Bronisław Regulski
Z Wikipedii
Bronisław Regulski herbu Rawicz (ur. 10 marca 1886 w Warszawie, zm. 24 września 1961 w Londynie) – generał dywizji Wojska Polskiego.
Spis treści |
[edytuj] Rodzina i młodość
Bronisław Regulski był najstarszym synem Juliusza, urzędnika kolejowego, i Bronisławy Kunegundy z Chodakowskich herbu Dołęga, bliźniaczym bratem Józefa (1886-1973, zob. niżej). Jego pradziadem był płk. Józef Regulski-Falk.
Od 1935 r. Bronisław Regulski był żonaty z Zofią z Wajchtów primo voto Daszewską. Potomstwa nie mieli, w związku z czym po śmierci generała nadany niegdyś pradziadowi napoleoński tytuł Kawalera Cesarstwa przeszedł na młodszego brata, Janusza.
W latach 1895-1904 pobierał nauki w gimnazjum realnym w Łowiczu. Po zdaniu egzaminu maturalnego rozpoczął studia w Instytucie Politechnicznym w Warszawie. Od 1905 r. przebywał w Belgii, gdzie studiował na uniwersytecie i politechnice w Liège. Studia ukończył w 1913 r. W tym czasie odbył też jednoroczny kurs oficerski armii rosyjskiej. Wrócił do Polski na krótko przed wybuchem I wojny światowej.
[edytuj] Służba w Armii Imperium Rosyjskiego i polskich formacjach wojskowych w Rosji
Po rozpoczęciu działań wojennych Regulski służył jako podporucznik m.in. w Sztabie I Dyw. Kawalerii w Kobryniu. Po rewolucji bolszewickiej przeniósł się w grudniu 1917 r. do I Korpusu Polskiego gen. Dowbora i działał tam w sztabie do chwili rozwiązania Korpusu w lipcu 1918 r.
[edytuj] Służba w Wojsku Polskim
Po powrocie z Rosji w 1918 r. Regulski pracował jako referent w Komisji Wojskowej Rady Regencyjnej, a w październiku tego roku wstąpił do służby czynnej w Polnische Wehrmacht. Po przejęciu władzy przez Piłsudskiego pozostał w wojsku. W czasie Wojny bolszewickiej lat 1919-1921 Regulski służył w Sztabie Generalnym i w Naczelnym Dowództwie w Dziale Operacyjnym. W roku 1920 awansowany na majora, przez jakiś czas na przełomie lat 1920-1921 był polskim oficerem łącznikowym w Komisariacie Ligi Narodów w Gdańsku. W tych latach otrzymał order Virtuti Militari.
W latach po zwycięskiej wojnie z Sowietami Regulski pracował w Wydziale IV (komunikacyjnym] Sztabu Generalnego. W lipcu 1921 r. awansował na podpułkownika, w r. 1924 na pułkownika. Od 21 lutego 1928 dowodził 25 Pułkiem Piechoty. Od 24 lutego 1929 dowodził piechotą dywizyjną w 13 Kresowej Dywizji Piechoty w Równem i pełnił obowiązki dowódcy tej dywizji od 10 listopada 1932 do stycznia 1933. Zarządzeniem Prezydenta RP z 19 października 1934 mianowany został zastępcą I wiceministra spraw wojskowych, gen. bryg. Tadeusza Kasprzyckiego. [1] 1 stycznia 1936 awansował na generała brygady.
[edytuj] Służba w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie
Po wybuchu wojny w 1939 r. Regulski przedostał się w obliczu polskiej klęski do Rumunii, stamtąd do Francji, gdzie w 1940 r. dowodził polskim zgrupowaniem wojsk pancernych w Awinionie. Po klęsce Francji przedostał się do Anglii, gdzie został najpierw dowódcą polskiego Centrum Wyszkolenia Armii, a w latach 1940-1945 pełnił funkcję attaché wojskowego Rządu RP na Wygnaniu przy rządzie brytyjskim. 1 czerwca 1945 został mianowany generałem dywizji.
Po zakończeniu wojny Regulski był do 1947 r. oficerem łącznikowym rozwiązujących się PSZ przy brytyjskim War Office, a potem musiał podjąć pracę zarobkową w jednej z polskich firm emigracyjnych (biurze podróży Tazab). Był wraz z gen. Andersem jednym z głównych założycieli londyńskiego "Ogniska Polskiego" . Zginął w Londynie w wypadku samochodowym i został pochowany na cmentarzu w Brompton.
[edytuj] Ordery i odznaczenia:
- Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
- Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami
- Krzyż Kawalerski Legii Honorowej
- Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu „Korony Rumunii”
- Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Białego Lwa
- Krzyż Komandorski Orderu Białego Orła
- Order św. Anny z Mieczami kl. 3
- Order św. Stanisława z Mieczami kl. 2
- Order św. Stanisława z Mieczami kl. 3
- Krzyż Towarzyski Orderu Łaźni
[edytuj] Bibliografia
- Stanisław Kopański, Wspomnienia wojenne 1939-1946, Londyn 1951
- Stanisław Maczek, Od podwody do czołga, Edynburg 1961
- Polski Słownik Biograficzny, t. XXX, Wrocław 1987
- Janusz Regulski, Ród Werszowców-Rawiczów, gałąź Falk-Regulskich z Reguł Ziemi Warszawskiej. Linia Kawalerów Cesarstwa Francuskiego, Warszawa 1942, rp. w posiadaniu rodziny
- Tenże, Blaski i cienie długiego życia, Warszawa 1980
- Marian Romeyko, Przed majem i po maju, 1-2, Warszawa 1967
[edytuj] Linki zewnętrzne
- [[1]] (Biogram Józefa Regulskiego, bliźniaka Bronisława)
Przypisy
- ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 14 z 22.12.1934 r.
