Cinema Paradiso

Z Wikipedii

Cinema Paradiso
plakat z filmu
Oryginalny tytuł	Nuovo cinema Paradiso
Gatunek	dramat
Kraj produkcji	Włochy  Francja
Język	włoski, francuski
Główne role	Philippe Noiret, Salvatore Cascio, Marco Leonardi, Antonella Attili, Jacques Perrin
Data premiery	17 listopada 1988
Czas trwania	155 min. (wersja pierwotna), 123 min. (wersja międzynarodowa), 170 min. (wersja reżyserska)
Produkcja
Reżyseria	Giuseppe Tornatore
Scenariusz	Giuseppe Tornatore
Muzyka	Ennio Morricone
Zdjęcia	Blasco Giurato
Scenografia	Andrea Crisanti
Kostiumy	Beatrice Bordone
Montaż	Mario Morra
Produkcja	Franco Cristaldi, Giovanna Romagnoli
Od lat	15
Cinema Paradiso  na IMDb

Cinema Paradiso - włoski film fabularny z 1988, drugi w dorobku reżyserskim Giuseppe Tornatore. Przedstawia historię przyjaźni kinooperatora Alfredo i małego chłopca Toto, którego wprowadza w magiczny świat kina.

Film został obsypany deszczem nagród - otrzymał m.in. Oscara, Złoty Glob i nagrodę BAFTA oraz nominacje do Césara i Złotej Palmy

W Polsce pojawia się także pod tytułami Nowe Kino Paradiso i Kino Paradiso.

Spis treści 1 Obsada 2 Fabuła 3 Nawiązania filmowe 4 Opinie o filmie 5 Przypisy 6 Bibliografia 7 Zobacz też 8 Linki zewnętrzne

[edytuj] Obsada

• Philippe Noiret - Alfredo
• Salvatore Cascio - Salvatore (dziecko)
• Marco Leonardi - Salvatore (młodzieniec)
• Antonella Attili - Maria (młoda)
• Jacques Perrin - Salvatore (dorosły)
• Pupella Maggio - Maria (stara)
• Leopoldo Trieste - Ojciec Adelfio
• Agnese Nano - Elena (nastolatka)
• Nicola Di Pinto - Wiejski idiota
• Brigitte Fossey - Elena (dorosła) (pojawia się jedynie w wersji reżyserskiej)

[edytuj] Fabuła

Salvatore, uznany włoski reżyser, na wieść o śmierci starego kinooperatora Alfredo przyjeżdża do swojego rodzinnego miasteczka. Akcja przenosi się kilkadziesiąt lat wstecz, kiedy Toto - jak nazywano Salvatore - był małym chłopcem. Wtedy jedyną rozrywką w mieście było parafialne kino Cinema Paradiso, a zafascynowany filmami chłopiec pomagał w pracy Alfredo. Toto miał okazję oglądać filmy, które cenzurował ksiądz Adelfio, dbając o dusze swoich owieczek.

W pewnym momencie dochodzi do tragedii - kino zostaje strawione przez pożar, a Alfredo w wyniku oparzeń traci wzrok. Cinema Paradiso zostaje odbudowane i otwarte pod nazwą Nuovo cinema Paradiso, a funkcję operatora otrzymuje w nim Salvatore.

Jako młodzieniec przeżywa miłość rodem z filmów, zakochując się w Elenie, córce miejscowego bankiera. Ta początkowo nie odzwajemnia jego uczuć. Salvatore zapowiada, że będzie zjawiał się pod oknem jej domu aż się wreszcie w nim zakocha. W końcu w sylwestrową noc Elena udaje się za Salvatore do kina.

Szczęście nie trwa długo, gdyż młody operator dostaje powołanie do wojska. Po powrocie okazuje się, że Elena wyjechała z rodzicami i nie wiadomo, gdzie przebywa. Ślepy Alfredo radzi Salvatore, aby ten wyjechał z rodzinnego miasteczka i więcej tu nie wracał, że jest stworzony do rzeczy wielkich.

Salvatore opuszcza miasto i powraca właśnie po trzydziestu latach. Po pogrzebie starego przyjaciela przyjdzie mu zostać świadkiem zburzenia Cinema Paradiso. Na miejscu kina powstanie parking. Alfredo pozostawił jednak Salvatore taśmę filmową. W finałowej scenie główny bohater siada sam w sali kinowej i ogląda, co przygotował dla niego stary kinooperator. Okazuje się, że są to zmontowane sceny pocałunków, wyciete z normalnych pokazów kinowych na polecenie księdza Adelfio.

[edytuj] Nawiązania filmowe

W Cinema Paradiso można zobaczyć fragmenty ponad 20 różnych filmów, które oglądają bohaterowie. Są wśród nich:

• Życie do nas należy (tytuł oryginalny: Les Bas-fonds, włoski tytuł Verso la vita) z 1936 roku w reżyserii Jeana Renoira - pierwszy film, który ogląda i zarazem cenzuruje ojciec Adelfio;
• Mambo z 1954 roku w reżyserii Roberta Rossena;
• Ulisse z 1955 roku w reżyserii Maria Cameriniego.

[edytuj] Opinie o filmie

• The Best of Video. Poradnik: kino, tv, sat, video, pod red. Witolda Nowakowskiego^[1]

Wzruszający film o ludziach i kinie lat czterdziestych i pięćdziesiątych.

• Magdalena Michalska, Kultura (dodatek do Dziennika Polska-Europa-Świat)^[2]

Tornatore w lekkiej tonacji, w której utrzymana jest znaczna część "Cinema Paradiso", oddał hołd ubogiej mieścinie z jej codziennymi kłopotami i pokazał fantastyczną panoramę kina z "Fatty'm" Arbuckle'm, Charliem Chaplinem i Anną Magnani w rolach głównych. W kadrach jego filmu pojawiają się fragmenty "lektur obowiązkowych": "Dyliżansu" Forda, "Na dnie" Renoira, "Jestem niewinny" Langa, "Ziemia drży" Viscontiego czy "La Strady" Felliniego.
Jest też w "Cinema Paradiso" gorzki posmak. Kiedy pali się taśma nitro, ogień ogarnia kino. Toto ratuje z płomieni Alfreda. Oślepionemu przyjacielowi chce dać swoje oczy, a gdy Alfredo się wycofuje, zajmuje jego miejsce w kabinie projekcyjnej. Dzięki tej szczypcie goryczy udało się reżyserowi zgrabnie ominąć mieliznę nostalgicznie naiwnej komedii.

• Robert Gonera^[3]

To historia ukazująca magię kina w najpiękniejszym wydaniu.

Przypisy

[edytuj] Bibliografia

• The Best of Video. Poradnik: kino, tv, sat, video, pod red. Witolda Nowakowskiego, Warszawa 1994, s. 56-57.
• Michalska M., Magia filmowego dzieciństwa, "Kultura" (dodatek do Dziennika Polska-Europa-Świat), nr z dn. 26.01.2007, s. 79.

[edytuj] Zobacz też

• Kino Paradiso w Warszawie

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Cinema Paradiso w bazie filmweb.pl