Cukrzyca typu 1

Z Wikipedii

	Cukrzyca insulinozależna
(diabetes mellitus)
ICD-10:	E10
E10.0 {{{X.0}}}
E10.1 {{{X.1}}}
E10.2 {{{X.2}}}
E10.3 {{{X.3}}}
E10.4 {{{X.4}}}
E10.5 {{{X.5}}}
E10.6 {{{X.6}}}
E10.7 {{{X.7}}}
E10.8 {{{X.8}}}
E10.9 {{{X.9}}}

Cukrzyca typu 1 (łac. diabetes mellitus typi 1), nazywana też cukrzycą insulinozależną, IDDM (ang. Insulin Dependent Diabetes Mellitus) nazwa przestrzała to cukrzyca typu dziecięcego – choroba powstająca w wyniku uszkodzenia przez własny układ odpornościowy (autoagresja) komórek B (β) trzustki produkujących insulinę.

[edytuj] Epidemiologia

Objawia się najczęściej między 12-15. rokiem życia. Odnotowuje się również przypadki urodzeń z cukrzycą

[edytuj] Patofizjologia

Jedynie komórki B (β) znajdujące się w wyspach trzustkowych (wyspach Langerhansa) mają zdolność do produkcji insuliny. Ich uszkodzenie przez proces autoimmunologiczny prowadzi do bezwzględnego niedoboru insuliny. Insulina jest głównym hormonem anabolicznym, który jest niezbędny do prawidłowego metabolizmu węglowodanów, tłuszczów i białek.

Gdy insulina nie działa na komórki, dochodzi do sytuacji, którą można nazwać "głodem w obfitości". We krwi jest zbyt wysokie stężenie glukozy (hiperglikemia), ale nie pobudzone insuliną komórki nie pobierają jej wydajnie. Ponieważ wątroba otrzymuje od organizmu informację, że komórki nie dostają należnej im dawki glukozy, uwalnia do krwi zmagazynowaną glukozę. Stężenie glukozy rośnie dalej. Brak insuliny wzmaga też przekształcanie aminokwasów w glukozę. Komórki, nie mogąc korzystać z energii zawartej w glukozie, przestawiają się na alternatywne źródła energii – zaczynają intensywnie rozkładać białka i tłuszcze. W wyniku rozpadu tłuszczów powstają ciała ketonowe. Dochodzi do zakwaszenia krwi (kwasica ketonowa, acydoza, ketoza). Całkowity brak insuliny prowadzi do ciężkich zaburzeń metabolicznych pod postacią kwasicy ketonowej i śpiączki ketonowej. Nieleczone to zaburzenie prawie zawsze kończy się śmiercią.

[edytuj] Objawy

Objawy choroby to:

W moczu pojawia się glukoza (glukozuria) i ciała ketonowe
Senność i zmęczenie
Rozmyte widzenie
Silne pragnienie, silny głód (polidypsja)
Częste oddawanie moczu (poliuria, inaczej częstomocz)
Utrata wagi
Nudności
Oddech może nabrać zapachu acetonu

[edytuj] Leczenie

W celu zapobieżenia tym powikłaniom konieczne jest wprowadzenie leczenia substytucyjnego insuliną, podawaną do organizmu z zewnątrz. To leczenie konieczne jest do końca życia. Insulinę podaje się podskórnie, za pomocą strzykawek, penów (piór) insulinowych lub pompy insulinowej. Aby jak najlepiej naśladować wydzielanie insuliny przez trzustkę, stosuje się różne rodzaje preparatów insuliny, o różnym tempie uwalniania do krwi. Większość preparatów insuliny wytwarza się w organizmach modyfikowanych genetycznie – drożdżach i bakteriach Escherichia coli.

Zapotrzebowanie na insulinę zależy od bardzo wielu czynników i zmienia się w krótkim czasie. Pacjenci z cukrzycą typu 1 narażeni są na występowanie incydentów hipoglikemicznych.