Ceny komercyjne
Z Wikipedii
Ceny komercyjne - pojęcie pochodzące z lat 70. XX wieku w Polsce socjalistycznej. Ceny komercyjne wprowadzono w 1976 roku, w tzw. sklepach komercyjnych. Ceny te były wyższe od obowiązujących w zwykłych sklepach, w związku z czym towar, choć droższy, był łatwiej dostępny - był to pewien surogat ceny rynkowej. Ponadto po wprowadzeniu 1976 reglamentacji cukru wprowadzono sprzedaż niereglamentowaną po cenie komercyjnej, ponad dwukrotnie wyższej od ceny cukru reglamentowanego. Doprowadzało to np. do sytuacji, gdy w jednym sklepie, w sąsiadujących obok siebie sklepach wędliniarskich jeden oferowało towar w cenach komercyjnych, np. kiełbasę, w ciągłej sprzedaży i obsługiwało maksymalnie do 10 klientów a drugi, oferujące towar po cenie urzędowej, oblegany przez kilkadziesiąt osób kończyło sprzedaż z braku towaru wkrótce po otworzeniu sklepu.
Wprowadzanie cen komercyjnych związane było z niewydolnością gospodarczą systemu socjalistycznego obowiązującego w PRL. Władze w ten sposób próbowały w rzeczywistości podnieść ceny, stosując to jako ukryty mechanizm antyinflacyjny.
W związku z pojęciem cen komercyjnych należy wspomnieć o sklepach Wojskowej Centrali Handlowej i Konsumach niedostępnych dla ogółu obywateli. Instytucje te sprzedawały towary, często niedostępne w innych instytucjach handlowych ówczesnej Polski, wyłącznie określonym grupom zawodowym: wojsku, milicji, pracownikom SB, do tego po cenach niższych od obowiązujących w ogólnodostępnym handlu.
11 postulat z Postulatów Sierpniowych brzmiał: Znieść ceny komercyjne oraz sprzedaż za dewizy w tzw. eksporcie wewnętrznym. Postulat ten został zrealizowany wraz z wprowadzeniem wiosną 1981 reglamentacji mięsa (co również było realizacją postulatów z Sierpnia).
Po reformie cen 1982 ceny towarów dzieliły się na ceny urzędowe, regulowane i umowne.
