Creighton Abrams
Z Wikipedii
Creighton Williams Abrams Jr. (ur. 15 września 1914 w Springfield; zm. 4 września 1974 w Waszyngtonie) - amerykański generał, dowódca wojsk podczas wojny wietnamskiej w latach 1968-1972, kiedy to siły amerykańskie zmniejszyły się z 530 000 do 30 000 żołnierzy. Pełnił funkcję szefa sztabu armii amerykańskiej od 1972 do czasu krótko przed swoją śmiercią w 1974. Armia w uznaniu zasług nazwała jego imieniem nowy czołg podstawowy M1 Abrams.
Spis treści |
[edytuj] Początek kariery wojskowej
W 1936 ukończył uczelnię wojskową West Point i rozpoczął służbę w 1 Dywizji Kawalerii w latach 1936-1940. W 1939 otrzymał nominacje na stopień porucznika, a w 1940 otrzymał stopień kapitana. Został oficerem wojsk pancernych, które znajdowały się we wczesnej fazie rozwoju. W 1940 służył jako dowódca kompanii czołgów 1 Dywizji Pancernej.
[edytuj] II wojna światowa
Po wybuchu drugiej wojny światowej służył w 4 Dywizji Pancernej, początkowo jako adiutant pułku (czerwiec 1941 - czerwiec 1942), a następnie jako dowódca batalionu (lipiec 1942 - marzec 1943). Po reorganizacji dywizji utworzono nową jednostkę nad którą objął dowództwo, 37 batalion czołgów. Jednostka ta wzięła udział w walkach związanych z niemiecką ofensywą w Ardenach gdzie wsławiła sie przerwaniem okrążenia Bastogne. W marcu 1945 został awansowany do dowództwa sztabu dywizji. W tym czasie jego oddziały należały do najaktywniejszych jednostek 4 Dywizji Pancernej, a on sam był uznawany za agresywnego i zdecydowanego dowódcę. Podczas walk w umiejętny sposób wykorzystywał przewagę mobilności jaką posiadały jego jednostki nad dysponującymi lepszym sprzętem jednostkami niemieckimi. Za swój udział w walkach został uhonorowany Krzyżem za Wybitną Służbę i Medalem Honoru.
[edytuj] Okres po II wojnie światowej
Po wojnie służył w sztabie generalnym (1945-1946), jako szef wydziału taktyki w Szkole Wojsk Pancernych w Fort Knox (1946-1948) a w 1949 ukończył Akademię Sztabu Generalnego w Fort Leavenworth. W latach 1949 - 1951 dowodził 63 batalionem czołgów wchodzącym w skład 1 Dywizji Piechoty stacjonującej w Europie. W 1951 został awansowany do stopnia pułkownika i objął dowództwo nad drugim Regimentem Kawalerii Pancernej, którą to funkcję sprawował do 1952. Jednostka ta odgrywała ważną role w planach powstrzymania potencjalnej inwazji wojsk układu warszawskiego na zachodnią Europę. W 1953 ukończył wyższą uczelnię armii amerykańskiej w Carlisle która kształci kadry przeznaczone do dowodzenia na poziomie strategicznym. W czasie wojny w Korei służył jako szef sztabu I, X i IX korpusu, które to funkcje pełnił w latach 1953-1954.
Po powrocie z Korei pełnił funkcje szefa sztabu centrum broni pancernej w Fort Knox(1954-1956). Następnie otrzymał promocję na stanowisko Generała Brygady i objął stanowisko szefa sztabu sił rezerwy w Pentagonie (1956-1959). Został zastępcą dowódcy 3 Dywizji Pancernej(1959-1960) a następnie dowódcą tej jednostki(1960-1962). Funkcję sprawował do czasu awansu na stopień Generała Dywizji (Major General).
W tym czasie został przeniesiony do Pentagonu gdzie objął funkcję zastępcy szefa sztabu operacyjnego (1962-1963), następnie otrzymał promocje na stanowisko Generała Broni (Lieutenant General) i objął dowództwo nad V Korpusem stacjonującym w Europie.
[edytuj] Wojna w Wietnamie
W 1964 został awansowany na stopień Generała i objął stanowisko zastępcy szefa sztabu armii amerykańskiej. W maju 1967 został zastępcą dowódcy wojsk amerykańskich w Wietnamie generała Williama Westmorelanda .
10 czerwca 1968 w obliczu narastającej krytyki sposobu prowadzenia wojny wietnamskiej Creithon Abrams objął dowództwo nad stacjonującymi tam wojskami. Po wybraniu na prezydenta Richarda Nixona wprowadzał w życie nową doktrynę zakładającą przekazywanie kontroli nad Wietnamem wojskom Wietnamu Południowego i jednoczesne wycofywanie wojsk amerykańskich. Siły pod dowództwem Abramsa zmniejszyły się z 535 000 w grudniu 1968 przez 140 000 w grudniu 1971 do 30 000 w końcu 1972. Abrams dowodził ograniczoną operacją inwazji na Kambodżę w 1970.
W 1972 został mianowany na szefa sztabu armii amerykańskiej. Służył na tym stanowisku do czasu swojej śmierci. Zmarł 4 września 1974 w Waszyngtonie w wyniku komplikacji po operacji związanej z chorobą nowotworową. W tym czasie pracował nad pełnym uzawodowieniem armii.
