuj] Młodość

Był synem Walentego i Agnieszki z Motylaków. Po ukończeniu szkoły powszechnej w Puszczykowie naukę kontynuował w Poznaniu, w "Konigliches Auguste - Victoria - Gymnasium". W 1903 został członkiem Towarzystwa Tomasza Zana, a w 1907 przewodniczącym koła w tym towarzystwie. Po złożeniu matury wstąpił do Seminarium Duchownego w Poznaniu. Studia teologiczne ukończył w 1914 w Seminarium Praktycznym w Gnieźnie i otrzymał święcenia kapłańskie. Posługę kapłańską rozpoczął jako wikariusz parafii w Pniewach, a następnie w Kostrzynie Wlkp. W czasie pobytu w Gnieźnie był członkiem Polskich Drużyn Strzeleckich oraz współorganizatorem pisma "Brzask".

[edytuj] Służba wojskowa

W październiku 1915 został powołany do armii niemieckiej i mianowany kapelanem 7 Pułku Grenadierów Króla Wilhelma I, którego macierzystym garnizonem była Legnica. W 7 Pułku Grenadierów służył do zakończenia I wojny światowej.

W czasie powstania wielkopolskiego był kapelanem w Kościanie i na froncie południowo-zachodnim. W 1919 mianowany został kapelanem 1 Pułku Ułanów Wielkopolskich, a w grudniu tego roku również proboszczem 14 Dywizji Piechoty.

Autorzy wydanych w 1962 w Londynie "Dziejów 15 Pułku Ułanów Poznańskich (1 Pułku Ułanów Wielkopolskich)" tak scharakteryzowali sylwetkę swojego kapelana "Bardzo zżyty z pułkiem, lubiany przez wszystkich i wzorowo opiekujący się ułanami (...) Średniego wzrostu, rudawy blondyn, spokojnego usposobienia, taktowny i wyrobiony, był ideałem kapelana, który starał się zawsze być przy oddziale, nie bojąc się niewygód i nie unikając siodła, gdy było to potrzebne".

W uzasadnieniu wniosku o nadanie Krzyża Walecznych napisano "W czasie akcji na tyły npla [nieprzyjaciela] podczas ofensywy na Mińsk Litewski w dniach 7, 8 i 9 sierpnia 1919 r. w czasie boju znajdował się w pierwszej linii, nie tylko spełniając swoje duchowe posługi, ale osobistym męstwem służąc wzorem i przykładem ułanom".

Po zakończeniu wojny z bolszewikami skierowany został na Górny Śląsk, gdzie był kapelanem powstania. Następnie wyznaczony został na stanowisko zastępcy dziekana (szefa duszpasterstwa wyznania rzymskokatolickiego) Okręgu Korpusu Nr VII w Poznaniu i proboszczem parafii wojskowej Świętego Józefa Oblubieńca w Poznaniu. Z dniem 1 września 1929 przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza na stanowisko kapelana Brygady "Nowogródek" w Baranowiczach^[2]. Po roku został mianowany dziekanem Okręgu Korpusu Nr IX w Brześciu^[3]. W połowie 1934 przeniesiony do Polowej Kurii Biskupiej w Warszawie na stanowisko kierownika referatu^[4]. W 1939 został powołany na stanowisko kanclerza Kurii Polowej – zastępcę biskupa polowego Józefa Gawliny.

W czasie kampanii wrześniowej 1939, w nieznanych okolicznościach trafił do niewoli sowieckiej. Był więziony w obozie w Kozielsku. W tym samym roku, w Wigilię Bożego Narodzenia wywieziony został z obozu. Prawdopodobnie przewieziono go do Tweru i tam zamordowano, a następnie pochowano w Miednoje.

W sierpniu 1941 Józef Gawlina, nie wiedząc o tragicznej śmierci prałata, mianował go wikariuszem generalnym Armii Polskiej w ZSRR.

Postanowieniem nr 112-48-07 Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Lecha Aleksandra Kaczyńskiego z dnia 5 października 2007 został mianowany pośmiertnie do stopnia generała brygady^[5]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie w trakcie uroczystości "Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów".

[edytuj] Ordery i odznaczenia

• Krzyż Walecznych – dwukrotnie
• Medal Niepodległości
• Krzyż "Pro Ecclesia et Pontifice"
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918-1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

[edytuj] Awanse

• proboszcz (podpułkownik) – starszeństwo z dniem 1 czerwca 1919 (w 1924 zajmował – 13 lokatę, w 1928 – 12, w 1929 i 1930 – 11, a w 1932 – 8 lokatę na liście starszeństwa księży kapelanów zawodowych)
• dziekan (pułkownik)– starszeństwo z dniem 19 marca 1937
• dziekan generalny (generał brygady) – 5 października 2007 (pośmiertnie)

[edytuj] Źródła

• Jan Kiński, Czesław Wojtyniak W: Pro Memoria, Wojskowy Przegląd Historyczny Nr 4 (146) z 1993 r., s. 374-375.
• Janusz Odziemkowski, Służba duszpasterska Wojska Polskiego 1914-1945, Dom Wydawniczy Bellona, Warszawa 1998, ISBN 83-11-08814-4, s. 135, 166.
• Tygodnik Onet
• Katedra Polowa WP
• Mirosław Jan Rubas, Katyńskie straty KOP
• Wykaz duchowieństwa wojskowego oraz parafij, kościołów i kaplic wojskowych wyznania katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej na 1928 r., Polowa Kuria Biskupia, Warszawa 1928, s. 22 i 30.
• Wykaz duchowieństwa wojskowego oraz parafij, kościołów i kaplic wojskowych wyznania katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej na 1928 r., Polowa Kuria Biskupia, Warszawa 1929, s. 23 i 32.
• Wykaz duchowieństwa wojskowego oraz parafij, kościołów i kaplic wojskowych wyznania katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej na 1930 r., Polowa Kuria Biskupia, Warszawa 1930, s. 28, 34.
• Rocznik Oficerski 1924, s. 57, 1296.
• Rocznik Oficerski 1928, s. 839.
• Rocznik Oficerski 1932, s. 405, 897.
• Lance do boju: szkice historyczne z dziejów jazdy wielkopolskiej X wiek - 1945 r. / pod red. nauk. Bogusława Polaka, Krajowa Agencja Wydawnicza, Poznań 1986, wyd. I, ISBN 83-03-01373-4, s. 211.

[edytuj] Zobacz też

• generałowie polscy
• generałowie II Rzeczypospolitej Polskiej
• generałowie II Rzeczypospolitej Polskiej awansowani w 2007 r.
• generałowie polscy w niewoli
• generałowie w ujęciu historycznym - statystyka

Przypisy